Λίγο περισσότερο Σλούκας, λίγο περισσότερο Θανάσης…

Φτάσαμε πλέον στο σημείο που δεν χωράνε ήττες «με αγωνιστική πρόοδο» ή «ενθαρρυντικά διαστήματα». Η περίοδος… χάριτος τελείωσε, αφού η Εθνική είναι με το ένα πόδι στην Κωνσταντινούπολη και το άλλο πίσω στην Αθήνα. Για να γλιτώσει η ελληνική ομάδα την ατίμωση (όσο σκληρό κι αν ακούγεται) του πρόωρου αποκλεισμού, απαιτούνται νίκες. Ή έστω νίκη (επί της Πολωνίας κατά προτίμηση).

Τα σενάρια περί διασταυρώσεων όχι στους «16» (όπου οι ομάδες του δευτέρου γκρουπ φαντάζουν λίγο-πολύ ισοδύναμες) αλλά στους «8», όπου αν είμαστε τρίτοι-και φυσικά επιβιώσουμε από το πρώτο νοκ άουτ- πιθανότατα θα είναι η Ισπανία αλλά αν τερματίσουμε τέταρτοι λογικά δεν θα είναι κάποιο ανάλογο μεγαθήριο, είναι γνωστά. Και μία ομάδα που μπαίνει στο τελευταίο διήμερο της πρώτης φάσης με την αγωνία της πρόκρισης μάλλον απαγορεύεται να σκέφτεται τίποτα περισσότερο από το αμέσως επόμενο παιχνίδι της κι όχι… τέσσερα ματς μπροστά μην έχοντας δικαίωμα να χάσει σε κανένα από τα τρία προηγούμενα.

Τι χρειάζεται, λοιπόν, η Εθνική; Ο Γιώργος Πρίντεζης μίλησε για συγκέντρωση και σκληράδα. Κι έχει απόλυτο δίκιο. Η Εθνική έχει ανάγκη εδώ και τώρα περισσότερο μυαλό και πάθος. Και μπορεί να βρει τα υποδείγματα αυτών των χαρακτηριστικών μέσα στις τάξεις της. Ο μεν Κώστας Σλούκας μπορεί ίσως να είναι ο λιγότερο αθλητικά προικισμένος διεθνής, αλλά μοιάζει η επιτομή της καθαρής σκέψης σε μια ομάδα που συχνά βρίσκεται εν τρικυμία. Πιο ώριμος από ποτέ, καθοδηγεί υποδειγματικά από τη θέση του πλέι μέικερ, αποφεύγει τις υπερβολές, αξιοποιεί τους συμπαίκτες του και κάνει σχεδόν πάντα (γιατί πάντα δεν το έκανε ούτε ο… Διαμαντίδης) το σωστό. Ο δε Θανάσης Αντετοκούνμπο ίσως είναι ο λιγότερο τεχνικά και τακτικά καταρτισμένος παίκτης αυτής της Εθνικής, αλλά το πάθος και η αυτοπεποίθησή του αναπληρώνουν και με το παραπάνω τα στοιχεία που του λείπουν. Σε μια ομάδα που συχνά δείχνει να χάνει το μυαλό της, το πάθος και την πίστη στον εαυτό της, θαρρείς και επιβραδύνεται περισσότερο από το φόβο της αποτυχίας παρά ωθείται από το κίνητρο της επιτυχίας, αρετές σαν αυτών των δύο παιδιών θα πρέπει να λειτουργήσουν μεταδοτικά.

Ασφαλώς οι δύο ήττες δεν αρέσουν σε κανέναν και το μέλλον, κοντινό ή απώτερο στο Ευρωμπάσκετ, φαντάζει από γκρίζο ως μαύρο. Όμως η βεβαιότητα πως η συγκεκριμένη ομάδα, οι συγκεκριμένοι παίκτες ΚΑΙ θέλουν ΚΑΙ ξέρουν, αλλά ΚΑΙ μπορούν να παίξουν καλύτερα, ατομικά αλλά κυρίως σαν σύνολο, κρατούν τα όνειρα ζωντανά. Έστω και διασωληνωμένα…

Follow @ChristosRobolis