«Η ιστορία είναι γνωστή: Η Ιντερ γεννήθηκε από μια πλευρά της Μίλαν. Ξεκινήσαμε πραγματικά από το τίποτα»…
Ο πρώην σπουδαίος πρόεδρος των «νερατζούρι», Πεπίνο Πρίσκο, είχε πει αυτή την ατάκα κατά το παρελθόν με αφορμή την «γέννηση» της ομάδας και για να πικάρει την άλλη ομάδα της πόλης. Μία ημέρα σαν σήμερα, πριν από 114 χρόνια δημιουργήθηκε η Internazionale. Από μέλη του Milan Cricket and Football Club, οι οποίοι δεν συμφωνούσαν με την πολιτική που χρησιμοποιούσε η Μίλαν και ήθελε να αγωνίζονται στην ομάδα μόνο Ιταλοί ποδοσφαιριστές. Ήθελαν να φτιάξουν έναν σύλλογο που θα είχε ποδοσφαιριστές από όλο τον πλανήτη και αυτό θα τη βοηθούσε να έχει μεγάλες επιτυχίες εντός και εκτός συνόρων, αλλά και να γίνει το όνομά της ευρέως γνωστό. Για αυτό και επιλέχθηκε το Internazionale, κάτι που σημαίνει σε απλή μετάφραση «διεθνής», με το… Μίλαν να είναι πιασμένο. Κάπως έτσι, συμπληρώθηκε μετά από λίγο καιρό ως Inter Milan, δηλαδή… διεθνές Μιλάνο.
Η «γέννηση» έγινε στο εστιατόριο «Orologio» του Μιλάνου. Τα χρώματα και το έμβλημα της ομάδας επιλέχθηκαν από τον Τζόρτζιο Μουτζάνι, κορυφαίο ζωγράφο στην ιστορία της Ιταλίας και άνθρωπο με σπουδαία προσωπικότητα. «Αυτή η θαυμάσια νύχτα θα δώσει τα χρώματα στο έμβλημά μας: μαύρο και μπλε απέναντι στο χρυσό φόντο των αστεριών. Θα ονομαστεί Internazionale, επειδή είμαστε οι αδερφοί του κόσμου»…
Ο πρώτος τίτλος, οι «αναμορφωτές» που έχασε στον πόλεμο και ο Τζουζέπε Μεάτσα
Το πλάνο με την συμμετοχή αρκετών ποδοσφαιριστών από όλο τον κόσμο έπιασε γρήγορα τόπο, με την Ίντερ να σηκώνει δύο χρόνια αργότερα το πρώτο «σκουντέτο» της ιστορίας της. Το δεύτερο άργησε αρκετά να έρθει, αφού πέρασαν δέκα χρόνια και στη συνέχεια οι «νερατζούρι» έχασαν δύο από τους προπονητές «αναμορφωτές» τους στον πόλεμο. Αρχικά, ο Βιρτζίλιο Φορσάτι ο οποίος σκοτώθηκε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1928, με την Ίντερ να υποχρεώνεται λόγω του εντονου φασισμού της εποχής να αλλάξει χρώματα, όνομα (σσ. έγινε Ambrosiana SS Milano μετά τη συγχώνευση με την Milanese Unione Sportiva) ενώ έδιωξε και τους ξένους ποδοσφαιριστές της.
Πριν χάσει και τον δεύτερο σπουδαίο προπονητή της, η Ίντερ είχε στην κατοχή της τον Τζουζέπε Μεάτσα. Τον άνθρωπο που έγραψε τη δική του ξεχωριστή ιστορία με τους Μιλανέζους και εν συνεχεία αποφασίστηκε το γήπεδο να πάρει το όνομά του. Για την ακρίβεια, «Τζουζέπε Μεάτσα» αποκαλείται το γήπεδο όταν γηπεδούχος είναι η Ίντερ, ενώ «Σαν Σίρο», λόγω της περιοχής και του ιπποδρόμου που υπάρχει δίπλα, όταν αγωνίζεται εντός έδρας η Μίλαν.
