Μεγαλύτερος εχθρός του κόουτς Ζντοβτς ο παίκτης Γιούρε

Ο Γιούρε Ζντοβτς κέρδισε πανάξια το σεβασμό όλων ως παίκτης. Δυναμικός, σκληρός, αλλά ουδέποτε αντιαθλητικός και πάντα «εγκεφαλικός», είχε τη δυνατότητα να διατηρεί την ψυχραιμία του και να κάνει πάντα την καλύτερη δυνατή επιλογή. Δεν ήταν ποτέ ο υπερταλαντούχος παίκτης, αλλά τα παραπάνω του χαρακτηριστικά αρκούσαν και περίσσευαν για να τον καταστήσουν υπερπολύτιμο στις ομάδες που αγωνίστηκε, ακόμη και μεταξύ πολύ πιο προικισμένων παικτών όπως στην πανίσχυρη εθνική Γιουγκοσλαβίας.

Ο άνθρωπος που γνωρίζουμε τους τελευταίους μήνες στην ΑΕΚ, με αποκορύφωμα το επεισόδιό του με τον Τορίν Γκριν στο ΣΕΦ, μοιάζει να μην έχει καμία σχέση με το παρελθόν. Αν και η πάροδος των ετών συνεπάγεται συνήθως περαιτέρω ωρίμανση, ο Σλοβένος τεχνικός που ως αθλητής «πάντρευε» πάθος με συγκέντρωση, δύναμη με μυαλό και ενέργεια και αυτοέλεγχο δείχνει να έχει χάσει την ψυχραιμία του.

Ασφαλώς δεν δίνουμε κανένα δίκιο στον Τορίν Γκριν. Ο Αμερικανός γκαρντ εκτός από ανεπαρκής αγωνιστικά αποδείχτηκε κατ’ επανάληψη αδιάφορος και τελικά ασεβής, απέναντι στον προπονητή του, στους συμπαίκτες του και φυσικά στο σύλλογο. Και πολλά μπορούν να συγχωρηθούν σε έναν παίκτη, όχι όμως να μην προσπαθεί, να μην ιδρώνει τη φανέλα και να πετά αμαχητί λευκή πετσέτα.

Ο Γιούρε Ζντοβτς είχε κάθε λόγο και δικαίωμα να τον συνετίσει. Όμως ο τρόπος και το τάιμινγκ ήταν τα πλέον ακατάλληλα. Η απόπειρα χειροδικίας είναι καταδικαστέα σε κάθε περίπτωση, πόσω μάλλον από ανθρώπους που (πρέπει να) αποτελούν πρότυπα, ενώ είναι προφανές πως η έκταση του επεισοδίου αποσύνθεσε αγωνιστικά και ψυχολογικά την ΑΕΚ εξαφανίζοντας τις όποιες πιθανότητες είχε να είναι ανταγωνιστική στο ΣΕΦ απέναντι στον πολύ ανώτερο ποιοτικά και με μεγαλύτερη συνοχή Ολυμπιακό. Συν τοις άλλοις, αν υπάρχουν ζητήματα (α)πειθαρχίας πρέπει να λύνονται εκ των έσω κι όχι σε κοινή θέα, καθώς αφενός μεν σε κανέναν δεν αρέσει να επιπλήττεται δημόσια και αφετέρου έτσι πλήττεται η ομοιογένεια αλλά και η εικόνα της ομάδας.

Τι συνέβη, τελικά, στον Γιούρε Ζντοβτς; Πώς αυτός ο άνθρωπος που λειτουργούσε με λογική κομπιούτερ ως παίκτης έχει πολλάκις φέτος χάσει τον αυτοέλεγχο και έχει έρθει σε ρήξη με παίκτες που ο ΙΔΙΟΣ επέλεξε να φέρει στην ΑΕΚ; Η πιθανότερη αιτία έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Σλοβένος κλήθηκε να διαχειριστεί ένα υλικό με εμφανείς αδυναμίες το οποίο δεν επέλεξε ο ίδιος και κλήθηκε να μετατρέψει σε ομάδα με τη δική του-εντελώς διαφορετική του προκατόχου του-φιλοσοφία, σε πολύ προχωρημένο στάδιο της σεζόν και με περιορισμένες δυνατότητες παρέμβασης (αφού παρά τη δεδομένη διάθεση της διοίκησης να ξαναβάλει το χέρι στην τσέπη, η αγορά δεν πρόσφερε πολλές επιλογές). Βλέποντας, λοιπόν, πως αυτά που είχε στο μυαλό του δεν εφαρμόζονται στον επιθυμητό βαθμό στο παρκέ, με την (συνήθως λογική, αλλά ενίοτε παράλογη) πίεση από οπαδούς και ΜΜΕ για μεγάλα αποτελέσματα να αυξάνεται, φαίνεται πως έχασε την ψυχραιμία του.

Μοιάζει, δε, επίσης να έπεσε θύμα μιας κακής συνήθειας που έχουν οι σπουδαίοι παίκτες που επέλεξαν να ακολουθήσουν προπονητική καριέρα: να θεωρήσει το σεβασμό και τη στρατιωτική πειθαρχία των παικτών του στις προσταγές του δεδομένη, στο όνομα και μόνο της καριέρας που έχει πίσω του ως παίκτης. Όμως οι περισσότεροι ανάλογου διαμετρήματος παίκτες που πέρασαν στους πάγκους ξεχνούν πως ως προπονητές ξεκινούν από το μηδέν και το σεβασμό που απολάμβαναν ως αθλητές πρέπει να τον κερδίσουν από την αρχή, με τη δουλειά και τη συμπεριφορά τους κι όχι-φυσικά-να τον επιβάλουν δια της βίας. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως πολλοί παίκτες τους δεν τους πρόλαβαν καν ως αθλητές και-ειδικά στην περίπτωση των Αμερικανών-δεν είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν τι ιστορία κουβαλά ο καθένας στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Ίσως, τελικά, να μην είναι τυχαίο πως τα τρία «θερμά» επεισόδια του Γιούρε Ζντοβτς έγιναν με παίκτες που αγωνίζονται στη δική του θέση, τους Κούπερ, Μπράουν και Γκριν. Σαν ο Σλοβένος προπονητής να μην μπορεί να ανεχτεί από τους αθλητές του κάτι λιγότερο σε επίπεδο συγκέντρωσης, αυταπάρνησης, νοοτροπίας νικητή και προσπάθειας από αυτό που κατέθετε ο ίδιος με συνέπεια στα παρκέ στη διάρκεια της τεράστιας καριέρας του. Αν καταφέρει να αποβάλει αυτή τη σύγκριση με τον… εαυτό του, που πιθανότατα θα είναι μονίμως άδικη για τους παίκτες του, και κατορθώσει να βγάλει, όχι με το ζόρι αλλά με το παράδειγμα και το σεβασμό, τα στοιχεία που θέλει από αυτούς, ο Γιούρε Ζντοβτς μπορεί να αποτελέσει την εξαίρεση σε αυτό που τείνει να γίνει κανόνας: ότι ένας μεγάλος παίκτης σπανίως γίνεται αντίστοιχου βεληνεκούς προπονητής.