Ο Αλβέρτης δεν άλλαξε… τίποτα

Όποιος περίμενε από τον Παναθηναϊκό στο ντεμπούτο του Φραγκίσκου Αλβέρτη να παίζει γρήγορα και θεαματικά αφήνοντας σε δεύτερο πλάνο την άμυνα, προφανώς έτρεφε αυταπάτες. Τέτοια μεταμόρφωση δεν θα μπορούσε να επιφέρει με 3-4 προπονήσεις όχι ένας «ρούκι» προπονητής, αλλά ούτε και κάποιος με γαλόνια τύπου… Ομπράντοβιτς. Αποτελεί άγραφο νόμο στον αθλητισμό πως όποιος διάδοχος προπονητή εμφανίζει διάθεση να γκρεμίσει ό,τι παρέλαβε είναι καταδικασμένος σε αποτυχία και πετυχημένος είναι μόνο αυτός που αντιλαμβάνεται πως το οικοδόμημα δεν χρειάζεται κατεδάφιση, αλλά έργα αντιστήριξης και ανακαίνιση.

Ο «Φράγκι» που ήταν σαφές από τον τρόπο λειτουργίας του στον πάγκο πως έχει εκείνος το γενικό πρόσταγμα κι όχι οι πιο έμπειροι συνεργάτες του, ορθώς δεν επιχείρησε να αλλοιώσει την αγωνιστική φυσιογνωμία της ομάδας που παρέλαβε. Η όποια μετάβαση προς το πιο γρήγορο, παραγωγικό και κατά συνέπεια θελκτικό μπάσκετ που θέλει-όπως δήλωσε και του ζητήθηκε-να παίξει δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Και είναι αμφίβολο αν μπορεί να γίνει μέχρι το τέλος της σεζόν ή με το υπάρχον δυναμικό.

Τι (μπορούσε και) έκανε ο Αλβέρτης; «Άνοιξε» το rotation, χρησιμοποίησε έντεκα παίκτες (δηλαδή όλους πλην του έφηβου Χαραλαμπόπουλου) και όχι για δευτερόλεπτα, αλλά σε πραγματικές συνθήκες αγώνα στέλνοντας το μήνυμα πως όλοι υπολογίζονται στη μετα-Πεδουλάκη εποχή. Παράλληλα απέφυγε την… κατάχρηση παικτών, όπως ο Διαμαντίδης ή ο Λάσμε που έπαιξαν μεν 32+ λεπτά αλλά σε αγώνα με έξτρα πεντάλεπτο. Και φάνηκε να δίνει στους παίκτες του μεγαλύτερη ελευθερία στο να πατήσουν το γκάζι ή να λειτουργήσουν κάποιες στιγμές κι εκτός σχεδίου βάζοντας-έστω και με μέτρο-το ένστικτο πάνω από το σχέδιο.

Και στο τέλος ευτύχησε να κάνει νικηφόρο ντεμπούτο με έναν τρόπο… deja vu. Όπως ο ίδιος σαν παίκτης πέτυχε αμέτρητα τρίποντα από τη γωνία με κρεμασμένους από τα χέρια του αντιπάλους, έτσι έμελε να κάνει ποδαρικό με το δεξί στην προπονητική. Αν και σίγουρα θα… έφριξε βλέποντας τους παίκτες του να έχουν 6/25 τρίποντα, αυτό του Ματσιούλις που έστειλε το παιχνίδι στην παράταση σίγουρα του θύμισε κάτι από τα δικά του χρόνια στα παρκέ.

Η ουσία είναι πως ο Παναθηναϊκός, έστω και παίζοντας ακόμη σαν ομάδα του Πεδουλάκη, έστω και με ψυχοβγαλτικό τρόπο, έφτασε στο ζητούμενο της νίκης. Αυτή, ωστόσο, δεν θα έχει αντίκρισμα αν δεν συνοδευτεί κι από άλλες, ξεκινώντας από αυτή στον σημαδιακό αγώνα της Πέμπτης με τη Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ του παλιόφιλου Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Το πρώτο βήμα έγινε, αλλά απομένουν πολλά ακόμη για να βγει ο Παναθηναϊκός στο μονοπάτι που οδηγεί στο Μιλάνο.

Follow @ChristosRobolis