O Μεάτσα, ένας χαρισματικός φορ, φόρεσε 348 φορές τη φανέλα της Ίντερ και σκόραρε 241 τέρματα, σήκωσε τρία πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο στα 13 χρόνια του στην ομάδα. Ωστόσο, ήρθε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος για να σταματήσει και πάλι την ξέφρενη πορεία του συλλόγου, που είχε αρχίσει ήδη να αποκτά μεγάλη βάση οπαδών στην Ιταλία…
Στον πόλεμο, η Ίντερ έχασε έναν ακόμη σπουδαίο άνθρωπο, προπονητή, αναμορφωτή. Μια τεράστια μορφή, τον Άρπαντ Βάις. Θεωρείται ο εφευρέτης της τακτικής, ένας από τους πιο επιδραστικούς προπονητές στην ιστορία του αθλήματος. Ουγγροεβραίος, αγωνίστηκε σε μικρές ομάδες της Ουγγαρίας και ξεχώρισε για το εξαιρετικό αριστερό του πόδι. Μετακόμισε στην Ιταλία, έπαιξε για λίγο σε Πάντοβα και Ίντερ και ένας τραυματισμός μετά από ένα δολοφονικό μαρκάρισμα, τον ανάγκασε να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Ξεκίνησε την προπονητική λίγο μετά τα 30 του, πρώτα κάθισε στον πάγκο της Αλεσάντρια και το 1928 επέστρεψε στην Ίντερ ως τεχνικός της.
Ο Μουσολίνι θα του επιτρέψει να καθίσει στον πάγκο της Ίντερ μόνο αν το Βάις γίνει Βέις και η Ίντερ... Αμπροζιάνα, όπως προαναφέραμε. Μάλιστα η Ίντερ αναγκάζεται να αλλάξει και την παραδοσιακή μπλε-μαύρη εμφάνισή της για μία λευκή με κόκκινο σταυρό στο κέντρο του οποίου δέσποζε η φασιστική δέσμη. Εξαιρετικές χρονιές και το 1929-30 κατακτά το πρωτάθλημα, εντυπωσιάζοντας τον κόσμο για το πρωτότυπο στιλ ποδοσφαίρου που έπαιζε η ομάδα του. Προπονητής που συμμετείχε ενεργά στην προπόνηση παίζοντας και ο ίδιος, ενώ δοκίμαζε διαρκώς διάφορους τρόπους παιχνιδιού. Παράλληλα, εφάρμοζε ειδική δίαιτα και πρόγραμμα διατροφής στους παίκτες του, ενώ ήταν αυτός που ανέβασε τον Τζουζέπε Μεάτσα στην πρώτη ομάδα. Τα υπόλοιπα από τον Τζουζέπε, ήταν ιστορία...
Όσο περνούσαν τα χρόνια και ο ναζισμός κάλπαζε στην Ιταλία, ολοένα και περισσότερα άτομα έμπαιναν στη μαύρη λίστα. Κάπως έτσι και ο Βάις, για τον οποίο υπήρχε ένταλμα για να εγκαταλήψει την Ιταλία. Οπως και έκανε με την οικογένειά του τον Ιανουάριο του 1939. Μετακόμισε στο Ντόρντρεχτ της Ολλανδίας, το οποίο πέρασε λίγο αργότερα στα χέρια των Γερμανών, ενώ το 1942 η οικογένεια Βάις συνελήφθη από την Γκεστάπο. Λίγους μήνες αργότερα η γυναίκα του, Έλενα και τα δύο ανήλικα παιδιά τους Κλάρα και Ρομπέρτο οδηγήθηκαν στον θάλαμο αερίων του Άουσβιτς. Λίγο αργότερα, στις 31 Ιανουαρίου του 1944, σύμφωνα με το ημερολόγιο του κολαστηρίου του Άουσβιτς, ήταν η σειρά του Βάις να βρει μαρτυρικό θάνατο, σε ηλικία 46 ετών...
Ο Ελένιο Ερέρα εφάρμοσε το «ritiro» και... εκτόξευσε το «catenaccio»
Μετά από αρκετά χρόνια με λίγους τίτλους και αφού οι πόλεμοι ανήκαν στο παρελθόν, η Ίντερ έκανε την κίνηση ματ και προσέλαβε τον Ελένιο Ερέρα. Έναν προπονητή που έμελε να μείνει στην ιστορία ως ένας από τους πιο επιτυχημένους για τον σύλλογο αλλά και για το ιταλικό ποδόσφαιρο. Είχαν προλάβει να προηγηθούν δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα (1953, 1954) με τον Αλφρέντο Φόνι στον πάγκο, με τον Ερέρα να έρχεται στο Μιλάνο μετά από επιτυχίες στο τιμόνι της Μπαρτσελόνα.
