Ο Καλάθης θυμίζει επικίνδυνα… Διαμαντίδη

Τέτοια παγωμάρα στο ΟΑΚΑ δεν είχαν σκορπίσει ούτε τα buzzer beater του Σπανούλη στους τελικούς του 2016. Βλέποντας τον Καλάθη να πιάνει τον λαβωμένο του ώμο οι φίλοι του Παναθηναϊκού έμοιαζαν να υποφέρουν ακόμη περισσότερο, στη σκέψη και μόνο πως θα τον στερηθούν σε μία κρίσιμη καμπή της σεζόν. Γιατί τελικά τίποτα και κυρίως κανέναν δεν πρέπει να έχει κάποιος ως δεδομένο. Ακόμη κι ο βιονικός Νικ, που παίζει στα κόκκινα και δίχως την απαραίτητη πλαισίωση εδώ και καιρό, υπόκειται στους νόμους της φθοράς.

Το ζήτημα είναι πώς διαχειρίζεσαι αυτή τη φθορά. Ο Παναθηναϊκός είχε την ικανότητα αλλά και την ευλογία να αναδείξει στον ίδιο ρόλο μετά το «αντίο» του Διαμαντίδη ό,τι πλησιέστερο σε αγωνιστικά χαρακτηριστικά μπορούσε και μάλιστα σε… συσκευασία Έλληνα. Όμως φαίνεται να υποπίπτει στο λάθος που έκανε και στα τελευταία καλά χρόνια του ιστορικού του ηγέτη: να τον θεωρήσει άφθαρτο, δεδομένο και να στηρίζεται σε υπέρμετρο βαθμό πάνω του. Το αντίδοτο σε μία εξάρτηση δεν μπορεί να είναι μια νέα, αλλά η… απεξάρτηση.

Ο Καλάθης θα επιστρέψει-ευτυχώς-σύντομα. Και η απώλειά του, αλλά και ο… πανικός στην ιδέα και μόνο πως μπορούσε να είναι μακράς διαρκείας, πρέπει να λειτουργήσουν σαν ένα ανώδυνο μάθημα. Η παρουσία ενός και μόνο γκαρντ, του Λεκαβίτσιους, που συν τοις άλλοις ακόμη δεν έχει προσφέρει πλην ελαχίστων εξαιρέσεων τα ποιοτικά λεπτά που όλοι περίμεναν από τον πάγκο, μοιάζει με μεγάλο λάθος που απλώς είχε ως τώρα την τύχη ο Παναθηναϊκός να μην αντιμετωπίσει τις συνέπειές του. Πλέον δεν υπάρχει από πίσω ούτε ο πολύ αδικημένος Μποχωρίδης. Και χθες βράδυ πρέπει να πείστηκε κι ο τελευταίος πως το ρίσκο αυτό δεν πρέπει να συνεχιστεί, ειδάλλως οι «πράσινοι» κινδυνεύουν να μείνουν… στον άσο.

Μία ομάδα με αυτό το πλούσιο ταλέντο, αυτόν τον ικανότατο προπονητή και αυτή την ισχυρή διοίκηση δεν μπορεί να σπαταλά μια θέση ξένου σε ρόλο θεατή (Ντένμον). Ας είναι, λοιπόν, αυτή η άτυχη στιγμή του Νικ, ένας άκομψος τρόπος να διορθωθεί το λάθος προτού να είναι αργά. Γιατί ο Παναθηναϊκός οφείλει να μάθει να ζει και χωρίς τον Νικ. Ή τουλάχιστον να επιβιώνει. Όχι μόνο τώρα, αλλά και το καλοκαίρι, που λήγει το συμβόλαιό του και ουδείς μπορεί να είναι βέβαιος πως θα λειτουργήσει ΚΑΙ εκεί ως… Διαμαντίδης.

ΥΓ1: Με την αργή αλλά εμφανή αγωνιστική άνοδο του Λοτζέσκι και τη σταθερή μεγάλη αξία που λέγεται Ρίβερς ο Παναθηναϊκός έχει την τύχη να διαθέτει δύο «βομβιστές». Το πρόβλημα στο «5», ωστόσο παραμένει και μοιάζει αδύνατο να καλυφθεί εκ των έσω. Ο Βουγιούκας έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και προορίζεται για ειδικές συνθήκες, ο Όγκαστ αργεί πολύ να προσαρμοστεί, ο Σίνγκλετον μοιάζει να μην έχει καθόλου συγκέντρωση και επειδή οι τρεις προαναφερθέντες είναι ακλόνητοι στο ρόστερ, ο πολύτιμος χθες Γκέιμπριελ πρέπει να αποδείξει πως μπορεί να προσφέρει πράγματα στη front line με συνέπεια κι όχι σποραδικά. Γιατί ο φετινός σπουδαίος Γκιστ τείνει να γίνει η δεύτερη εξάρτηση του Παναθηναϊκού, μετά τον Καλάθη.

Follow @ChristosRobolis