Ο Λουκάς, ο «Σόφο» και οι συγκρίσεις

Μακριά από μας οι «ρομαντισμοί» περί παικτών που ματώνουν τη φανέλα και θυσιάζονται για την πατρίδα τους για ένα κομμάτι ψωμί. Ανήκουν-καλώς ή (μάλλον) κακώς-σε μία εποχή που πλέον φαντάζει πολύ μακρινή στην εποχή του άκρατου επαγγελματισμού. Όμως κάποιες απορίες και κάποιες συγκρίσεις έρχονται αβίαστα.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Κατανοητοί και σεβαστοί οι προσωπικοί λόγοι που επικαλέστηκαν Λουκάς Μαυροκεφαλίδης και Σοφοκλής Σχορτσανίτης για να απέχουν από την Εθνική. Το ερώτημα που-εύλογα-προκύπτει, ωστόσο, είναι αν θα είχαν την ίδια στάση απέναντι στους συλλόγους τους, που τους χρυσοπληρώνουν. Γιατί δεν νομίζω κανείς εκ των δύο να πράξει αναλόγως στην απευκταία περίπτωση που τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν (και τα οποία-προς Θεού-δεν αμφισβητεί κανένας) συνεχίσουν να υφίστανται το φθινόπωρο, όταν θα αρχίσουν οι υποχρεώσεις τους με Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης και Μακάμπι Τελ Αβίβ αντίστοιχα.

Κανείς δεν ισχυρίζεται πως επειδή αυτά τα παιδιά είχαν την τύχη, την ικανότητα, την ευλογία ή όλα αυτά μαζί να αποκτήσουν εκατομμύρια και φήμη από μικροί, έχουν λύσει όλα τους τα προβλήματα. Θα ήταν άδικο και ίσως ενείχε φθόνο. Όμως προβλήματα και πιθανώς πολύ μεγαλύτερα από αυτά των δύο παικτών αντιμετωπίζουν όλοι οι άνθρωποι, ειδικά στη δύσκολη υπάρχουσα συγκυρία για όλη την Ελλάδα. Κι όμως αφήνουν στο σπίτι τους κάθε τέτοιο «βάρος», γνωρίζοντας πως από τη δουλειά τους εξαρτάται και η επιβίωση των ιδίων και της οικογένειάς τους.

Κάθε αθλητής, ειδικά αυτοί που έχουν απαλλαγεί από νωρίς στη ζωή τους από το άγχος της επιβίωσης (που «κατατρώει» χιλιάδες άτομα της ηλικίας τους κι όχι μόνο με σπουδές και αγώνες στη ζωή τους), θα έπρεπε να ανταποκρίνεται χωρίς σκέψη στο κάλεσμα της πατρίδας. Με τιμή, περηφάνια και καμάρι, δίχως να την αντιμετωπίζει σαν αγγαρεία ή στέρηση των καλοκαιρινών του διακοπών. Ειδικά από τη στιγμή που τέτοια πρόσωπα αποτελούν πρότυπα για χιλιάδες παιδιά. Στο κάτω-κάτω, ας το δουν σαν ελάχιστη υποχρέωση προς την πατρίδα, μιας και οι περισσότεροι εξ αυτών απαλλάχθηκαν από τη στρατιωτική θητεία.

Όμως ακόμη κι αν αφήσουμε στην άκρη τους... πατριωτισμούς, μόνο κέρδος μπορούν να έχουν αγωνιζόμενοι σε μία μεγάλη διοργάνωση με την Εθνική τους ομάδα. Ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης είδε την καριέρα του να «εκτοξεύεται» (μαζί με το κασέ του) μετά τις εμφανίσεις του στο Μουντομπάσκετ του 2006 ή την επική του εμφάνιση στον μικρό τελικό του Ευρωμπάσκετ του 2009. Και ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης πιθανώς να έχει ο ίδιος μεγαλύτερη ανάγκη την Εθνική από ό,τι εκείνη τον ίδιο, από τη στιγμή που θα αγωνίζεται στην άσημη Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης.

Οι συγκρίσεις που κάνει ο κοινός νους είναι αναπόφευκτες... Συγκρίσεις με τα χρυσά κορίτσια του πόλο, που αγωνίζονται για μερικές εκατοντάδες ευρώ τα οποία κι αυτά εισπράττουν (;) με καθυστέρηση, αλλά θυσιάζουν το χρόνο τους για το μεράκι τους, γνωρίζοντας πως δεν θα τους φέρει χρήματα, παρά μόνο προσωρινή προβολή. Ή με αθλητές που αναγκάζονται να παίρνουν άδεια άνευ αποδοχών από την... κανονική τους δουλειά (που κάνουν για βιοποριστικούς λόγους) για να τιμήσουν τη γαλανόλευκη ή επενδύουν τον προσωπικό τους χρόνο για το χόμπι τους (καθώς έτσι το βλέπουν γιατί... έτσι είναι). Ή με τον Βασίλη Ξανθόπουλο, που κλήθηκε να βοηθήσει στις προπονήσεις της Εθνικής, με ελάχιστες (σε πρώτη φάση) ελπίδες να αγωνιστεί στο Ευρωμπάσκετ, και παράτησε δίχως δεύτερη σκέψη τις παραλίες, επειδή το «πρόσταξε» η πατρίδα. Ή αν θέλετε με τον «φτασμένο» Ντιρκ Νοβίτσκι, που στο αποκορύφωμα της καριέρας του, εξαντλημένος από μία εξοντωτική σεζόν στο ΝΒΑ και χορτασμένος από δόξα και δολάρια, σηκώθηκε από τις... δάφνες του για να ηγηθεί ενός μέτριου εθνικού συγκροτήματος με ελάχιστες ελπίδες διάκρισης.

Είναι κρίμα κι άδικο για τους «χαμένους» της σύγκρισης, να γκρεμίζουν ό,τι έχτισαν με κόπο και ιδρώτα στα παρκέ...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com