Μακάμπι, δεν είναι όλοι… Ολυμπιακός

Το παιχνίδι με τη Μακάμπι δεν ήταν εύκολο. Μπορεί ο αντίπαλος να κατέβασε οκτάδα, αλλά το ειδικό βάρος της φανέλας και της έδρας του απαγόρευε κάθε σκέψη χαλάρωσης. Άλλωστε για τον Ολυμπιακό τα παθήματα φέτος είναι ήδη πολλά σε παιχνίδια που θεωρητικά ήταν του χεριού του και ένα από αυτά είχε έρθει από την ομάδα του λαού μέσα στο ΣΕΦ.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Όμως ο Ολυμπιακός δεν γινόταν να χάσει αυτό το παιχνίδι. Η δυνατότητα που έχει ο ίδιος να ξεπερνά δύο και τρεις σημαντικές απουσίες ή μία που κάνει για 2-3 όπως αυτή του Σπανούλη, δεν είναι κτήμα του καθενός. Πόσω μάλλον για μια Μακάμπι που από την αρχή της χρονιάς στερείται συνοχής και χημείας και που το βράδυ της Πέμπτης στερείτο και δύο προσωπικοτήτων, του Σμιθ και του Γκάουντλοκ, που μπορούν να κουβαλήσουν στις πλάτες τους και τους υπόλοιπους.

Την ώρα, λοιπόν, που η ασύνδετη Μακάμπι αναζητούσε μάταια τους απόντες, ο Ολυμπιακός για πολλοστή φορά έδειξε να ξεπερνά την απουσία του αρχηγού του χωρίς να βρέξει τα πόδια του. Τα μετόπισθεν ήταν αναμενόμενο πως θα έκαναν καλά τη δουλειά τους κι από τη στιγμή που όλα τα επιθετικά όπλα του ήταν ζεστά, η νίκη ήρθε εύκολα.

Ο Γκριν πιστοποίησε για πολλοστή φορά πως όταν δεν νιώθει την… απειλή του Σπανούλη να τον εκτοπίσει ανά πάσα στιγμή από την πεντάδα και όταν του δίνεται ο χρόνος να βρει ρυθμό, είναι υπερπολύτιμος. Το ζητούμενο γι’ αυτόν παραμένει να είναι ανάλογα αποτελεσματικός όταν, αρχηγού παρόντος, θα έρχεται από τον πάγκο και θα προσφέρει στο μικρότερο διάστημα που μοιραία θα αγωνίζεται.

Ο Λοτζέσκι μετά από καιρό ήταν εξαιρετικός εκτελεστικά, αλλά και δημιουργικά. Ανεξάρτητα από το αν το καλοκαίρι θα μείνει ή όχι και το πόσο πιθανώς να τον επηρεάζει αυτό ψυχολογικά, ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη έναν τόσο ικανό επιθετικό πόλο τώρα που έρχονται τα πολύ δύσκολα.

Για τον Πρίντεζη τα λόγια περιττεύουν. Είναι ο πιο σταθερός σε υψηλά στάνταρ απόδοσης παίκτης του Ολυμπιακού, με ή χωρίς Σπανούλη. Και όταν λείπει ο τελευταίος, αποτελεί τον παίκτη που απορροφά την πίεση σχεδόν όλης της αντίπαλης άμυνας.

Ο Γουότερς απέδειξε ξανά τη χρησιμότητά του, όπως και ο Παπανικολάου τη διαρκή του άνοδο, ενώ όλοι οι υπόλοιποι αντεπεξήλθαν στο ρόλο τους, μικρό ή μεγαλύτερο, αλλά σε κάθε περίπτωση σημαντικό για τη λειτουργία του συνόλου.

Ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να πατά γερά, σαν ομάδα αλλά και μέσα στην τετράδα. Κι αν η συζήτηση ως τώρα γινόταν για την τρίτη θέση, μπορεί κάλλιστα να αφορά ακόμη και την πρώτη. Ποιος μπορεί να του απαγορεύσει αυτή τη φιλοδοξία, ειδικά όταν απομένουν παιχνίδια με Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ, με την πρώτη-μάλιστα-στο ΣΕΦ; Για την ώρα, πάντως, προέχουν τα ματς με Νταρουσάφακα και Γαλατάσαραϊ στο Φάληρο που μπορούν αρχικά να του εξασφαλίσουν το πλεονέκτημα έδρας.

Το σημαντικότερο, ανεξάρτητα από κατατάξεις ή πλεονεκτήματα έδρας είναι πως ο Ολυμπιακός πείθει πως είναι ομάδα Final Four. Και μένει απλώς να το αποδείξει στην πράξη τον Απρίλη…

Follow @ChristosRobolis