Ήταν ο πρώτος προπονητής που εφάρμοσε το «ritiro», το οποίο χρησιμοποιείται μέχρι και τώρα. Όταν έβλεπε πως η ομάδα του δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα, τότε τους... μάντρωνε σε ξενοδοχείο. Σκληρές προπονήσεις από τον αυστηρό Ελένιο Ερέρα, μπόλικη πειθαρχία και εκτόξευση του «catenaccio». Βάζοντας έναν λίμπερο, με πολλά μέτρα βάθος, να παίζει πίσω από τα δύο στόπερ, θωράκισε την άμυνά του και δίδαξε πως παίζεται το αυθεντικό, αντιαισθητικό αλλά φουλ αποτελεσματικό «catenaccio». Με τον Ερέρα η Ίντερ κατέκτησε τρία πρωταθλήματα και έφτασε τα δέκα συνολικά, δύο Πρωταθλητριών (1964, 1965) και ένα Διηπειρωτικό. Ο Αργεντινός τεχνικός αποχώρησε τελικά το 1968 όταν η Ίντερ τερμάτισε 5η στο πρωτάθλημα και θεώρησε πως είναι η καλύτερη στιγμή για να φύγει...
Οι... looser και το σκάνδαλο «Totonero»
Η Ίντερ κατέκτησε το 11ο πρωτάθλημά της το 1971, ενώ το επόμενο ήρθε το 1980 και το μεθεπόμενο το 1989. Σε αυτό το διάστημα πήρε δύο Coppa Italia, ένα Super Cup Ιταλίας, ενώ είδε παράλληλα τους αντιπάλους τους να κατακτούν τον έναν τίτλο μετά τον άλλον και να αρχίσουν να τους αφήνουν πίσω τους. Ήταν αρκετά χρόνια... ξηρασίας, ενώ σε αυτό το διάστημα χάθηκαν και δύο τελικοί του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και οι οπαδοί της Μίλαν και της Γιουβέντους άρχισαν να την πικάρουν με το παρατσούκλι των «loosers». Παράλληλα, άρχισε να εκτοξεύεται η κόντρα με τη Γιουβέντους και τη Μίλαν. Από τη μία το «Derby d'Italia», δηλαδή το απόλυτο ντέρμπι της Ιταλίας απέναντι στη Γιουβέντους, από την άλλη το «Derby della Madonnina», δηλαδή το ντέρμπι της Παναγίας (λόγω της Duomo που στολίζει και χαρακτηρίζει την κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας) με τη Μίλαν.
«Οταν δίνω το χέρι μου σε έναν Μιλανίστα, αμέσως μετά το πλένω. Οταν το δίνω σε έναν Γιουβεντίνο μετράω τα δάχτυλά μου»...
Ακολούθησε το σκάνδαλο «Totonero» στις αρχές του '80 με τις Μίλαν, Λάτσιο, Αβελίνο, Μπολόνια, Περούτζια, Παλέρμο και Ταράντο να υποβιβάζονται για χειραγωγημένα παιχνίδια. Κάτι που στάθηκε αφορμή για τον Πρίσκο, τον άλλοτε πρόεδρο των «νερατζούρι» για να πικάρει ξανά τη συμπολίτισσα.
«Η Μίλαν έχει πάει στη Serie B δύο φορές: Τη μία για να πληρώσει. Την άλλη δωρεάν», ανέφερε με την πρώτη ατάκα να πάει για το σκάνδαλο και τη δεύτερη ως... καζούρα για τον αγωνιστικό υποβιβασμό για να ακολουθήσει μερικά χρόνια αργότερα νέα ατάκα του... «Ποια είναι η γνώμη μου για τους Μιλανίστι; Εεεεε, δεν ξέρω… Οι Μιλανίστι ποιοι είναι; Αυτοί που κάθε τόσο επιστρέφουν στη Serie A;». Ο Πρίσκο λάτρευε να πικάρει τους αντιπάλους του, να καταφέρεται εναντίον τους.
Η διπλή ευρωπαϊκή επιτυχία και η εποχή Μοράτι, Ζανέτι
Οι οπαδοί της Ίντερ πήραν τα πάνω τους στις αρχές της δεκαετίας του '90 όταν κατέκτησαν δύο ευρωπαϊκούς τίτλους. Μπορεί να μην ήταν το Πρωταθλητριών αλλά και το UEFA... καλό ήταν. Το πρώτο ήρθε το 1991 σε διπλό τελικό με την Ρόμα και το δεύτερο τρία χρόνια αργότερα με αντίπαλο την Ζάλτσμπουργκ. Την αμέσως επόμενη χρονιά, ο Μάσιμο Μοράτι, ανέλαβε την Ίντερ, προκαλώντας εντύπωση αρχικά... Ήταν άγνωστος στο ιταλικό κοινό, αλλά ο κεντροαριστερός βιομήχανος πετρελαίων φρόντισε να συστηθεί με τον καλύτερο τρόπο και το όνομά του να γραφτεί στο βιβλίο της ιστορίας με ολόχρυσα γράμματα.
