Βλέποντας τον Ολυμπιακό σε… αρρυθμία από το ξεκίνημα του ματς, τις άδειες κερκίδες, τους Μπέγκιτς και Πρίντεζη θεατές και τον Γκριν να σκοράρει με κάθε τρόπο, όλοι πίστεψαν πως είχε έρθει η ώρα για την πρώτη φετινή ήττα.
Αμ δε! Ο Ολυμπιακός δεν έχασε ΟΥΤΕ αυτή τη φορά για τον απλούστατο λόγο ότι ΔΕΝ ήθελε να χάσει. Ενδεχομένως μία ήττα θα του ήταν πολύ πιο χρήσιμη και διδακτική, αφού θα ερχόταν σε ένα ανώδυνο ματς και κανείς δεν θα τολμούσε να γκρινιάξει.
Όμως με το… ζόρι να χάσεις δεν γίνεται. Ειδικά όταν διαθέτεις στο δυναμικό σου παίκτες που έχουν γαλουχηθεί στον πρωταθλητισμό και μισούν την ήττα. Όχι σε ένα επίσημο πλην όμως αδιάφορο και χωρίς κόσμο ματς, αλλά ακόμη και στην προπόνηση. Ο Περπέρογλου αρχικά και ο Σπανούλης στη συνέχεια αρνήθηκαν να συμβιβαστούν με την ήττα. Ο πρώτος έπαιξε σαν… λυσσασμένος στο δεύτερο ημίχρονο και ο δεύτερος επιστρέφοντας στο παρκέ για το τελευταίο εξάλεπτο ήταν σαν να είπε στους συμπαίκτες του «ηρεμήστε, εγώ είμαι εδώ τώρα».
Και φυσικά μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας ανήκει στον Μπαρτζώκα. Παίζοντας με έναν ψηλό, τον Ντάνστον (αφού ο Σίμονς κρίθηκε ανέτοιμος και ο Καββαδάς έπαιξε ελάχιστα), αλλά συχνά και χωρίς αυτόν, διαχειρίστηκε άριστα το ρόστερ του. Χαμήλωσε το σχήμα βάζοντας τρία γκαρντ και τον Περπέρογλου στο «4», χτύπησε τη ζώνη του Κρέσπι όπως έπρεπε, ενώ ανέθεσε στο φινάλε στον ψηλό αλλά φτεροπόδαρο και γρήγορο Πέτγουεϊ το μαρκάρισμα του σεληνιασμένου Γκριν.
Μοναδικό «μείον» της βραδιάς; Ο Ολυμπιακός… κακομαθαίνει όσο συνεχίζει να κερδίζει ακόμη και σε βραδιές που δεν είναι καλός, όπως αυτή της Πέμπτης που ήταν κάκιστος για 30 λεπτά. Όσο κι αν οι παίκτες του είναι ώριμοι και το τεχνικό τιμ ξέρει να τους κρατά προσγειωμένους, όσο μία ομάδα κερδίζει πάντα, είτε παίζει καλά είτε άσχημα, κινδυνεύει να της γίνει κτήμα, έστω και υποσυνείδητα, η πεποίθηση πως πάντα θα τα καταφέρνει στο τέλος. Όμως τα πράγματα δεν θα είναι τόσο εύκολα, όταν θα βρεθεί πίσω στο σκορ απέναντι σε πολύ πιο ποιοτικές κι έμπειρες ομάδες από αυτές που συνάντησε στον πρώτο γύρο.
Follow @ChristosRobolis