Μια πιο… αποδεκτή συντριβή

Στον αθλητισμό δεν υπάρχει μόνο νίκη ή ήττα, άσπρο ή μαύρο… Σημασία έχει πολλές φορές πώς νικάς και πώς χάνεις. Ακόμη και πώς συντρίβεσαι. Κι όπως κάθε υγιώς σκεπτόμενος φίλαθλος απεχθάνεται μια νίκη με… δεκανίκι (συνήθως διαιτητικό), έτσι και χωνεύει καλύτερα μια ήττα, ακόμη και με μεγάλες διαστάσεις, όταν αυτή έρχεται μετά από κατάθεση προσπάθειας στα όρια του δυνατού απέναντι σε έναν πανθομολογούμενα πολύ ισχυρότερο σε όλα αντίπαλο.

Υπό το πρίσμα αυτό, το 2-0 μπορεί να έγινε, η έκταση της διαφοράς μεταξύ των δύο αγώνων να μην διέφερε πολύ και φυσικά το θαύμα στο οποίο έστω και ελάχιστοι ήλπιζαν να μην τελέστηκε, αλλά η δεύτερη ήττα του Παναθηναϊκού στη Μόσχα από την ΤΣΣΚΑ είναι περισσότερο αποδεκτή. Τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι από κάθε ρεαλιστή φίλο της ομάδας και μη ανεκτή μόνο από όσους αρνούνται να συμβιβαστούν με την τωρινή πραγματικότητα και ζουν με τις ένδοξες μνήμες του-πάντως-όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος.

Ο Παναθηναϊκός της Πέμπτης ουδεμία σχέση είχε με αυτόν της Τρίτης. Μπήκε με καλύτερο πλάνο και διάθεση να το παλέψει στο μέτρο των δυνάμεών του, όπως πρέπει να είναι η ρεαλιστική απαίτηση από τους «πράσινους» σε αυτή τη σειρά. Ήταν πολύ πιο επιθετικός, αποφασιστικός και διαβασμένος στην άμυνα, πολύ πιο ορθολογικός και θρασύς στην επίθεση και έστειλε νωρίς στην ΤΣΣΚΑ το μήνυμα πως απόψε δεν θα χορέψει πάνω από το πτώμα του. Αν έλειπαν κάποια φθηνά λάθη, αλλά και το περίσσιο ταλέντο των γηπεδούχων δεν τιμωρούσε και το παραμικρό ολίσθημα, ίσως το εντυπωσιακό 8-14 στα εξίμισι πρώτα λεπτά να ήταν ακόμη πιο ευρύ.

Το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό παρουσιάστηκε όταν ο Ιβάνοβιτς αναγκάστηκε να χαλάσει τη χημεία της πεντάδας, καθώς ήταν πρακτικά αδύνατο να αντέξει να παίζει με την ίδια ενέργεια για περισσότερο χρόνο (έστω κι αν ο Χαραλαμπόπουλος μάλλον «ξεχάστηκε» από τον προπονητή του πολλή ώρα στον πάγκο). Εκεί πραγματικά αποτυπώθηκε η χαώδης απόσταση που χωρίζει τις δύο ομάδες, καθώς η μια πλευρά είχε τελευταίο παίκτη του πάγκου τον Χριάπα που εισπράττει κοντά στα 3 εκατ. ευρώ το χρόνο και πολυτέλεια να ξεκουράζει τους λαμπρότερους των αστέρων της, ενώ η άλλη πήρε πράγματα μόνο από δύο ξένους της και πόνταρε στο άγουρο ταλέντο 17χρονων και 16χρονων παικτών. Βλέποντας την ΤΣΣΚΑ να έχει απύθμενο βάθος και απεριόριστο οπλοστάσιο, να μην δείχνει ίχνος οίκτου (σε αντίθεση με το πρώτο παιχνίδι όπου σαφέστατα σήκωσε κάποια στιγμή το πόδι από το γκάζι), να ευστοχεί στα τρίποντα σαν να πετά βότσαλα στη θάλασσα (14/26) και να ανανεώνει τις επιθέσεις της μετά από κάποιες σποραδικές καλές άμυνες, η κατάσταση ξέφυγε στο δεύτερο μέρος και ήρθε η κατοστάρα.

Καλώς ή κακώς, η ωμή πραγματικότητα είναι πως αυτός ο Παναθηναϊκός μπορεί μεν να προσπαθήσει πολύ περισσότερο από το παιχνίδι της Τρίτης, αλλά δεν είναι δυνατό να αποδώσει πολύ καλύτερα σε σχέση με αυτό της Πέμπτης. Και παρά τα λάθη του Ιβάνοβιτς, παρά την πολύ κατώτερη των περιστάσεων απόδοση ορισμένων παικτών (με πρώτο και χειρότερο τον… κακό δίδυμο αδερφό του Νέλσον), ακόμη και την έλλειψη πάθους από κάποιους που απογοητευμένοι διαπίστωναν πόσο αδύναμοι ήταν μπροστά στο θηρίο, όπως λέει και μια σοφή παροιμία «… αυτή η στάνη, αυτό το γάλα βγάζει». Και δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την ΤΣΣΚΑ που αυτή τη στιγμή φαντάζει μπροστά της με… γαλακτοβιομηχανία.

Το ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό στο εξής είναι να πέσει-γιατί μοιάζει απίθανο πλέον να σηκωθεί-μαχόμενος, έστω κι αν «σκουπιστεί» στο ΟΑΚΑ. Κι αφού λύσει τις εγχώριες διαφορές του με τον Ολυμπιακό, να εστιάσει-όπως και οι «ερυθρόλευκοι»-στο ευρωπαϊκό του μέλλον. Αυτό που μοιάζει αδύνατο να είναι πολύ καλύτερο από το φετινό, αν συνεχίσουν να βρίσκονται-και μάλιστα εν καιρώ κρίσης-πορτοφόλια χωρίς πάτο, σαν αυτά της ΤΣΣΚΑ, της Φενέρ, της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα, τη στιγμή που οι «αιώνιοι» εξακολουθούν να στηρίζονται στην καλώς εννοούμενη τρέλα δύο οικογενειών, από τις οποίες κανείς δεν μπορεί να έχει την απαίτηση να ξοδεύουν έστω κι ένα ευρώ παραπάνω από τα έσοδά τους μετά από τόσα χρόνια ζημιογόνων ισολογισμών. Η προσαρμογή των απαιτήσεων προς τα κάτω για όλους, οπαδούς και Τύπο, θα είναι δύσκολη, αλλά είναι μάλλον προτιμότερη μια πικρή αλήθεια από ένα γλυκό ψέμα.

Follow @ChristosRobolis