Ξόδεψε εκατοντάδες εκατομμύρια για χάρη των «νερατζούρι», έφερε σπουδαίους ποδοσφαιριστές στο Μιλάνο για χάρη τους. Το μεγαλύτερο «μπαμ» απ' όλα άκουσε στο όνομα του Ρονάλντο, με τον Μοράτι να ντύνει το «φαινόμενο» στα νερατζούρο. Αφορμή είχε σταθεί ο χαμένος τελικός του UEFA το 1997 από τη Σάλκε, με την Curva Nord να τρελαίνεται με τον Βραζιλιάνο φορ. Η μεταγραφή έφερε άλλον αέρα στην Ίντερ που κατέκτησε το 1998 το UEFA απέναντι στη Λάτσιο με το εμφατικό 3-0 στον τελικό, αλλά ως εκεί.
Ο Ζανέτι ήταν ένας από τους ποδοσφαιριστές που έφερε επίσης ο Μοράτι, πληρώνοντας αρκετά χρήματα τη δεκαετία του '90 για έναν άγνωστο νεαρό από την Αργεντινή. Ο Μάσιμο είχε «μάτι», όμως, και ο Αργεντινός λατρεύεται ακόμη και ως τώρα από τους οπαδούς της Ίντερ. Γιατί δίπλα στο όνομά της, υπάρχει αυτό του Ζανέτι και... τούμπαλιν. Όταν ρωτάς τους «νερατζούρι» για το υπόδειγμα αρχηγού, τότε η απάντηση είναι το όνομά του.
Η ιστορία των σημάτων της Ίντερ
Προς τα τέλη της δεκαετίας του '90 η Ίντερ αποφάσισε να αλλάξει το σήμα της. Και η αλήθεια είναι πως η ιστορία των... σημάτων των Μιλανέζων είναι μεγάλη, αφού αρκετές φορές το έχει αλλάξει. Όπως συνέβη και προσφάτως, λειτουργώντας κυρίως με εμπορικό πλάνο αλλά διατηρώντας μια σαφέστατη ομοιότητα με τα προηγούμενα.
Αρχικά, η έμπνευση στο σήμα είχε έρθει από εκείνα των αγγλικών συλλόγων και το σήμα είχε τα γράμματα F, C, I, M σε λευκό χρώμα σε ένα φόντο που αποτελείται από χρυσό κύκλο, που περιβάλλεται από μαύρο κύκλο, το οποίο με τη σειρά του περιβάλλεται από έναν μπλε κύκλο. Το Μ ασφαλώς και σήμαινε Μιλάνο, ενώ συνολικά σημαίνει Football Club Internazionale Milano. Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η Ίντερ άλλαξε σήμα και όνομα αναγκαστικά, ενώ το 1960 εμφανίζεται στο στέμμα και το φίδι. Το φίδι είναι ένα σημαντικό σύμβολο για την πόλη του Μιλάνου, που παρουσιάζεται συχνά ως κουλουριασμένη οχιά με έναν άνδρα στα σαγόνια της.
Η δυναστεία μέσω του «Calciopoli» και το τρεμπλ
Τα χρόνια περνούσαν, ο Μοράτι έριχνε πολλά εκατομμύρια αλλά οι τίτλοι δεν έρχονταν. Μέχρι που έσκασε το μεγαλύτερο σκάνδαλο στο ποδόσφαιρο της Ιταλίας, το «Calciopoli». Η Γιουβέντους τιμωρήθηκε για στημένους αγώνες, για χρηματισμό διαιτητών και για συνεργασία με τη Mafia, με δύο από τα πρωταθλήματα που είχαν πάρει οι «μπιανκονέρι» να καταλήγουν στα χέρια της Ίντερ.
«Το Ιντερ-Γιούβε για εμάς τους Ιντερίστι είναι ΤΟ παιχνίδι. Σε κάνει να υποφέρεις, έμενα ξύπνιος το προηγούμενο βράδυ. Το σκέφτεσαι συνεχώς, όλη την εβδομάδα μέχρι να έρθει η Κυριακή. Είναι το παιχνίδι που σου δημιουργεί τα πιο έντονα συναισθήματα. Όσον αφορά το παιχνίδι που είχε ως συνέπεια να χαλάσουν οι σχέσεις, ήταν το 1998 με το πέναλτι που δεν δόθηκε στον Ρονάλντο».
Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι αρχικά σήκωσε και αυτός «σκουντέτο», ενώ ακολούθησε η απόλυτη επιτυχία με τον Ζοσέ Μουρίνιο στον πάγκο. Ήταν το 2010 όταν η Ίντερ πραγματοποίησε το όνειρο κάθε οπαδού της, τον μεγάλο στόχο του Μάσιμο Μοράτι που αποτέλεσε και το κύκνειο άσμα του ουσιαστικά στον σύλλογο. Με τον Μουρίνιο να καθοδηγεί από τον πάγκο, την προσωπικότητα του Ζανέτι στο γήπεδο, το φονικό ένστικτο του Μιλίτο και όλη τη «νερατζούρο» παρέα να κάνει... παπάδες, η Ίντερ κατέκτησε το «σκουντέτο» και το Coppa Italia. Για κερασάκι στην τούρτα ήρθε το τρίτο Champions League στην ιστορία μετά το 2-0 επί της Μπάγερν Μονάχου στον τελικό που διεξήχθη στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου».
Η Ίντερ μιλάει... κινέζικα και κατακτάει ξανά την κορυφή
Το 2012 ο Μάσιμο Μοράτι, όντας γεμάτος μετά από τόσα χρόνια στο τιμόνι της αγαπημένης του ομάδας και με μεγάλες επιτυχίες, πούλησε τις μετοχές σε κινέζικο κονσόρτιουμ, ενώ έναν χρόνο αργότερα πέρασε στον Ινδονήσιο επιχειρηματία, Ερίκ Τοχίρ. Ωστόσο, τρία χρόνια αποτυχιών τον έστειλαν στην πόρτα της εξόδου, αφού με τη σειρά του πούλησε την ομάδα στους Κινέζους της Suning και την οικογένεια Ζανγκ, η οποία απέκτησε τις μετοχές με το ποσό των 270 εκατ. ευρώ. Τα πρώτα χρόνια δεν ήταν τα καλύτερα δυνατά, αλλά οι «νερατζούρι» άρχισαν να χτίζονται ξανά από το μηδέν.
Μέχρι που τα κλειδιά δόθηκαν στον άνθρωπο που ήξερε καλύτερα από κάθε άλλον να κατακτά το «σκουντέτο». Ο Αντόνιο Κόντε, περί ου ο λόγος, είχε πει πως θα γυρίσει στην Ιταλία για να σπάσει την κυριαρχία της Γιουβέντους και το έκανε στη δεύτερη θητεία του, με την Ίντερ να επιστρέψει στον θρόνο του ιταλικού πρωταθλήματος μετά από 11 χρόνια. Για να συνεχίσει φέτος στον ίδιο δρόμο με τον Σιμόνε Ιντζάγκι στον πάγκο, θέλοντας να κάνει το back-to-back στους τίτλους, κερδίζοντας το 20ο «σκουντέτο» της ιστορίας της και ξεπερνώντας τη συμπολίτισσα Μίλαν...
Πρωταθλήματα: 19 (1909–10, 1919–20, 1929–30, 1937–38, 1939–40, 1952–53, 1953–54, 1962–63, 1964–65, 1965–66, 1970–71, 1979–80, 1988–89, 2005–06, 2006–07, 2007–08, 2008–09, 2009–10, 2020–21)
Coppa Italia: 7 (1938–39, 1977–78, 1981–82, 2004–05, 2005–06, 2009–10, 2010–11)
Supercoppa Italiana: 6 (1989, 2005, 2006, 2008, 2010, 2021)
Κύπελλο Πρωταθλητριών/Champions League: 3 (1963–64, 1964–65, 2009–10)
UEFA Cup: 3 (1990–91, 1993–94, 1997–98)
Διηπειρωτικό: 2 (1964, 1965)
Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων: 1 (2010)
«Το ξέρεις για ένα γκολ, θα έδινα και την ζωή...Την ζωή μου!
Κατά βάθος το ξέρω. Θα είναι ένας αγώνας... απέραντος.
Είναι ένα όνειρο που έχω. Είναι ένα σύνθημα που σε ανεβάζει.... σε κάνει να ονειρεύεσαι.
Πάνω-κάτω από τον Βορρά. Ενενήντα λεπτά... Για να σημειώσεις γκολ.
Nerazzurri… Εμείς θα είμαστε εδώ.
Nerazzurri… Τρελοί σαν εσένα.
Nerazzurri… Μην μας κάνεις να υποφέρουμε.
Αλλά εντάξει... Θα νικήσουμε μαζί.
Αγάπα την! Αγάπα την τρελή Ίντερ!
Είναι μια απέραντη χαρά. Που διαρκεί μια ζωή.
Αγάπα την τρελή Ίντερ!
Ζήσε την! Αυτήν την ιστορία ζήσε την!
Μπορεί να διαρκέσει μια ζωή ή μόνο έναν αγώνα.
Αγάπα την τρελή Ίντερ!» ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
