Κάτω τα χέρια από τους Καράμπελες

Η εκτόξευση του Ζώη Καράμπελα αποτελεί το πιο ευχάριστο νέο σε ένα γεμάτο προβλήματα ελληνικό πρωτάθλημα. Έχοντας μόλις κλείσει τα 18, αγωνίζεται με ωριμότητα, μυαλό αλλά και τσαγανό που συναντά κανείς σε τουλάχιστον 5-6 χρόνια μεγαλύτερο ηλικιακά παίκτη.

Μετά τις καλές εμφανίσεις του στην κανονική περίοδο, ήρθε η πιστοποίηση πως αυτός ο πιτσιρικάς αξίζει την προσοχή μας και στα playoffs, καθώς ήταν καθοριστικός στη σειρά με τον Ήφαιστο και στάθηκε εξαιρετικά απέναντι σε έναν τοπ Ευρωπαίο πλέι μέικερ, τον Νικ Καλάθη, στα ημιτελικά. Με άριστο διάβασμα του παιχνιδιού, εξαιρετικό στήσιμο και εκτέλεση του πικ εν ρολ, αξιόλογο σουτ και καλή πίεση πάνω στην μπάλα, ο μικρός θύμισε κάτι σαν έναν ανερχόμενο… Καμπάτσο, αφού συν τοις άλλοις το μοναδικό του μείον είναι το κορμί του. Ελπίζουμε όλοι να πάρει λίγο ακόμη μπόι για να είναι το ολοκληρωμένο πακέτο, αλλά παρά τη μόδα των δίμετρων γκαρντ, υπάρχει ακόμη χώρος για τους κοντούς. Όχι μόνο στην Ευρωλίγκα, αλλά ακόμη και στο ΝΒΑ, όπου διαπρέπει κάποιος ΒανΒλίτ.

Ασφαλώς οι εμφανίσεις του δεν έχουν περάσει απαρατήρητες από τους μεγάλους, που κατά την προσφιλή τους συνήθεια δεν αξιοποιούν τα ταλέντα που έχουν στις τάξεις τους αλλά δείχνουν μεμιάς διάθεση να αρπάξουν οτιδήποτε αξιόλογο και με προοπτική ξεπροβάλει από τα μικρά Ελληνόπουλα. Όταν το παίρνουν, βέβαια, χαμπάρι, γιατί υπάρχουν παραδείγματα όπως ολόκληρου Γιάννη Αντετοκούνμπο που «αγνοήθηκε» από τους μεγάλους και όλοι βλέπουμε πού βρίσκεται πια. Στην περίπτωση του Καράμπελα, ωστόσο, αλλά και όλες όσες τυχόν προκύψουν το προσεχές διάστημα, καλά θα κάνουν να μη βιαστούν να κόψουν το λουλούδι από τη ρίζα του πριν ανθίσει.

Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα παικτών τα τελευταία χρόνια που «πήδηξαν» τάξη και βρέθηκαν ως έφηβοι στις μεγάλες ομάδες. Και δυστυχώς, όλοι τους, ανεξαιρέτως, δεν είχαν ή τουλάχιστον δεν έχουν ακόμη την εξέλιξη που όλοι προσδοκούσαμε βλέποντάς τους κυρίως με τις μικρές εθνικές ομάδες. Επίσης, δε, ένας από τους μύθους στις περισσότερες μεγάλες ομάδες είναι ότι οι πιτσιρικάδες βελτιώνονται προπονούμενοι με παίκτες κορυφαίου επιπέδου. Το συνηθέστερο φαινόμενο είναι εκείνοι να μένουν στην άκρη και να κάνουν μοναχοί τους σουτ, αφού προέχει η προετοιμασία για το ανά 2-3 μέρες παιχνίδι. Πού καιρός για «φροντιστήριο»;

Ο Χαραλαμπόπουλος, μέχρι πριν 2-3 χρόνια κορυφαίο ταλέντο στην ηλικία του Ευρώπη, ψάχνει ακόμη να βρει το δρόμο του. Ο Παπαγιάννης έπρεπε να φάει τις σφαλιάρες του στο ΝΒΑ και να βρεθεί ένας προφέσορας σαν τον Ρικ Πιτίνο για να τον πιστέψει και να τον δουλέψει. Ο Μωραΐτης και ο Ρογκαβόπουλος, από τα μεγαλύτερα prospects της γενιάς τους, μπήκαν στο τρίτο ματς με τον Χολαργό για επίθεση που δεν εκδηλώθηκε λόγω fair play και στον τελευταίο ημιτελικό με τον Προμηθέα, σε ματς 30 πόντων, στα τελευταία 3 λεπτά.

