Λεμπρόν κορυφαίος, αλλά και ο άξιος της μοίρας του

Είναι αναμφίβολα ο κορυφαίος παίκτης της εποχής του, πιθανώς ο πιο ολοκληρωμένος και επιδραστικός όλων των εποχών, στα 33 του δεν έχασε ούτε ένα ματς μέσα στη σεζόν καταγράφοντας 104 συμμετοχές και τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής από οποιονδήποτε άλλον και στα playoffs είχε 34,5 πόντους (με 53,9% στα σουτ), 9,2 ριμπάουντ και 9 ασίστ κατά μέσο όρο. Κι όμως, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ο Λεμπρόν Τζέιμς είναι υπεύθυνος για την απώλεια του πρωταθλήματος από τους Καβαλίερς.

Η πληθωρικότητα του Λεμπρόν Τζέιμς, σε ταλέντο και προσωπικότητα, είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να μετατρέψει μεν μια μέτρια ομάδα σε διεκδικήτρια τίτλου, αλλά ταυτόχρονα και να δημιουργήσει έναν βαρύ κι ασήκωτο ίσκιο για τους υπόλοιπους. Λίγοι πραγματικά σπουδαίοι παίκτες θα δεχτούν συγκαταβατικά να γίνουν οι… βαστάζοι του «βασιλιά» θυσιάζοντας το «εγώ» τους, τους αριθμούς τους και κατά συνέπεια το κασέ τους στο βωμό της προοπτικής ενός πρωταθλήματος. Κάπως έτσι ο Κάιρι Ίρβινγκ απαίτησε ανταλλαγή το περασμένο καλοκαίρι αντιλαμβανόμενος πως έχοντας κερδίσει ένα δαχτυλίδι δίπλα στον Λεμπρόν και με τη δυναστεία των Γουόριορς να ανατέλλει, θα είχε περισσότερα να χάσει παρά να προσθέσει στο βιογραφικό του παραμένοντας στο πλευρό του. Κι όπως κάθε… μονάρχης που σέβεται τον εαυτό του, ο Λεμπρόν προτίμησε αντί για καλύτερους συμπαίκτες να πλαισιωθεί από «αυλικούς» τους οποίους και φρόντισε να ανταμείψει για την αφοσίωσή τους. Πώς αλλιώς θα βλέπαμε τον Τζέι Αρ Σμιθ να κερδίζει διετές συμβόλαιο 28,5 εκατ. δολαρίων ή τον Τρίσταν Τόμπσον πενταετές για 82 εκατ. δολάρια;

Οι Καβαλίερς κατέληξαν να έχουν το ακριβότερο payroll στο ΝΒΑ, ακόμη και πάνω από τους Γουόριορς (!) φορτώνοντας το salary cap τους με συμβόλαια όπως τα δύο παραπάνω ή τα 20 εκατ. δολάρια του Τζορτζ Χιλ και τα 11,5 του Τζόρνταν Κλάρκσον, ενώ είχαν κάνει το έγκλημα να εγκρίνουν το deal του Κάιρι Ίρβινγκ παίρνοντας σαν βασικό αντάλλαγμα έναν (πολύ) κοντό που θέλει πολύ την μπάλα στα χέρια του και προερχόταν από σοβαρότατο τραυματισμό, τον Αϊζάια Τόμας, μέχρι να τον… ξεφορτωθούν κι αυτόν. Την ίδια στιγμή, με ελαφρώς λιγότερα χρήματα οι Γουόριορς όχι απλώς κάθε χρόνο προσθέτουν πολύτιμα κομμάτια σε ένα ήδη πλήρες ρόστερ, αλλά έχουν καταφέρει να πείσουν και τους σταρ τους να κάνουν εκπτώσεις στον εγωισμό και τα συμβόλαιά τους, αλλά και να λειτουργούν απόλυτα υπό την καθοδήγηση ενός πραγματικού (κι όχι διακοσμητικού) προπονητή σαν τον Στιβ Κερ για να δημιουργήσουν αυτή την υπερομάδα.

