Ο Ολυμπιακός «φτιάχνει» παίκτες

Ο οπαδός είναι περίεργο πράγμα… Είναι γκρινιάρης, απαιτητικός και πολύ συχνά αχάριστος. Τα θέλει όλα, έστω κι αν πολλές φορές δεν δικαιούται καν να έχει απαιτήσεις, αφού δεν κάνει το καθήκον του απέχοντας από το γήπεδο ή ζημιώνει την κατά τα άλλα αγαπημένη του ομάδα με τη συμπεριφορά του.

Δεν είναι λίγοι οι φίλοι του Ολυμπιακού που «στράβωσαν» βλέποντας αυτό το καλοκαίρι παίκτες σαν τον Παπανικολάου, τον Χάινς και τον Μαυροκεφαλίδη να χάνονται για οικονομικούς λόγους ενισχύοντας μάλιστα ομάδες που φιλοδοξούν να εκθρονίσουν τους «ερυθρόλευκους» από την κορυφή της Ευρώπης. Ξάφνου στα μάτια πολλών οι Αγγελόπουλοι έγιναν… τσιφούτηδες και στενόμυαλοι. Ναι, αυτοί που έχουν ξοδέψει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για το χόμπι τους, δίχως να περιμένουν κανένα οικονομικό αντάλλαγμα και ακούγοντας περισσότερες γκρίνιες παρά ευχαριστίες από τον κόσμο. Κι αυτοί που την τελευταία διετία απέδειξαν σε όλους-αλλά και στους ίδιους τους εαυτούς τους-πως τελικά τα χρήματα δεν «αγοράζουν» τίτλους και πως υπάρχει κι άλλο μονοπάτι, έστω και πιο δύσβατο, που μπορεί με δουλειά, μεράκι και σωστές επιλογές να καταλήξει εκεί ψηλά.

Οι φετινές μεταγραφές του Ολυμπιακού δεν ήταν… αεροδρομίου. Μάλλον απαρατήρητες πέρασαν. Ο Πέτγουεϊ, ο Σίμονς, ο Ντάνστον, ο Μπέγκιτς, ο Λοτζέσκι, ο Αγραβάνης και ο Παπαπέτρου δεν είναι Τσίλντρες, Κλέιζα, Τεόντοσιτς, Βούιτσιτς, Νεστέροβιτς, Παπαλουκάς ή… Σπανούλης. Πιστοποιούν, ωστόσο, το γεγονός ότι οι «ερυθρόλευκοι» πορεύονται πλέον με μία συγκεκριμένη φιλοσοφία. Αυτή που προστάζει την ενίσχυση όχι (ή με ελάχιστους) φτασμένους παίκτες και την επένδυση είτε σε ελπιδοφόρους Έλληνες είτε σε υποτιμημένους ξένους που έχουν διαφύγει της προσοχής άλλων μεγάλων συλλόγων. Ο Ολυμπιακός «φτιάχνει» παίκτες και καριέρες βγαίνοντας αγωνιστικά και κάποιες φορές ΚΑΙ οικονομικά (βλέπε Παπανικολάου) κερδισμένος.

Πρόκειται για συνειδητή επιλογή που δεν στηρίζεται τόσο σε οικονομικά κριτήρια, όσο σε αγωνιστικά. Όχι ότι είχαν υποχρέωση να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν για το πόσα ξοδεύουν και πού, αλλά ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος «κέρδισαν» το δικαίωμα να σκέφτονται έτσι. Πώς; Μα, κατακτώντας δύο φορές την Ευρωλίγκα και μία το πρωτάθλημα βασιζόμενοι στους ανερχόμενους Παπανικολάου, Μάντζαρη και Σλούκα και σε… άσημους ξένους όπως οι Χάινς, Λο και Ντόρσεϊ.

Αφ’ ης στιγμής η συνταγή πέτυχε απόλυτα, όχι μία φορά αλλά δις, ποιος ο λόγος να αλλάξει; Ειδικά, δε, από τη στιγμή που-στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς-είναι και λιγότερο δαπανηρή. Προσέξτε όμως: δεν μιλάμε για οικονομική λύση. Όχι από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός θα ξοδέψει-λόγου χάρη-πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ για το πενταετές συμβόλαιο του Παπαπέτρου. Και φυσικά ούτε από τη στιγμή που τελικά το μπάτζετ του θα είναι μεγαλύτερο από πέρσι και ασφαλώς πολύ πάνω ακόμη και από το πιο αισιόδοξο σενάριο για τα προσδοκώμενα έσοδά του.

Βεβαίως ο νέος Ολυμπιακός έχει πολλά στοιχήματα να κερδίσει. Γιατί έχασε δύο «πενταδάτους», δεδομένης αγωνιστικής αξίας και προσφοράς παίκτες που λάτρεψε ο κόσμος, τον «Παπ» και τον Χάινς, αντικαθιστώντας τους ως επί το πλείστον με παίκτες πρωτοεμφανιζόμενους στην Ευρωλίγκα ή ακόμη και στην… Α1. Όμως την επιτυχία δεν την εγγυώνται ούτε οι ακριβές μεταγραφές και τα μεγάλα ονόματα. Ρωτήστε την ΤΣΣΚΑ, τη Φενέρ, την Εφές, την Μπαρτσελόνα, την Αρμάνι ή τους… Αγγελόπουλους.

Follow @ChristosRobolis