Ο Καπόνο και ο… άπονος

Η αποχώρηση του Τζέισον Καπόνο από τον Παναθηναϊκό ήρθε να ταράξει τα ήρεμα νερά στις τάξεις της ομάδας μετά τις μεγάλες νίκες απέναντι σε Ζαλγκίρις και Εφές. Η εξέλιξη, ανεξάρτητα από πιθανές ευθύνες, ασφαλώς και δεν εξυπηρετεί την ομάδα, που πριν δύο εβδομάδες προσπάθησε αλλά δεν κατάφερε να αποκτήσει τον Φώτση κι έναν γκαρντ, ενώ τώρα χάνει τον καλύτερο σουτέρ της κι έναν ικανό δημιουργό. Όπως σε κάθε νόμισμα, στην υπόθεση υπάρχουν δύο όψεις και επιχειρήματα που δίνουν δίκιο, αλλά και άδικο, εκατέρωθεν.

Ο Τζέισον Καπόνο είχε συμβιβαστεί για χρόνια με το ρόλο του κομπάρσου στο ΝΒΑ. Προφανώς δεν είχε αντίρρηση να έρχεται από τον πάγκο για να δίνει ανάσες σε σούπερ σταρ και να προσφέρει το (μάλλον σε έλλειψη στις ΗΠΑ) καλό μακρινό του σουτ σε ομάδες πρωταθλητισμού όπως Λέικερς και Χιτ. Φεύγοντας στα 32 του για πρώτη φορά από την πατρίδα του θεώρησε δεδομένο πως από κομπάρσος στην πόλη, θα ήταν πρώτος στο χωριό. Γιατί-κακά τα ψέματα-ως τέτοιο αντιμετωπίζουν ακόμη πολλοί Αμερικανοί το ευρωπαϊκό μπάσκετ, έστω κι αν πρόκειται για ομάδες του βεληνεκούς του Παναθηναϊκού. Η πραγματικότητα που αντιμετώπισε, ωστόσο, ήταν διαφορετική. Ο ρόλος και ο χρόνος του στην ομάδα είχαν φθίνουσα πορεία, ο Καπόνο μάλλον δεν μπορούσε να ανεχθεί μετά τον Κόμπι και τον Ουέιντ να είναι εφεδρικός του Ματσιούλις και του Μπράμος και βρισκόμενος χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι και την οικογένειά του, ζήτησε να φύγει.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης έχει τη δική του φιλοσοφία. Δεν έδιωξε τον Καπόνο, αλλά ουσιαστικά του είπε «My way or the highway». Ο ίδιος είχε ζητήσει την απόκτησή του για να βρει λύση σε μία περίοδο που το αξιόπιστο μακρινό σουτ αποτελούσε άγνωστη λέξη για τον Παναθηναϊκό και βραχυκύκλωνε όλη την επιθετική λειτουργία του. Όμως δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τις αμυντικές αδυναμίες του. Ασφαλώς τις γνώριζε, όπως και οποιοσδήποτε απλός φίλαθλος που παρακολουθούσε στοιχειωδώς ΝΒΑ τα τελευταία χρόνια. Προφανώς πίστεψε πως θα μπορούσε να τις καμουφλάρει ή τουλάχιστον να πάρει επιθετικά από αυτόν περισσότερα από όσα θα χάσει αμυντικά. Αυτό δεν συνέβη και για τον «Άρτζι», που έχτισε την ομάδα του με αθλητικά κορμιά (Γκιστ, Λάσμε, Ματσιούλις, Μπράμος, Ούκιτς) και πρώτο μέλημα την αμυντική συνέπεια, ο αργός Καπόνο φάνταζε από αδύναμος κρίκος ως παραφωνία. Δεν δίστασε, έτσι, να τον χρησιμοποιεί από ελάχιστα ως καθόλου σε ματς-φωτιά όπως στο Κάουνας ή κόντρα στην Εφές, με τα αποτελέσματα να τον δικαιώνουν. «Μπρος στα κάλλη (της ομάδας), τι είναι ο Καπόνο;», θα σκέφτηκε.

Όπως κάθε πλευρά έχει τα δίκια της, έτσι φέρει και τις δικές της ευθύνες για το διαζύγιο. Ο μεν Καπόνο, επαγγελματίας ων, έπρεπε να αντιληφθεί ποιος είναι ο ρόλος του. Κανένας δεν του έταξε εγγυημένο χρόνο στο παρκέ κι έπρεπε να γνωρίζει πως το όνομα και το βιογραφικό του δεν του εξασφαλίζουν θέση στην ομάδα αν δεν την κερδίζει με την απόδοσή του. Η απόφασή του να ζητήσει να φύγει τώρα, με την προθεσμία για μεταγραφές στην Ευρωλίγκα να έχει εκπνεύσει, σίγουρα δεν είναι και η πλέον κομψή. Ειδικά απέναντι σε μία ομάδα που σεβάστηκε ένα προσωπικό του πρόβλημα και περίμενε να το λύσει για να έρθει στην Ελλάδα, αν και θα μπορούσε-φερόμενη αυστηρά επαγγελματικά-να ακυρώσει τη συμφωνία τους και να ψάξει για άλλον. Ο δε Πεδουλάκης ίσως έπρεπε να κάνει τον παίκτη του να κατανοήσει καλύτερα το ρόλο του, ενδεχομένως να σχεδιάσει κάποια συστήματα πάνω του, να αναδείξει μέσω της ομάδας τις εκτελεστικές/δημιουργικές αρετές του κι όχι να εκθέσει τις αμυντικές αδυναμίες του ή να λειτουργήσει με περισσότερο τακτ απέναντι σε έναν παίκτη με τέτοια προσωπικότητα.

Η ουσία είναι η εξής: ανεξάρτητα από όσους χαρακτηρίσουν αντιεπαγγελματία, αχάριστο και παίκτη ξεπερασμένο για την εποχή του τον Καπόνο ή αποκαλέσουν ξεροκέφαλο και άδικο τον Πεδουλάκη, ο μεγάλος χαμένος από την αποχώρηση αυτή είναι ο Παναθηναϊκός. Γιατί χάνει έναν παίκτη που μπορούσε να του προσφέρει αρκετά, έστω και παίζοντας ελάχιστα (βλέπε τελικό Κυπέλλου), να προσδώσει ποικιλία και περισσότερες επιλογές στο επιθετικό του παιχνίδι, έστω κι αν συνήθως αποτελούσε «τρύπα» στην άμυνα.

Follow @ChristosRobolis