Κι όμως, ακόμη δεν είδαμε τίποτα

Ο καλός βαθμός στο πρόχειρο διαγώνισμα με την απλώς… ιδιαίτερη ΠΓΔΜ δεν σήμαινε τίποτα. Πλέον όμως δεν χωρά αμφιβολία για το ποιόν του μαθητή, καθώς πέρασε επιτυχώς τις πρώτες σοβαρές εξετάσεις του Ευρωμπάσκετ. Η Εθνική παίζει και μαθαίνει, εξερευνά τις σχεδόν απεριόριστες δυνατότητές της και μοιάζει να τις αραδιάζει λίγο-λίγο στο παρκέ, δίνοντας παράλληλα την εντύπωση πως έχει στο μανίκι «σκονάκια» για τις δύσκολες ώρες.

Μεγαλύτερη αξία και από τη νίκη, που δεν θα αλλάξει δραματικά τη μοίρα μιας ομάδας η οποία θα κριθεί πολύ αργότερα στα νοκ άουτ, έχει ο τρόπος που αυτή ήρθε. Η Εθνική κέρδισε σε ξένο έδαφος, με ανατροπή και σε μια βραδιά που πολλά, αλλά όχι όλα της πήγαν στραβά και πολλά από τα ατού της υστέρησαν.

Η αστοχία στα μακρινά σουτ μοιάζει μέχρι στιγμής η μόνη χτυπητή της αδυναμία. Αυτή δεν της επέτρεψε να «καθαρίσει» πολύ νωρίτερα την ΠΓΔΜ και να αποφύγει το δράμα στο τέλος κόντρα στην Κροατία. Αυτή διέγνωσε ο Περάσοβιτς και ταμπουρώνοντας την ομάδα του, είτε τραβώντας πίσω την άμυνά του, είτε εφαρμόζοντας ζώνη, βραχυκύκλωσε την ελληνική ομάδα που για ένα ημίχρονο και βάλε αστοχούσε αφειδώς σε ελεύθερα σουτ, αλλά και σε εύκολα λέι απ.

Όμως το καλό παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Μπορεί η ανατροπή να ολοκληρώθηκε με μεγάλα σουτ του Σπανούλη, αλλά η Εθνική παρέμεινε στο ματς χάρη στην αποτελεσματική της άμυνα, τη σωστή δημιουργία που δεν έλειψε ποτέ και έστω κι αργά συνοδεύτηκε από καλά τελειώματα, αλλά και από την προσωπικότητα των παικτών της.

Ο Σπανούλης αράδιασε στα μάτια όσων τόλμησαν να τον αμφισβητήσουν ως ηγέτη (και) της Εθνικής τους λόγους που τόσο έλειψε τα προηγούμενα καλοκαίρια. Πήρε… εργολαβία τις «ζεματιστές» επιθέσεις αποπνέοντας τη σιγουριά πως η μπάλα και μαζί της η ομάδα είναι σε ασφαλή χέρια. Από κοντά Ζήσης και Μπουρούσης, οι άλλοι δύο της τριάδας των «σωματοφυλάκων» με τα στιβαρά χέρια στις ώρες που ξεχωρίζουν οι άνδρες από τα γυναικόπαιδα, με τον Πρίντεζη να προσθέτει όχι λιθαράκι, αλλά ολόκληρη κοτρώνα για τη νίκη. Ο Σλούκας αποτέλεσε τον τρίτο πόλο των γκαρντ στο κρυφό χαρτί του σχήματος με τρεις κοντούς του Κατσικάρη, που γύρισε το ματς, έστω κι αν εφαρμόστηκε μάλλον κατ’ ανάγκη μετά το τέταρτο φάουλ του Αντετοκούνμπο. Κουφός και Καϊμακόγλου πρόβαλαν τα μούσκουλά τους όποτε χρειάστηκε, ενώ ακόμη κι ο κρύος Μάντζαρης είχε χέρι-αλφάδι ερχόμενος από τον πάγκο για να εκτελέσει από σπόντα τρεις βολές, αλλά και για να παίξει 2-3 καλές άμυνες.

Κι όμως, η Εθνική δεν έχει ακόμη δείξει το καλύτερό της πρόσωπο. Μπορεί να σουτάρει καλύτερα (παρά την έλλειψη κλασικών σουτέρ οι παίκτες της μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα από το 9/32, 28,1%), να κλέψει (μόλις 2 ανά αγώνα) και να τρέξει περισσότερο (φτωχή η συγκομιδή πόντων από fast break), να πάρει περισσότερα πράγματα από βασικά της ατού (ιδίως τους φόργουορντ) και να έχει μεγαλύτερη σταθερότητα και διάρκεια στο παιχνίδι της. Και φυσικά πρέπει να τα κάνει όλα αυτά διατηρώντας την άμυνά της στα τωρινά επίπεδα (πέμπτη σε παθητικό στο Ευρωμπάσκετ με 67,5 πόντους ανά αγώνα), συνεχίζοντας να παίρνει πόντους από δημιουργία και συνεργασίες (πρώτη σε ασίστ με 22 κατά μέσο όρο και δεύτερη στα δίποντα με 55,9%) και αποφεύγοντας τα λάθη (έκτη, με μόλις 12 ανά αγώνα).

Η νίκη επί της Κροατίας δεν εξασφαλίζει στην ελληνική ομάδα κανένα μετάλλιο, καμία πρωτιά ομίλου, ούτε καν ακόμη αυτή την πρόκριση στους «16». Πιστοποιεί, ωστόσο, τη δυναμική της, την πρόοδό της και πως το τρένο έχει μπει στις σωστές ράγες. Όχι απλώς για τη Λιλ, αλλά για την οκτάδα, την τετράδα και το μετάλλιο.

Follow @ChristosRobolis