Μην πει κανείς «μα, έφτασαν στους τελικούς κι αυτό δεν είναι λίγο». Η παρουσία σε τελικούς δεν είναι επιτυχία, γιατί οι Καβαλίερς δεν ήταν καν η καλύτερη ομάδα της Ανατολής. Πάσχισαν να περάσουν τους Πέισερς, κατάφεραν μετά βίας να αποκλείσουν τους αποδεκατισμένους και άπειρους Σέλτικς, ενώ το σύστημα που διαχωρίζει Ανατολή και Δύση στέρησε από το κοινό έναν πιο ανταγωνιστικό τελικό μεταξύ Γουόριορς και Ρόκετς που υποχρεωτικά αναμετρήθηκαν έναν γύρο νωρίτερα. Ασφαλώς η μεγαλύτερη ευθύνη για την κάκιστα δομημένη ομάδα των Καβαλίερς ανήκει στον Λεμπρόν, που μπορεί να μην είναι ούτε προπονητής ούτε τζένεραλ μάνατζερ της ομάδας, αλλά είναι γνωστό πως εκείνος κάνει κουμάντο και από τους συμπαίκτες του μέχρι τους… φροντιστές όλοι πρέπει να έχουν τη δική του έγκριση. Κι όποιος δεν του κάνει, αποχωρεί με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτός ο πραγματικά τεράστιος αθλητής ουσιαστικά πληρώνει τα ίδια του τα λάθη. Θα μπορούσε να ήταν ένας πραγματικός βασιλιάς, με πολύ περισσότερα από τα τρία δαχτυλίδια που στα 33 του μοιάζουν ελάχιστα μπροστά στην αξία του και τους εννιά τελικούς που έχει βρεθεί. Όμως η έφεσή του να μεταφέρει το απολυταρχικό του καθεστώς και έξω από την περιοχή ευθύνης του μόνο ζημιά κάνει στον ίδιο στο τέλος της ημέρας. Όταν δέχτηκε να υποβιβάσει το εγώ του και να μοιραστεί προβολείς και χρήματα με άλλους πηγαίνοντας στο Μαϊάμι κι ενώνοντας τις δυνάμεις του με Γουέιντ και Μπος κατέκτησε δύο πρωταθλήματα. Επιστρέφοντας στο Κλίβελαντ, ωστόσο, επέστρεψε και στις κακές συνήθειες. Και πέρα από το πρωτάθλημα-υπόσχεση που είχε δώσει στη γενέτειρά του και ήρθε περίπου ανέλπιστα το 2016, έφτασε πλέον σε έντεκα σεζόν εκεί να απαριθμεί μόνο έναν τίτλο. Όχι η legacy που θα ήθελε ένας βασιλιάς…

Ο χρόνος είναι αμείλικτος ακόμη και γι’ αυτή τη «μηχανή». Η σωρευμένη καταπόνηση αργά ή γρήγορα θα κάνει την εμφάνισή της και ο Λεμπρόν δεν θα αψηφά για πάντα τους νόμους της φύσης. Βαδίζοντας στα 34 καλείται να λάβει μια σημαντική απόφαση αυτό το καλοκαίρι. Μένοντας στο Κλίβελαντ θα είναι ξανά το απόλυτο αφεντικό, θα ελέγχει τα πάντα και θα σαρώνει τα ατομικά ρεκόρ. Όλα αυτά όμως σε μια ομάδα με… υποθηκευμένο το εγγύς μέλλον της βάσει των συμβολαίων που έχει και των ελαχίστων περιθωρίων για ελιγμούς που έχει με ενίσχυση μέσω ανταλλαγών. Φεύγοντας από εκεί, ωστόσο, θα χρειαστεί να κάνει συμβιβασμούς, αγωνιστικούς και οικονομικούς. Πηγαίνοντας σε Ρόκετς, Σπερς, Μπλέιζερς, Λέικερς ή οπουδήποτε αλλού θα υποχρεωθεί να συνεργαστεί με ανθρώπους που δεν θα είναι πάντα πρόθυμοι να του κάνουν τεμενάδες, θα αναγκαστεί να χαμηλώσει το «εγώ» του και ίσως το κασέ του. Όμως μόνο έτσι φαίνεται πως θα μπορέσει να διεκδικήσει το τέταρτο (και εν συνεχεία το πέμπτο ή το έκτο) δαχτυλίδι του. Όταν οι μικρότεροι του ιδίου αλλά πραγματικά μεγάλοι αστέρες του ΝΒΑ έχουν αποδεχτεί πως μόνο αν ενώσουν τις δυνάμεις τους μπορούν να φτάσουν στον τίτλο (βλέπε Γουόριορς, Ρόκετς, ακόμη και Θάντερ), ο Λεμπρόν θα πλανάται πλάνην οικτράν αν συνεχίσει να θεωρεί πως ένας, ακόμη κι ένας σούπερ ήρωας όπως αυτός, μπορεί να τα βάλει με όλους και να τους κερδίζει. Κι έτσι θα θρέψει μόνο τη ματαιοδοξία του κι όχι την κληρονομιά ή τον μύθο του που αντί να μεγαλώσει θα κηλιδωθεί.

Follow @ChristosRobolis