Μια ΑΕΚ που δεν λυγίζει απέναντι στους δυνατούς

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο… Και η ΑΕΚ από την αρχή της φετινής διαδρομής έδειχνε να βαδίζει στο δρόμο που της φώτιζαν διάφορα σημάδια. Θαρρείς και ως αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας του σύμπαντος, έφτασε ξανά στην κορυφή της Ευρώπης πενήντα χρόνια μετά την κορυφαία στιγμή της ιστορίας της. Πέρα όμως από μεταφυσικές αναζητήσεις και προλήψεις που είναι καλές μόνο όσο επαληθεύονται, η ΑΕΚ επιβραβεύτηκε σε όλα τα επίπεδα για τις προσπάθειες, τους κόπους, την υπομονή, την επιμονή και το χαρακτήρα της. Κι όλα αυτά ήταν πραγματικά, όχι κάτι άυλο και αόρατο.

Η Μονακό, ακόμη και η Μούρθια, ήταν και είναι καλύτερες ομάδες από την ΑΕΚ. Πιο… ελεγχόμενες, πιο ακριβές, πιο σωστά δομημένες, με περισσότερο ταλέντο και βάθος. Όμως το ίδιο και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό ήταν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός. Η ΑΕΚ όμως δεν έσκυψε το κεφάλι σε κανέναν ανώτερο αντίπαλο. Κατέθεσε πίστη, προσωπικότητα, καρδιά, αλλά ΚΑΙ μπάσκετ στο παρκέ. Η τύχη, το «άστρο» αν προτιμάτε, μπορεί να σε πάει μέχρι ενός σημείου. Ποτέ όμως μέχρι το τέλος της διαδρομής.

Η ΑΕΚ, λοιπόν, εξαργύρωσε την κατάθεση κόπου, χρόνου, χρημάτων, πίστης και πλάνου του Μάκη Αγγελόπουλου. Μπήκε σε έναν χώρο που δεν γνώριζε, απέναντι σε αντιπάλους που δεν μπορούσε καν να ανταγωνιστεί, χωρίς καμία πιθανότητα επιστροφής της επένδυσής του και με πιο πιθανή κατάληξη το χλευασμό από έναν κόσμο που διψούσε για αποτελέσματα παρά την αναγνώρισή του ως σωτήρα μιας ομάδας που είχε μεν επιστρέψει δίχως αυτόν στη μεγάλη κατηγορία, αλλά με μαθηματική ακρίβεια θα επέστρεφε στα αλώνια αν δεν εμφανιζόταν στο τοπίο. Κράτησε χαμηλούς τόνους, δεν προκάλεσε μήτε άνοιξε μέτωπα με κανέναν, τόνωσε το αίσθημα του κόσμου με αναφορές στο ένδοξο παρελθόν, δούλεψε και δουλεύει προετοιμάζοντας το μέλλον, αλλά δικαιώθηκε πανηγυρικά στο παρόν με αυτά τα δύο τρόπαια.

Δίπλα του ο Ντράγκαν Σάκοτα. Τα λάθη στη δεύτερη θητεία του είχαν κηλιδώσει το σεβασμό που έπρεπε να έχει αδιαπραγμάτευτα ως προπονητής του τελευταίου πρωταθλήματος. Αποπέμφθηκε αναγκαστικά, σχεδόν κατατρεγμένος από αγανακτισμένους οπαδούς που υπερέβησαν τα όρια, αλλά παρέμεινε στην ομάδα και έμελλε να επιστρέψει για να προσθέσει δίπλα στο πρωτάθλημα Κύπελλο και Ευρωπαϊκό. Αλλά και για να αποκαταστήσει πλήρως πλέον τη φήμη του και να ανακτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου.

Από κοντά τα Ελληνόπουλα. Παιδιά που θεωρήθηκαν από «λίγοι» για το υψηλότερο επίπεδο μέχρι και τελειωμένοι μπασκετικά. Τον Σάκοτα που χαροπάλευε σε ένα νοσοκομείο της Ιταλίας πριν 7 χρόνια, τον Βασιλόπουλο που από τα μεγαλεία της Εθνικής και του Ολυμπιακού έφτασε μέχρι την ΕΣΚΑ αρνούμενος να παραδοθεί στην άδικη μαζί του τύχη, τον Μαυροειδή που σπουδάζει ιατρική για να μη δει άλλους αθλητές να τραβούν ό,τι τράβηξε ο ίδιος, τον Ξανθόπουλο που κρίθηκε ανεπαρκής από πολλούς αλλά διδάσκει τη σημασία του μυαλού σε ένα παιχνίδι που κυριαρχούν τα… πόδια, ή τον Λαρεντζάκη που έκανε άλματα βελτίωσης μέσα σε μια χρονιά. Και δίπλα τους οι ξένοι, που ήρθαν να συμπληρώσουν ιδανικά ό,τι μπορεί να λείπει σε αθλητικότητα, ατομικό ταλέντο και απρόβλεπτο στοιχείο από τους υπόλοιπους.

Η δεύτερη κιτρινόμαυρη κούπα μέσα σε δυόμισι μήνες, συνεπώς, δεν… έτυχε, αλλά πέτυχε. Και ήρθε να προστεθεί δίπλα στις άλλες που έχουν κάνει τους φίλους της ΑΕΚ τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους του κόσμου τις τελευταίες ημέρες. Μόνο το… Όσκαρ στο «1968» ξέφυγε… Λες και κάποιος τους αποζημιώνει με τόκο για όσα στερήθηκαν και υπέμειναν στις μικρότερες κατηγορίες. Κυρίως όμως τους αποζημιώνει για την πίστη τους σε κάτι που λίγα χρόνια πριν έμοιαζε σχεδόν ουτοπικό. Όμως για τη φετινή ΑΕΚ αποδείχτηκε πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.

ΥΓ: Ίσως το χειρότερο χαρακτηριστικό της ελληνικής «φυλής» είναι η προσπάθεια υποβάθμισης του άλλου. Σύμφωνοι, το Basketball Champions League δεν είναι Ευρωλίγκα. Όμως η κατάκτηση μιας μικρότερης διοργάνωσης απέναντι σε ισχυρότερους από πολλές απόψεις και κυρίως οικονομικά αντιπάλους δεν παύει να συνιστά τεράστια επιτυχία. Ας μάθουμε, επιτέλους, να αναγνωρίζουμε τα επιτεύγματα των άλλων, έστω κι αν τα θεωρούμε (ή είναι) μικρότερα από τα δικά μας και ας πάψουμε να υποβιβάζουμε διακρίσεις για λόγους μικροψυχίας ή μικροπολιτικής.

Follow @ChristosRobolis