Ο άχαρος ρόλος του αθλητικού συντάκτη εν μέσω πανδημίας

Αναστολή όλων των διοργανώσεων, «λουκέτα» σε κάθε σπορ, αναβολή από το Euro μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες... Η πανδημία πέραν όλων των άλλων πολύ σοβαρότερων συνεπειών μετέτρεψε σε λίγες μέρες το «αθλητικός συντάκτης» σε επάγγελμα δίχως αντικείμενο. Σαν μουσικός δίχως μουσικό όργανο, φούρναρης χωρίς φούρνο, οδηγός χωρίς αυτοκίνητο…

Σε ένα περιβάλλον που δεν γνωρίζουμε τι ξημερώνει για την ανθρωπότητα, το πότε ή αν θα ολοκληρωθούν τα… ποδόσφαιρα (που λένε και οι μανάδες) μοιάζει και στην πραγματικότητα φυσικά και είναι το μικρότερο από τα μελήματα όλων.

Ο άνθρωπος που έχει μάθει να βιοπορίζεται όχι πρωταγωνιστώντας ο ίδιος στα σπορ αλλά καλύπτοντας τους πρωταγωνιστές στα αθλητικά γεγονότα έρχεται σε θέση πλήρους αμηχανίας. Το «γέλα παλιάτσο», να συνεχίσεις δηλαδή σα να μην τρέχει τίποτα να γράφεις ή να μιλάς για μπάλα, ρεκόρ και μεταγραφές, όταν το σπίτι του γείτονα καίγεται και οι φλόγες απειλούν και το δικό σου, είναι τουλάχιστον άχαρο. Ως και ανούσιο ή μάταιο…

Ξάφνου ο καταιγισμός πληροφορίας που έκανε τις εφημερίδες να φαντάζουν μικρές για να τα χωρέσουν όλα, τη ροή στις ιστοσελίδες πολύ πιο γρήγορη από την ικανότητα του αναγνώστη να «καταναλώσει» την είδηση και τον τηλεοπτικό/ραδιοφωνικό χρόνο λιγοστό για να καλύψει τα πάντα, έχει στερέψει. Όσα μηνύματα αθλητών για το «μείνετε σπίτι», όσα βιντεάκια τους να γυμνάζονται ή να σκοτώνουν την ώρα τους μακριά από το φυσικό τους περιβάλλον, όσες αναδρομές σε εποχές που υπήρχε δράση και να δημοσιεύσει κανείς, ελάχιστα θα «συγκινήσει» το κοινό που αγωνιά όχι για το ποιο κοκτέιλ πίνει ο Κριστιάνο στην πισίνα του περιμένοντας να ξαναπαίξει μπάλα, αλλά για την υγεία, τη ζωή, τη δουλειά και το μέλλον του.

Αλήθεια, εμείς τι κάνουμε τώρα; Σίγουρα πολλοί συνάδελφοι μοιράζονται τον ίδιο προβληματισμό. Κάποιοι ενδεχομένως να νιώθουμε και λίγο… αχρείαστοι σε αυτές τις συνθήκες, εν αντιθέσει με γιατρούς, νοσηλευτές, υπαλλήλους σούπερ μάρκετ, μεταφορείς, φαρμακοποιούς και λοιπά επαγγέλματα που είναι στην πρώτη γραμμή του πολέμου με την αόρατη απειλή.

Η απάντηση, ίσως και η πιο «βολική» για να νιώσουμε καλύτερα με το δρόμο που επιλέξαμε στις ζωές μας, είναι πως… συνεχίζουμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Όχι, ασφαλώς, αδιαφορώντας για το θανατικό που θερίζει Ιταλούς, Ισπανούς, συμπατριώτες μας και όλο τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά βάζοντας τα σπορ στην πραγματική τους διάσταση σε αυτή τη συγκυρία. Γιατί, ναι, σύμφωνοι, μπορεί αθλητικά γεγονότα να μην υπάρχουν και να αργήσουμε πολύ να ξαναδούμε, αλλά ο ρόλος των αθλητικών media και των ανθρώπων του δεν είναι μόνο να μεταφέρουν… σκορ. Ειδικά τώρα, είναι να κάνουν παρέα σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη να δραπετεύσουν από τους τέσσερις τοίχους του εγκλεισμού. Να βοηθούν το μυαλό να ξεδίνει από τη δυσάρεστη επικαιρότητα και τις δυσοίωνες προβλέψεις για την επόμενη μέρα. Αν θέλετε, ακόμη και να κρατούν κόσμο μπροστά από μια οθόνη, ένα κινητό ή ένα ραδιοφωνάκι και μακριά από τους δρόμους και τις επικίνδυνες συναθροίσεις. Μέχρι και ως σάκος του μποξ για όσους ψάχνουν εκτόνωση των νεύρων τους μπορεί να λειτουργήσουν, όπως άλλωστε συνέβαινε και υπό νορμάλ συνθήκες.

Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, ο αθλητικός συντάκτης έχει ακόμη και τώρα ρόλο. Ούτε κατά διάνοια, φυσικά, όσο σημαντικό έχουν άλλα επαγγέλματα που σώζουν ζωές αυτές τις μέρες, αλλά σίγουρα χρήσιμο. Αντίστοιχα και άλλα επαγγέλματα μπορεί να αισθάνονται «ευνουχισμένα» λόγω της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων, αλλά σε αυτή τη συγκυρία δεν περισσεύει κανείς. Κι όσο μπορεί κάποιος να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, είτε εξ αποστάσεως με το επάγγελμά του, είτε απλώς ως… άνθρωπος στον διπλανό του, στους ηλικιωμένους ή στα παιδιά του, τότε δεν είναι απλώς χρήσιμος, αλλά απαραίτητος.

Στις συνθήκες «πολέμου» που βιώνουμε, είμαστε όλοι υπόχρεοι σε όσους μάχονται νυχθημερόν με ίδιον κίνδυνο για την υγεία τους προκειμένου να κρατήσουν τον άφαντο εχθρό έξω από τα σπίτια μας. Κι όταν τελειώσει, γιατί νομοτελειακά κάποια στιγμή θα συμβεί, όλος αυτός ο εφιάλτης, οφείλουμε άπαντες να αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερο σεβασμό τους εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία, τους ανθρώπους που γεμίζουν ράφια στα σούπερ μάρκετ ή που μας φέρνουν καφέ ή σουβλάκια στην εξώπορτά μας. Και τότε, φυσικά, θα μπορούμε να ασχολούμαστε κι εμείς ξανά με οφσάιντ, πέναλτι, βήματα και όλα αυτά (και ακόμη περισσότερα, μη αθλητικά) μικρά πράγματα που κάνουν τη ζωή πολύ λιγότερο μονότονη και πολύ περισσότερο ενδιαφέρουσα από αυτή στην καραντίνα.

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis