Ο φετινός Παναθηναϊκός παίζει με μυαλό

Ένας από τους μεγάλους στόχους του Τσάβι Πασκουάλ για το φετινό Παναθηναϊκό ήταν να αυξήσει το επίπεδο… αξιοπιστίας και συνέπειάς του. Η περσινή ομάδα είχε πολύ υψηλό ταβάνι, αλλά τεράστιες μεταπτώσεις, καθότι εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από τις ατομικές εμπνεύσεις συγκεκριμένων παικτών (με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Μάικ Τζέιμς) και όχι τόσο στην ομαδική λειτουργία. Κανείς δεν αμφιβάλει πως οι «πράσινοι» ήταν ένα σύνολο στο οποίο κυριαρχούσε το ένστικτο έναντι του μυαλού, έστω κι αν προϊούσης της περιόδου η κατάσταση εξισορροπείτο με αποκορύφωμα τους τελικούς, όπου υπερείχε σε ενέργεια και πλάνο του εξουθενωμένου και συνεπώς θολωμένου Ολυμπιακού.

Φέτος ο Παναθηναϊκός είναι περισσότερο ομάδα του προπονητή του, παρά του ταλέντου των παικτών του. Ίσως κι επειδή ο Τσάβι Πασκουάλ δεν ανέλαβε την ομάδα μέσα στη σεζόν με περιορισμένη δυνατότητα παρεμβάσεων σε ρόστερ και συστήματα, αλλά την είχε στη δούλεψή του από τον Αύγουστο. Και σίγουρα επειδή έχει παίκτες που υποτάσσονται καλύτερα στο σύνολο και μπαίνουν σε κουτάκια. Παίζει περισσότερο ελεγχόμενο και… κατευθυνόμενο μπάσκετ, δεν εξαρτάται από τα «φεγγάρια» συγκεκριμένων μονάδων και έχει βάλει πολύ περισσότερο το στοιχείο της σκέψης στο παιχνίδι του.

Η χθεσινή αναμέτρηση με την Μπαρτσελόνα ήταν η πιο τρανή απόδειξη του παραπάνω. Σε μια βραδιά που ο Παναθηναϊκός του μέχρι χθες 46,5% στα τρίποντα στο ΟΑΚΑ (101/217) έμεινε στα 4/22 τρίποντα βρήκε τον τρόπο να κερδίσει. Περιόρισε τα «άσφαιρα» πίσω από τα 6,75, εστίασε σε διαφορετικούς τρόπους επίθεσης (29/41 δίποντα) και δικαιώθηκε. Όλα ήταν… προσυμφωνημένα. Οι «πράσινοι» στόχευσαν στα αργά πόδια του Τόμιτς στο ξεκίνημα και στου Ναβάρο στο τέλος, πήραν 16 πόντους στο ανοιχτό γήπεδο έναντι μόλις 3 της Μπαρτσελόνα και αξιοποίησαν όλα τους τα όπλα, ακόμη και παιχνίδι στο ποστ από τον Βουγιούκα, καθώς πλην του Λεκαβίτσιους όσοι άλλοι πάτησαν παρκέ έβαλαν από λιθαράκια (όπως ο Γκέιμπριελ που εξουδετέρωσε τον Τόμιτς εκνευρίζοντάς τον) μέχρι… κοτρώνες. Όλα αυτά μέσα σε ένα φλεγόμενο ΟΑΚΑ, με φιλάθλους που πλέον έχουν αναγάγει την εβδομαδιαία επίσκεψη στο γήπεδο για την Ευρωλίγκα σε ψυχοθεραπεία τους για τα δεινά των υπολοίπων τμημάτων και κυρίως του ποδοσφαίρου.

Ασφαλώς η άμυνα ήταν και πάλι το «Α» και το «Ω». Πάντα ήταν, είναι και θα είναι… Τα 11 κλεψίματα και τα 19 λάθη των αντιπάλων τα λένε όλα υπερκαλύπτοντας το χάντικαπ από τα χαμένα ριμπάουντ. Οι αλλαγές, οι βοήθειες, οι βουτιές, όλα έπαιξαν το ρόλο τους. Για πρόσωπα είναι περιττό να γίνει αναφορά. Ο άγραφος κανόνας που λέει πως όταν Καλάθης, Γκιστ και Σίνγκλετον, οι Big Three του δηλαδή, είναι καλά, τότε είναι καλά κι ο Παναθηναϊκός. Κι όταν δίπλα τους ανθίζουν οι αθόρυβα πολύτιμοι Ντένμον και Βουγιούκας ή ο clutch Παππάς που φόρτωσε με 15 πόντους το αντίπαλο καλάθι στην τελευταία περίοδο, οι «πράσινοι» έχουν την πολυτέλεια να ξεπερνούν το μινι-ντεφορμάρισμα του Ρίβερς, την έλλειψη σέντερ που θα κοιτάξει στα μάτια και θα δείρει τον σοφτ Τόμιτς, αλλά κυρίως το τραγικό ποσοστό στα τρίποντα.

Αν ο Παναθηναϊκός μάθει να παίζει και εκτός έδρας με περισσότερη αυτοπεποίθηση, γιατί μάλλον μόνο αυτό του λείπει μακριά από το ΟΑΚΑ, όλα θα γίνουν ακόμη καλύτερα. Η επόμενη εβδομάδα και τα ματς με Φενέρ στην Πόλη και ΤΣΣΚΑ στο ΟΑΚΑ θα δείξει πολλά. Μία μόνο μία νίκη, πόσω μάλλον δύο, θα αποτελέσουν προάγγελο Final Four κι ας είμαστε ακόμη στο Γενάρη.

Follow @ChristosRobolis