Κόμπι, μείνε ήσυχος για τον Γιάννη

Η τελευταία παράσταση του Κόμπι Μπράιαντ στο Μιλγουόκι μόλις έχει τελειώσει. Μαζί της και η κορυφαία (μέχρι τις πολλές που θα ακολουθήσουν) του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο θρύλος του ΝΒΑ σηκώνει το χέρι και δείχνει με το δάχτυλο τον 21χρονο αντίπαλό του. Χαμογελά, τον παίρνει στην αγκαλιά του και του ψιθυρίζει κάτι στο αυτί. Σαν να του παραδίδει τη σκυτάλη, αφού-δίχως το κόμπλεξ που συχνά έχει η προς απόσυρση παλιά φρουρά-αναγνωρίζει την αξία της επόμενης γενιάς κι αντί να ζηλεύει χαίρεται που αυτό που υπηρετεί-εν προκειμένω το μπάσκετ-είναι σε στιβαρά χέρια.

Δεν επρόκειτο για τυχαίο γεγονός. Όσοι παρακολουθούν τη… retirement tour του Κόμπι ξέρουν καλά πως δεν είναι σπάταλος στα καλά λόγια. Γι’ αυτό και τα εγκώμιά του προς τον Γιάννη αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη αξία. Όπως και οι πατρικές συμβουλές που του έδωσε: «Σκληρή δουλειά, ταπεινότητα και αγάπη γι’ αυτό που κάνεις». Ξέρει ο ίδιος, άλλωστε, πολύ καλά πόσες και πόσες περιπτώσεις παικτών με τεράστιες προδιαγραφές δεν είχαν την προσδοκώμενη εξέλιξη λόγω οκνηρίας, αλαζονείας και αγάπης για όσα τους έφερε το μπάσκετ παρά για το ίδιο το άθλημα. Έχει δει δεκάδες καριέρες να καταστρέφονται, αν και είχαν αρχίσει με τις καλύτερες των προδιαγραφών.

Ο Giannis σίγουρα κρατά μέσα του σαν φυλακτό τα σοφά λόγια του Κόμπι. Μάλλον όμως δεν τα έχει ανάγκη. Ένας άνθρωπος που αναγκάστηκε σχεδόν από παιδί να δουλεύει για το ζην, δεν έχει πρόβλημα να κάνει αυτό που λατρεύει για το ευ ζην. Η αλματώδης πρόοδος-σωματική, αγωνιστική, πνευματική και τελικά στατιστική-που παρουσιάζει χρόνο με το χρόνο δεν είναι, δε, συμπτωματική. Ένας άνθρωπος που παρά τη δόξα, φήμη και χρήματα που κατακτά και αυξάνονται καθημερινά δεν ξεχνά από πού ξεκίνησε και όσους ήταν δίπλα του από την αρχή, δεν κινδυνεύει από όψιμους «αυλικούς», ευκαιριακές παρέες και διάφορους επιτήδειους που τυχόν θα θελήσουν να επωφεληθούν από τη δική του επιτυχία.

Ο Αντετοκούνμπο είναι ακριβώς ο ίδιος με το παιδί του Φιλαθλητικού. Πάντα δίπλα στην οικογένειά του, τους γονείς του που έδωσαν αγώνα για να τραφεί αλλά και να ανατραφεί σωστά, τα μικρά αδέρφια του που παρακολουθεί συχνά στους αγώνες τους στο σχολείο, αλλά και τον μεγαλύτερο Θανάση που παλεύει για το δικό του όνειρο. Πάντα με τους ίδιους φίλους, τους οποίους δεν ξέχασε όταν… μεγαλοπιάστηκε και στους οποίους επιστρέφει σε κάθε πρώτη ευκαιρία, εκεί, στα Σεπόλια, όπου έκανε τα πρώτα του βήματα. Πάντα προσγειωμένος, κρατώντας τις απογειώσεις μόνο για τις στιγμές που πατά στο παρκέ. Και πάντα με αυτό το ειλικρινές χαμόγελο για το όνειρο που βιώνει, αλλά δεν του χαρίστηκε, και το οποίο είναι μόλις στην αρχή.

Γι’ αυτό σου λέω, Κόμπι, μείνε ήσυχος. Γερός να’ ναι ο Γιάννης και μην τον φοβάσαι.

Follow @ChristosRobolis