Να’ χε κι έναν ακόμη…

Ο Βασίλης Σπανούλης οργίασε στο ματς με την Μπιλμπάο και είναι ο βασικός (όχι όμως και ο μοναδικός λόγος) της σημαντικής νίκης του Ολυμπιακού. Δεν είναι η πρώτη φορά που παίρνει από το χέρι την ομάδα του και δεν θα είναι η τελευταία. Το ερώτημα, ωστόσο, είναι πόσο μακριά μπορεί να πάει μία ομάδα που στηρίζεται τόσο πολύ σε έναν παίκτη…

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Είναι μαθηματικά βέβαιο πως ο φυσικός ηγέτης του Ολυμπιακού θα έχει κι άσχημα βράδια. Συνέβη και στους καλύτερους, από τον Μάικλ Τζόρνταν μέχρι τον Νίκο Γκάλη. Και τα περιθώρια λάμψης της κλάσης του V-Span θα λιγοστεύουν όσο η σεζόν προχωρά, το επίπεδο των αντιπάλων ανεβαίνει και οι άμυνες προσαρμόζονται στην εξουδετέρωση ενός παίκτη. Για να μην αναφέρουμε τη φυσιολογική κόπωση αν συνεχίσει να παίζει για 30+ λεπτά ανά αγώνα και την απευκταία πιθανότητα τραυματισμού.

Στη συνέχεια θα χρειαστεί τη βοήθεια που ως επί το πλείστον δεν είχε σήμερα. Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να έχει μόνο ένα σημείο αναφοράς και να ελπίζει να αναδείξει κάποιον άλλο πρωταγωνιστή από το πουθενά. Ο Χάινς, ο Πρίντεζης, ο Παπαδόπουλος και πιθανώς κάποιοι άλλοι παίκτες μπορούν να προσφέρουν, αλλά ο Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν μπορεί να θεωρεί δεδομένη την προσφορά κανενός άλλου πλην του Σπανούλη, όπως τουλάχιστον έχει αποδειχτεί μέχρι τώρα.

Η λύση είναι προφανής και λέγεται μεταγραφική ενίσχυση. Λάθη σε επιλογές παικτών έχουν κάνει οι μεγαλύτεροι προπονητές και οι πιο σοβαρές διοικήσεις. Αυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι να επιμένεις σε επιλογές που είναι αποδεδειγμένα λανθασμένες και σε τελική ανάλυση πλήττουν τη διοίκηση, τον προπονητή, την ομάδα…

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com