Ο στυγνός πρωταθλητισμός και η αβάσταχτη πίεση για νίκες σε Ελλάδα και Ευρώπη στραγγαλίζουν την όποια διάθεση για ευκαιρίες στους πιτσιρικάδες. Και δεν είναι τυχαίο ότι για παράδειγμα ο Σλούκας ή ο Πρίντεζης επέστρεψαν άλλοι παίκτες μετά τους δανεισμούς τους, ο Παππάς χρειάστηκε να διακριθεί πρώτα στον Πανιώνιο για να φτάσει στο υψηλότερο, ενώ ο Κόνιαρης αναγεννήθηκε στον ΠΑΟΚ. Ειλικρινά, είναι να αμφιβάλλεις αν ακόμη κι ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης και ο Παπαλουκάς θα είχαν κάνει αυτή την καριέρα αν δεν είχαν κάνει το «αγροτικό» τους σε Ηρακλή, Μαρούσι και Πανιώνιο.

Η κατάργηση της «μεσαίας τάξης» του ελληνικού πρωταθλήματος είναι ένα από τα μεγαλύτερα δεινά του. Οι ομάδες που κάποτε λειτουργούσαν σαν σκαλοπάτι για τους παίκτες που είναι έτοιμοι να κάνουν το επόμενο βήμα έχουν σχεδόν εξαλειφθεί. Η ανάγκη επιβίωσης στην κατηγορία ή της πρόκρισης στα playoffs βάζει στην πρώτη γραμμή προτεραιοτήτων των προπονητών την εύρεση έξι περαστικών ξένων συνήθως μιας χρήσης και οι Έλληνες, μικροί ή λίγο μεγαλύτεροι, είναι το αναγκαίο… κακό για να συμπληρώνεται η δωδεκάδα. Δυστυχώς είναι λιγοστές οι εξαιρέσεις των προπονητών που δεν θα διστάσουν να ρίξουν στη «φωτιά» τους μικρούς. Όπως ο Αργύρης Πεδουλάκης, που πέρα από τον πολύ χρόνο που επενδύει στις προπονήσεις (το έκανε και στον Παναθηναϊκό) δουλεύοντας με τους μικρούς, δεν θα διστάσει να περιορίσει στο ελάχιστο το χρόνο των… περαστικών Κάλαχαν ή Σμιθ για να παίξουν και να μάθουν ο Καράμπελας, ο Αγραβάνης ή ο Μουράτος.

Ο μικρός Ζώης σύντομα θα βρεθεί σε ένα δύσκολο δίλημμα. Είναι δεδομένο πως αν δεν έχει ήδη χτυπήσει το τηλέφωνο από Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό ή ΑΕΚ, αυτό θα γίνει λίαν συντόμως. Το καλύτερο για τον ίδιο θα ήταν να το βάλει στο… αθόρυβο, παρότι το δέλεαρ, οικονομικό και όχι μόνο, είναι μεγάλο. Καλείται με την ίδια ωριμότητα και καθαρή σκέψη που λειτουργεί στο παρκέ, να αποφασίσει και για την καριέρα του. Ας συνεχίσει τη δουλειά υπό τον δάσκαλο «Άρτζι» και η περαιτέρω βελτίωσή του είναι εξασφαλισμένη, ενώ το άλμα για το top level είναι νομοτελειακό πως θα έρθει. Μια μεταγραφή αυτή τη στιγμή στους «αιώνιους», πιθανότατα και στην ΑΕΚ, μάλλον επιζήμια θα ήταν γι’ αυτόν. Αυτοί δεν έχουν καιρό για… χάσιμο και περιττά ρίσκα. Ας τον αφήσουν, λοιπόν, κι εκείνοι στην ησυχία του κι αν τον θέλουν τόσο πολύ, να επιστρέψουν σε 1-2 χρόνια που θα είναι ακόμη πιο έτοιμος.

YΓ: Το Περιστέρι δεν εξελίσσει μόνο παίκτες σαν τον Καράμπελα. Η περίπτωση του Μπεν Μπέντιλ είναι χαρακτηριστική. Αλήθεια, έχουν οι μεγάλοι 4-5άρι με τα χαρακτηριστικά και στην ηλικία του Αμερικανού;

*Κάθε Κυριακή τα λέμε σταθερά στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis