Η Ζαλγκίρις κέρασε στον Ολυμπιακό το δηλητήριό του

Ο αγώνας στο Κάουνας δεν αντέχει σε κριτική. Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε δίκαια από μια καλύτερη ομάδα. Υστερούσε σε πλάνο, ενέργεια, καθαρό μυαλό, ρόλους, καθοδήγηση, ακόμη και σε ψυχολογία. Και το πλεόνασμα εμπειρίας και προσωπικοτήτων δεν αρκεί σε μια σειρά αγώνων, παρά μόνο σε 1-2 ματς. Το ρίσκο να ταμπουρωθεί στη ρακέτα του για να αποτρέψει το πάρτι στη ρακέτα του προηγούμενου αγώνα δεν απέδωσε, αφού η Ζαλγκίρις τον πλήγωσε από μακριά. Η άμυνα δεν λειτούργησε ξανά, η (χειρότερη εκτός έδρας στην Ευρωλίγκα) επίθεση αδυνατούσε να ακολουθήσει σε τόσο ψηλό σκορ και παρά τη συγκινητική και κόντρα στην μπασκετική λογική υπερπροσπάθεια των τελευταίων λεπτών αυτή τη φορά δεν υπήρχε γυρισμός…

Τόσα χρόνια, ουσιαστικά από το 2012 και μετά, ο Ολυμπιακός αποτελούσε την καλύτερη απόδειξη πως τα μπάτζετ δεν παίζουν μπάσκετ. Οι δύο ευρωπαϊκοί του τίτλοι, οι άλλες δύο παρουσίες που είχε σε τελικούς αλλά έχασε παίζοντας ουσιαστικά στην έδρα του αντιπάλου, όπως και οι αναρίθμητες νίκες του απέναντι σε πολύ πιο ακριβές ομάδες ήταν κάτι αξιοθαύμαστο, αλλά ταυτόχρονα και ένας οδηγός για όσους με περιορισμένα μέσα ήθελαν να κοιτούν στα μάτια τους «πλούσιους» της Ευρωλίγκας. Φέτος, μετά από σχεδόν έξι χρόνια θαυμάτων, ο Ολυμπιακός πέρασε από την πλευρά του θύτη σε αυτή του θύματος και ήρθε η ώρα να γευτεί το δικό του δηλητήριο. Να αποκλειστεί από μια πολύ φθηνότερη, πολύ λιγότερο έμπειρη και ταλαντούχα, αλλά όπως αποδείχτηκε αναμφισβήτητα ανώτερη συνολικά ομάδα. Ουσιαστικά το παράδειγμα που δημιούργησε ο Ολυμπιακός για τους υπόλοιπους επαληθεύτηκε, αλλά αυτή τη φορά σε βάρος του.

Ο Ολυμπιακός είχε κάνει… χαζή όλη την Ευρώπη εδώ και χρόνια με ένα συγκεκριμένο πλάνο. Έναν εξαιρετικό κορμό γηγενών, που ενισχυόταν με προσιτές πλην όμως εξαιρετικά πετυχημένες ως επί το πλείστο επιλογές ξένων, καταπληκτική ομαδική λειτουργία και άριστη καθοδήγηση από τον πάγκο. Από όλα τα παραπάνω στοιχεία, ο Ολυμπιακός κράτησε φέτος στο ακέραιο μόνο το πρώτο δίχως να πετύχει στα υπόλοιπα, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Η Ζαλγκίρις, αυτός ο… μικρός Ολυμπιακός, με έναν καλό (όχι καλύτερο των «ερυθρόλευκων» όμως) κορμό γηγενών, πολύ καλύτερες επιλογές ξένων και έναν προπονητή που «ξεζούμισε» το ταλέντο των παικτών του δημιουργώντας ένα αξιοθαύμαστο σύνολο, ήρθε να εκθέσει σε κοινή θέα όλα τα φετινά λάθη.

