Ο Κόμπι... Λεμπρονίζει

Οι σαραντάρες με τις οποίες ο Κόμπι Μπράιαντ φορτώνει τα αντίπαλα καλάθια φέτος μεγαλώνουν το μύθο του και το fan-base του, τρέφουν την αυταρέσκειά του, αλλά μάλλον δεν εξυπηρετούν την ομάδα του. Γιατί όσο οι Λέικερς περιμένουν από τον ηγέτη τους και μόνο να πάρει ένα παιχνίδι μόνος του, τόσο μικραίνουν ως ομάδα που θέλει να κατακτήσει το πρωτάθλημα.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Η αγωνιστική μετάλλαξη του Κόμπι Μπράιαντ, που ενθουσιάζει τους θαυμαστές του αλλά ανησυχεί όσους βλέπουν περισσότερο με ψυχραιμία και λιγότερο με διάθεση αναζήτησης ηρώων το μπάσκετ, έχει εξήγηση με ονοματεπώνυμο: Μάικ Μπράουν. Η επιλογή του ως διαδόχου του μεγάλου Φιλ Τζάκσον είχε αντιμετωπιστεί με αμφιβολίες και αποδεικνύεται γιατί. Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, που πέρα από ένας εξαιρετικός κόουτς ήταν (ίσως και πρωτίστως) ένας διαχειριστής της ψυχολογίας των σταρ κι ένας... δαμαστής των μεγάλων «εγώ», ο Μάικ Μπράουν είναι ένας «yes-man», ανήμπορος λόγω έλλειψης ειδικού βάρους να επιβληθεί στα μεγάλα ονόματα, των οποίων καταντά υποχείριο.

Μια ματιά στη συνεργασία του με τον Λεμπρόν Τζέιμς στους Καβαλίερς θα σας πείσει. Ο Μπράουν μόνο έγγραφη άδεια δεν έπαιρνε από τον «βασιλιά» για να τον αντικαταστήσει ή να επιλέξει τους παίκτες με τους οποίους θα τον πλαισιώσει. Αποτέλεσμα; Ο Λεμπρόν σάρωσε κάθε ατομική διάκριση που υπήρχε, πρόσφερε βραδιές μπασκετικής μαγείας και πληθώρα one-man shows, αλλά στο τέλος κάθε χρονιάς έβλεπε να φορούν το δαχτυλίδι ομάδες σωστά δομημένες και με σταρ υποταγμένους στο σύνολο. Όπως οι Λέικερς του Φιλ Τζάκσον, που είχε τον τρόπο του με τον Κόμπι Μπράιαντ, τον Σακίλ Ο’ Νιλ, τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Σκότι Πίπεν...

Κι αν επικαλεστεί κανείς ως άλλοθι για τη χρησιμοποίηση του Λεμπρόν από τον Μάικ Μπράουν στους Καβαλίερς κατά αυτό τον τρόπο την έλλειψη ικανών συμπαικτών, κάτι που μέχρι ενός σημείου έχει βάση, για τους Λέικερς ουδείς μπορεί να παρουσιάσει αυτό το επιχείρημα. Το supporting cast δεν έχει απλούς κομπάρσους, που περιμένουν από τον leading man να κάνει τα πάντα, αλλά και παίκτες εξαιρετικούς σε δεύτερους ρόλους, που ανά πάσα στιγμή μπορούν να κλέψουν την παράσταση, όπως ο Πάου Γκασόλ και ο Άντριου Μπάινουμ.

Όμως οι Λέικερς μέχρι στιγμής φέτος δείχνουν να έχουν ως μοναδικό πλάνο το «δώσ’ τε την μπάλα στον Κόμπι» και εναλλακτικό σχέδιο δράσης μόνο κατ’ ανάγκη, όταν αυτός δεν μπορεί να πάρει την προσπάθεια ή βρίσκεται στον πάγκο. Με αυτά τα... μυαλά κι εφόσον ο προπονητής δεν καταφέρει να βάλει στο παιχνίδι κι άλλους παίκτες, η πορεία των «λιμνανθρώπων» μοιάζει προδιαγεγραμμένη: ο Κόμπι θα συνεχίσει τα προσωπικά του show, οι Λέικερς θα μπουν στα play-offs, θα περάσουν έναν, δύο, ακόμη και τρεις γύρους, αλλά όταν βρουν απέναντί τους μία ΟΜΑΔΑ, η ισχύς εν τη ενώσει θα υπερισχύσει και το τέλος της χρονιάς θα βρει τον Κόμπι αποκαμωμένο (φυσική εξέλιξη, παίζοντας από την αρχή της σεζόν 35+ λεπτά σε κάθε ματς κι έχοντας πατήσει τα 33) και απογοητευμένο που το έκτο δαχτυλίδι (που θα δώσει επιχειρήματα στους ιερόσυλους που τον συγκρίνουν με τον Μάικλ Τζόρνταν) θα παραμείνει όνειρο, τον Μάικ Μπράουν να ψάχνει τις αιτίες της αποτυχίας και πιθανότατα... δουλειά, αλλά και τους φίλους των Λέικερς να αναπολούν τον Φιλ Τζάκσον και να έχουν ξεχάσει τις εφήμερες χαρές από τις σαραντάρες του λαϊκού τους ήρωα.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com