Κορίτσια, δεν τελειώσαμε. Μόλις αρχίσαμε...

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Όσοι «στράβωσαν» για τις δύο βαριές τελευταίες ήττες της Εθνικής Γυναικών στο Ευρωμπάσκετ, ας μας αδειάσουν από τώρα τη γωνιά. Γιατί δεν μπορείς όταν βρίσκεσαι στο ισόγειο και τρυπάς δύο, τρεις και τέσσερις φορές το ταβάνι σου να δέχεσαι κριτική γιατί δεν έφτασες στην ταράτσα ή στον ουρανό. Πόσω μάλλον από ανθρώπους που δεν έχουν παραμικρή ιδέα για την προσπάθειά σου, για τον υπερβατικό χαρακτήρα των νικών σου και για τις δυσκολίες μέσα από τις οποίες έγραψες ιστορία…

Η πορεία των κοριτσιών ήταν παραμυθένια. Κι ακόμη κι ένα παραμύθι με κακό τέλος δεν παύει να είναι παραμύθι. Κάτι φανταστικό, άπιαστο και αδιανόητο μέχρι προ λίγων ημερών έγινε πραγματικότητα. Η φυσιολογική κόπωση, η γνωστή υστέρηση σε αθλητικότητα και ύψη και το υψηλότατο επίπεδο του ανταγωνισμού έφεραν τις δύο βαριές ήττες στο τέλος που ουδόλως όμως «θολώνουν» το επίτευγμα.

Όταν βρίσκεσαι σε απόσταση αναπνοής από ένα μετάλλιο και δεν το αρπάζεις είναι λογική η απογοήτευση. Το άυλο κέρδος, ωστόσο, είναι ακόμη μεγαλύτερο και από αυτό ενός μεταλλίου. Μια ομάδα και δώδεκα παίκτριες που αντιμετωπίστηκαν με… αδιαφορία από φιλάθλους και ΜΜΕ κατάφεραν μέσα σε λίγες μέρες να υποχρεώσουν μια ολόκληρη χώρα να τις γνωρίσει, να τις αναγνωρίσει και να αναθεωρήσει παλαιολιθικές απόψεις για το γυναικείο μπάσκετ ή… φύλο. Κι αυτό ίσως δεν ανταλλάσσεται ούτε με δέκα μετάλλια και ίσως, λέμε ίσως, να εξαργυρωθεί με πολλά τέτοια στο μέλλον.

Η Μάλτση, η Καλτσίδου, η Σπανού, η Σωτηρίου και οι υπόλοιπες λέαινες έσφιγγαν το πρόσωπό τους για να μην επιτρέψουν να κυλήσει ούτε ένα δάκρυ. Όχι πάντα με επιτυχία… Είναι λογικός ο «φόβος» τους πως χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία για ένα μετάλλιο. Μην κλαίτε, όμως, κορίτσια. Εσείς κάνατε το καθήκον σας και με το παραπάνω και είμαστε σίγουροι πως θα συνεχίσετε να το κάνετε, ξεκινώντας από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2018. Στο χέρι όλων, ημών και υμών, είναι να μην καταγραφεί η φετινή ευκαιρία για μετάλλιο ως ανεπανάληπτη. Και δεν θα είναι, αν στρέψουμε λίγη από την προσοχή μας στο γυναικείο μπάσκετ, αν δεν αδιαφορήσουμε ξανά για τον ως τώρα μοναχικό αγώνα σας, αν στείλουμε τα παιδιά μας στα γήπεδα, ως παίκτριες ή φιλάθλους.

Κάτι μας λέει πως από αύριο κιόλας αρκετά ψηλά κορίτσια δεν θα έχουν στο μυαλό τους μόνο το μόντελινγκ, το βόλεϊ ή… έναν καλό γάμο, αλλά το μπάσκετ θα μπει στη ζωή τους. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά αυτής της Εθνικής Γυναικών.

Κορίτσια, δεν τελειώσαμε. Μόλις αρχίσαμε…

Follow @ChristosRobolis