Μια ομάδα πρέπει να φτάνει στα playoffs στο απόγειο της φόρμας της. Ο Ολυμπιακός έμοιαζε από το φινάλε της κανονικής περιόδου να ασθμαίνει. Σπανούλης και Πρίντεζης, που «κουβάλησαν» σε μεγάλο βαθμό την ομάδα μέχρι εδώ, δεν είχαν ποτέ την απαιτούμενη στήριξη κυρίως από τους ξένους συμπαίκτες τους. Το βάρος που έπεσε στους ώμους τους ήταν δυσβάσταχτο και δεν βρέθηκαν 3-4 παίκτες να το μοιραστούν. Από την οκτάδα των ξένων είναι ζήτημα αν τρεις εξ αυτών πρόσφεραν ουσιαστικά, σχεδόν κανένας δεν το έκανε με συνέπεια και οι προσθήκες αποδείχτηκαν αποτυχημένες. Σαν να μην έφτανε αυτό, κάποιες ακατανόητες επιλογές όπως το… άκαιρο χειρουργείο για κάλλους στον Πρίντεζη, η καταπόνηση του Παπανικολάου στη Νέα Σμύρνη μετά από σχεδόν ένα μήνα απουσίας ή η διατήρηση των τραυματιών στο παρκέ στο φινάλε του αγώνα της Τρίτης που είχε κριθεί από νωρίς, σίγουρα δεν βοήθησαν την κατάσταση.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει το δικό του μεγάλο μερίδιο ευθύνης, δίχως αυτό να απαξιώνει τη δεδομένη προσφορά του, με δύο πρωταθλήματα, ισάριθμους τελικούς Ευρωλίγκας και μια ομάδα που μέχρι πέρσι τουλάχιστον εκτός συνόρων τρύπησε το ταβάνι της… Όμως στον αδυσώπητο και συχνά άδικο πρωταθλητισμό κρίνεσαι πάντα για το σήμερα κι όχι απολογιστικά. Οι επιλογές του στους ξένους αποδείχτηκαν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων αποτυχημένες. Ή αν προτιμάτε δεν κατάφερε να τους αξιοποιήσει όπως θα ήθελε. Σε κάθε περίπτωση φταίει (και) ο ίδιος, όχι μόνο ο Ρόμπερτς, ο Τόμπσον, ο Μπράουν ή ο Γουίλτζερ. Η ομάδα του παρουσιάστηκε προβλέψιμη επιθετικά, με εγγενείς και πασιφανείς αδυναμίες στην άμυνα κι έγινε εύκολα αντιμετωπίσιμη από τη Ζαλγκίρις που ξέρει να ανιχνεύει σαν ρομπότ τα τρωτά σημεία του αντιπάλου και να τα χτυπά αλύπητα. Το μεγαλύτερο λάθος του προπονητή ίσως να ήταν ότι ποτέ δεν βγήκε δημοσίως να αναλάβει την ευθύνη. Δεν θα ήταν ντροπή και σίγουρα θα θωράκιζε καλύτερα την ομάδα και τον εαυτό του. Μοιάζει ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού, ανεξάρτητα από την κατάληξη της χρονιάς στο πρωτάθλημα, να συνιστά και το κλείσιμο του κύκλου του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Σε κάθε περίπτωση, είναι άδικο να αντιμετωπιστεί με χλευασμό για τα φετινά λάθη του, όπως ήταν αντίστοιχα δίκαιο να πιστώνεται τις προηγούμενες καλές χρονιές για τις επιλογές του.

Η επόμενη μέρα είναι δύσκολη. Κυρίως για τον Σπανούλη, που ήθελε σαν τρελός να πάει στο Βελιγράδι (σε αυτή την ηλικία κάθε ευκαιρία για ένα Final 4 αντιμετωπίζεται ως πιθανή τελευταία), ή τον Πρίντεζη που από λάθη άλλων βρέθηκε στη δεινή θέση να παρακολουθεί ανήμπορος στον πάγκο το κρισιμότερο ματς της χρονιάς. Η απογοήτευση θα είναι μεγάλη και για τους άλλους Έλληνες της ομάδας, σίγουρα μεγαλύτερη από τους περισσότερους ξένους που ούτως ή άλλως είναι περαστικοί. Η φετινή αποτυχία μπορεί να γίνει χρήσιμη αν κατανοηθούν τα μαθήματα που προσφέρει. Πρωτίστως ότι ο καλύτερος κορμός γηγενών στην Ευρώπη πρέπει να πλαισιωθεί από καλούς ξένους παίκτες και να μην αδικείται έτσι η προσπάθεια που καταβάλουν οι Έλληνες. Διάολε, δεν απομένουν δα και πάρα πολλά χρόνια καριέρας σε Σπανούλη και Πρίντεζη. Και τουλάχιστον αυτοί οι δύο αξίζουν καλύτερη πλαισίωση για να οδηγήσουν τον Ολυμπιακό ξανά ψηλά…

ΥΓ: Αυτή η «ανακάλυψη», ο Μεντί Ντιφαλά, αποτελείωσε τον Ολυμπιακό και τις όποιες ελπίδες για ανατροπή με το αντιαθλητικό-εφεύρεση κατά του Παπανικολάου. Είναι ο ίδιος που είχε κάνει έξαλλους τους παίκτες του Παναθηναϊκού στο Μιλάνο. Η διαιτησία στην Ευρωλίγκα νοσεί. Και δεν είναι όλα ζήτημα παρασκηνίου, αλλά και ικανοτήτων.

Follow @ChristosRobolis