Και ο Διαμαντίδης απ’ τον καναπέ…

Ο Παναθηναϊκός είναι μία άλλη ομάδα χωρίς τον Διαμαντίδη. Και δεν είναι ντροπή. Ούτε ο Ολυμπιακός χωρίς τον Σπανούλη θα ήταν ίδιος, ούτε το Μαϊάμι χωρίς Λεμπρόν ή οι Λέικερς χωρίς Κόμπι, ούτε η Μπαρτσελόνα χωρίς Μέσι.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ίσως αυτό με την Αναντολού Εφές είναι από τα λιγοστά παιχνίδια που το αίτιο μιας ήττας έχει ονοματεπώνυμο. Και δεν είναι κάποιου από τους συμμετέχοντες στο ματς, αλλά του μεγάλου απόντα. Ασφαλώς η ιστορία γράφεται από τους παρόντες και η νοσταλγία αυτών που λείπουν ή που έφυγαν αρμόζουν σε μοιρολάτρες. Όμως ποιος αμφιβάλλει ότι ο Παναθηναϊκός με τον Διαμαντίδη στη σύνθεσή του θα είχε πολύ μεγαλύτερη τύχη στο «Αμπντί Ιπεκτσί»;

Μπανκς και Ούκιτς δεν κατόρθωσαν να καλύψουν το κενό. Ούτε αμυντικά, ούτε οργανωτικά, ούτε δημιουργικά, ούτε εκτελεστικά. Δεν είναι και εύκολο. Ο Διαμαντίδης, ο τρόπος σκέψης και λειτουργίας του σε άμυνα κι επίθεση, η σιωπηρή πλην όμως ηγετική του παρουσία και η επίδρασή του σε ολόκληρη την ομάδα, κυλούν στο αίμα του Παναθηναϊκού, έχουν περάσει στο DNA του. Ίσως είναι το μοναδικό στοιχείο που έχει επιβιώσει στη νέα βερσιόν του «τριφυλλιού» μετά τη ριζική ανανέωση του καλοκαιριού. Είναι φυσιολογικό όταν λείπει, η απουσία του να είναι αισθητή. Ήταν και απέναντι στη Ζαλγκίρις, αλλά καμουφλαρίστηκε. Λίγο η δύναμη της έδρας, λίγο η πολύ καλύτερη άμυνα, λίγο η αύρα του Καπόνο, λίγο και η τύχη (με το άστοχο ελεύθερο σουτ του Λαβρίνοβιτς στην εκπνοή) έκρυψαν τη σημασία της απουσίας του Διαμαντίδη.

Ασφαλώς κάθε εξάρτηση είναι κακή. Από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, το τσιγάρο και τον τζόγο, μέχρι και τον… Διαμαντίδη. Ασφαλώς δεν είναι καλό για καμία ομάδα να εξαρτάται τόσο από έναν παίκτη. Άλλωστε μιλάμε για άνθρωπο, που ακόμη κι αν δεν τραυματιστεί ή δεν αρρωστήσει ποτέ, ακόμη κι αν μείνει για όλη του την καριέρα στην ομάδα, κάποια στιγμή θα φύγει (και παρεμπιπτόντως, το συμβόλαιό του λήγει).

Αν κι όταν θα συμβεί αυτό, ο Παναθηναϊκός θα έχει το χρόνο να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Μέχρι τότε, ωστόσο, καλό θα ήταν να μάθει να ζει και χωρίς τον Διαμαντίδη. Είτε είναι στον πάγκο για ανάσες, είτε στο σπίτι του και ανήμπορος να βοηθήσει. Δεν θα πρέπει να αποδοθούν τα πάντα στην έλλειψη του αρχηγού, ούτε να απαλλαγούν οι υπόλοιποι από την ευθύνη. Γιατί έτσι δεν θα γίνουν ποτέ καλύτεροι. Οι «πράσινοι» μπορούν και οφείλουν να παίξουν καλύτερα και χωρίς τον φυσικό τους ηγέτη.

Follow @ChristosRobolis