Ο Άρης του… Αθηναίου και του Βούλγαρου

Την ώρα που οι «αιώνιοι» επιδίδονται στο αγαπημένο σπορ του χαρτοπόλεμου και δεν δείχνουν ικανοί ούτε τις μέρες που η αγάπη «επιβάλλεται» να βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους (;) που έχουν κουράσει άπαντες, ήρθαν δύο ομάδες από τη λεγόμενη… δεύτερη ταχύτητα να αποδείξουν πως αξίζουν την προσοχή μας. Σίγουρα, ο νικητής του ντέρμπι της Δευτέρας θα είναι κατά 90% και ο Κυπελλούχος για το 2014. Όμως Άρης και Πανιώνιος απέδειξαν πως δικαιούνται την αναγνώριση.

Το βαρύ σαν ιστορία όνομα Άρη δεν του επιτρέπει να φανεί κατώτερος των περιστάσεων ακόμη κι όταν όλα δείχνουν εναντίον του. Αντιμετώπιζε μία κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα, που βρισκόταν σε άριστη κατάσταση, είχε κατορθώσει να κρατά δύο καρπούζια (πρωτάθλημα και Eurocup) με επιτυχία στην ίδια μασχάλη, πληρέστερη, με ξένους, οικονομικά «υγιή» και με έναν ισχυρό χρηματοδότη. Από την άλλη οι Θεσσαλονικείς είχαν να αντιπαρατάξουν ως επί το πλείστον άπειρα παιδιά, κάποιους αξιόλογους βετεράνους και έναν… τίμιο ξένο, με τον προπονητή της ομάδας να αποτελεί κοινό μυστικό πως καθόταν για τελευταία φορά στον πάγκο του και τη διοίκηση να πασχίζει να βάλει την ΚΑΕ στο άρθρο 99 για να επιβιώσει.

Κι όμως, ο Άρης τα κατάφερε. Η αύρα του γηπέδου, ειδικά από τη στιγμή που πήρε το όνομα του κορυφαίου παίκτη που πάτησε το παρκέ του, θαρρείς και απογειώνει τους παίκτες. Ο παλμός από τις κερκίδες έδωσε φτερά στους «κίτρινους» και επηρέασε αρνητικά τους «κυανέρυθρους», που μέχρι να βάλουν… ωτοασπίδες είχαν βρεθεί σε τρικυμία και να χάνουν με μία τεράστια διαφορά. Όταν θύμισαν… Πανιώνιο, απλώς ήταν μάλλον αργά για να γίνει η μεγάλη ανατροπή.

Η ομάδα της Θεσσαλονίκης, με τη βοήθεια του… Αθηναίου και του Βούλγαρου έφτασε σε μια τεράστια νίκη, έστω κι αν δύσκολα αυτή θα συνοδευτεί με κούπα. Ο πρώτος έπαιξε θαρρείς και είχε χρωστούμενα απέναντι στην παλιά του ομάδα. Ο δεύτερος απέδειξε γιατί είναι στην ηλικία του ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στην Ευρώπη, αλλά δυστυχώς παρότι έμαθε το μπάσκετ στην Ελλάδα θα τον χαίρεται η εθνική ομάδα της γειτονικής χώρας. Από κοντά ο Πελεκάνος, που ίσως να έχει αδικηθεί από την εξέλιξη της καριέρας του. Βετεράνοι όπως οι Ασημακόπουλος και Χαρίσης, δίπλα στα παιδιά που έμειναν σε δεύτερο πλάνο από τη χρυσή γενιά του 2008/09 (Σλούκα, Μάντζαρη, Παππά, Παπανικολάου, Γιάνκοβιτς) όπως οι Μούρτος, Σαρικόπουλος, Τσακαλέρης, αλλά και την αμέσως επόμενη σπουδαία φουρνιά με πρώτο και καλύτερο τον Μποχωρίδη και τους Λαρεντζάκη και Πουλιανίτη να ακολουθούν, συνθέτουν ένα μείγμα που υπερβαίνει καθημερινά τις δυνατότητές του.

Μεγάλο μερίδιο ανήκει στον Βαγγέλη Αγγέλου, που η μοίρα τα έφερε να αποχωρεί για την Αναντολού Εφές μετά από έναν τέτοιο θρίαμβο και να μην είναι εκεί για να οδηγήσει την ομάδα του στον τελικό. Πολλοί θα βιαστούν να τον χαρακτηρίσουν προδότη, φιλοχρήματο ή οτιδήποτε άλλο κακεντρεχές τραβά η ψυχή τους. Θα’ θελα να’ ξερα ποιος από όλους αυτούς θα απέρριπτε ελαφρά τη καρδία μία τέτοια πρόταση τη σήμερον ημέρα… Η αποχώρησή του συνιστά απώλεια, αλλά ο Άρης δεν χάθηκε όταν έφυγαν άλλοι κι άλλοι. Και δεν θα χαθεί-φυσικά-ούτε τώρα…

Στον Πανιώνιο είναι λογικό να υπάρχει απογοήτευση. Δεν είναι λίγο να φτάνεις στη βρύση, να είσαι καλύτερος, αλλά να μένεις με τη δίψα. Πάντως με τη συνέπεια που παρουσιάζει η διοίκηση Λιανού, τη σταθερή παραγωγή και ανεύρεση παικτών, το άριστο σκάουτινγκ ξένων και φυσικά την πολύ καλή δουλειά του Γιάννη Σφαιρόπουλου, ο Πανιώνιος θα έχει σύντομα κι άλλες ευκαιρίες να λάμψει. Και ίσως τότε να είναι πιο έτοιμος να τις αρπάξει από τα μαλλιά.

Follow @ChristosRobolis