Ο Νίκος Γκάλης δεν είναι Θεός

Μία υποψία την είχαμε και έμελε να βεβαιωθούμε, έστω και 19 χρόνια μετά την αποχώρησή του από τα γήπεδα: ο Νίκος Γκάλης τελικά δεν είναι Θεός. Τα γεμάτα δάκρυα μάτια του κατά την αποθέωση που του άξιζε είναι η τρανότερη απόδειξη. Είναι θνητός, ευάλωτος, ένας από μας, έστω κι αν τα κατορθώματά του τον ανύψωσαν στα επίπεδα της θέωσης.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Αυτός που περπατούσε στον αέρα και ανέβαινε στη στρατόσφαιρα όταν όλοι οι υπόλοιποι υποτάσσονταν στο νόμο της βαρύτητας, αυτός που αδυνατούσε να περιοριστεί από κάθε άμυνα σκοράροντας με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο, αυτός που λάτρευαν οι συμπαίκτες και οι φίλοι της ομάδας του, αλλά έτρεμαν πλην όμως πάντα σέβονταν οι αντίπαλοι, αυτός που ένωσε έναν ολόκληρο και με παραδοσιακή τάση στη διχόνοια και εσωστρέφεια λαό και έδειξε σε όλους τους Έλληνες πως μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τα μεγαθήρια και να τα κερδίσουν, αυτός που ενέπνευσε μία ολόκληρη χώρα να στοχεύει ψηλότερα, αυτός που έκανε το μπάσκετ αλλά και τον ομαδικό αθλητισμό στην Ελλάδα αυτό που είναι σήμερα, αλλά και αυτός που πολλοί θεωρούσαν απόμακρο, αντιδημοσιογραφικό, από λιγομίλητο και αντικοινωνικό μέχρι σνομπ και ρομπότ δίχως συναισθήματα, δεν άντεξε και λύγισε στο άκουσμα και τη θέα ενός κοινού που βροντοφώναξε «ευχαριστώ» για όσα μας έχει χαρίσει και ξέσπασε σε λυγμούς στην αγκαλιά του έτερου μεγάλου Παναγιώτη Γιαννάκη.

Πέρα και ίσως πάνω από όλα όσα μας έχει προσφέρει ο Νικ, ωστόσο, είναι αυτό που μας έφερε στο νου η εκδήλωση που οργάνωσε χωρίς πολλές φανφάρες αλλά με μεράκι και αληθινή αγάπη η διοίκηση του Άρη. Για το μπάσκετ και τον αθλητισμό όπως θα έπρεπε να είναι και να αντιμετωπίζεται, όχι όπως σήμερα έχει καταντήσει. Της εποχής που οι φίλαθλοι των δύο ομάδων συνυπήρχαν στο ίδιο γήπεδο και δεν άνοιγε μύτη. Που ο κόσμος αναγνώριζε την αξία του αντιπάλου και τον σεβόταν. Που αυτοσκοπός δεν ήταν η νίκη, αλλά η απόλαυση του παιχνιδιού.

Το «Αλεξάνδρειο», που στο εξής θα ονομάζεται «Νίκος Γκάλης», το βράδυ της Τρίτης έπεισε τους πάντες πως αυτές οι εποχές δεν έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ακόμη και οι σκληροπυρηνικοί (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που μπήκαν στη θέση τους από τους υπόλοιπους) χειροκρότησαν θερμά τον Μπάνε Πρέλεβιτς, τον Τζον Κόρφα ή τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς αφήνοντας στην άκρη οπαδικές μικρότητες και αντιμετωπίζοντάς τους με το σεβασμό που πρέπει σε μεγάλους αντιπάλους κι όχι με μίσος ή έχθρα που αρμόζουν περισσότερο σε πόλεμο παρά σε ένα παιχνίδι.

Για όλα αυτά και ακόμη πολλά περισσότερα που μας χάρισες και μας κληροδότησες, ένα τόσο μεγάλο αλλά ταυτόχρονα και τόσο φτωχό «σε ευχαριστούμε, Νίκο Γκάλη».

Follow @ChristosRobolis