Η χειρότερη Team USA μακράν καλύτερη όλων

Το ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ δεν μας έκανε πιο σοφούς. Όμως αρκούσε για να μας υπενθυμίσει κάποια πράγματα.

-Οι ΗΠΑ είναι σε άλλο επίπεδο από τον ανταγωνισμό. Όταν η λιγότερο ισχυρή ομάδα της τελευταίας δεκαετίας (και μετά το «στραπάτσο από την Ελλάδα που οδήγησε σε πιο σοβαρή αντιμετώπιση της Team USA από τους ιθύνοντές της) κατακτά τόσο εμφατικά στον τελικό τον τίτλο και νικά στη διαδρομή τις δύο καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, τα λόγια είναι περιττά. Οι Αμερικανοί παρουσίασαν ένα ρόστερ χωρίς δημιουργό, με ελάχιστους αξιόλογους ρολίστες, προσπάθησαν να «στριμώξουν» σε σχήματα παίκτες που διαπρέπουν με την μπάλα στα χέρια και παρουσίασαν ξανά τη γνωστή αδυναμία στην αντιμετώπιση του πικ εν ρολ. Παρ’ όλα αυτά, το ταλέντο τους στο ένας με έναν και τα αθλητικά προσόντα που έκαναν τη διαφορά στα επιθετικά ριμπάουντ και στα (έστω λίγα) διαστήματα αυξημένης πίεσης στην άμυνα, αρκούσαν και περίσσευαν για να τους διατηρήσουν στην κορυφή. Κι εκεί θα μείνουν, όσο αντιμετωπίζουν αρκούντως σοβαρά τις μεγάλες διοργανώσεις, έχοντας ακόμη και την πολυτέλεια να αφήνουν πίσω Λεμπρόν, Κάρι, Χάρντεν, Γουέστμπρουκ, Πολ και άλλους από την ανεξάντλητη δεξαμενή παικτών που διαθέτουν.

-Η Ισπανία είναι η κορυφαία ομάδα της Ευρώπης εδώ και μια 15ετία. Διαθέτει τον κορυφαίο σέντερ αυτή τη στιγμή στον κόσμο και όλων των εποχών στην Ευρώπη, αλλά και ένα παραπάνω από επαρκές supporting cast. Έχει τον καθολικό σεβασμό όλων και θα ήταν όσο δημοφιλής τής άξιζε βάσει ποιότητας και κατορθωμάτων, αν δεν είχε «σπρώξιμο», σαν το φάουλ-δώρο που της χάρισε το χάλκινο μετάλλιο. Σύντομα, ωστόσο, με τη σταδιακή αποχώρηση της χρυσής γενιάς, θα βρεθεί σε δύσκολη θέση. Τέτοια συναστρία δεν συμβαίνει τακτικά…

-Η Αυστραλία μπορεί σύντομα να είναι η δεύτερη δύναμη στο παγκόσμιο μπάσκετ. Διαθέτει ήδη ένα εξαιρετικό ρόστερ, συνδυάζει ταλέντο και αθλητικά προσόντα, έχει παίκτες που έρχονται από πίσω με… φόρα (Μπεν Σίμονς, Θον Μέικερ, Ντάντε Έξουμ) αλλά πάνω από όλα εξαιρετικές υποδομές. Η εξαιρετική, πλην του ημιτελικού, παρουσία της στο Ρίο ήταν μάλλον μόνο η αρχή για όσα θα ακολουθήσουν.

-Ο Μίλος Τεόντοσιτς ΠΡΕΠΕΙ να δοκιμάσει την τύχη του στο ΝΒΑ. Πέρα από ταλέντο, διαθέτει πλέον και προσωπικότητα για να σταθεί στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, ειδικά από τη στιγμή που έχει κατακτήσει ήδη τα πάντα στην Ευρώπη. Ίσως στα 29 του να είναι πια η τελευταία του ευκαιρία. Το μπασκετικό IQ και το θείο χάρισμά του μπορεί να υπερκαλύψει τις σωματικές αδυναμίες του.

-Όσα πέτυχε ο Σάσα Τζόρτζεβιτς με τη Σερβία φυσικά δεν είναι αμελητέα. Η συμβολή του στην αναγέννησή της τα τελευταία χρόνια είναι δεδομένη. Όπως δεδομένο, όμως, είναι πως έκανε πολλά και σοβαρά λάθη στο διάστημα που ήταν στον πάγκο του Παναθηναϊκού και δικαίως απολύθηκε. Αυτό, επίσης, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να μάθει από αυτά και να γίνει καλύτερος προπονητής.

-Η Αργεντινή είναι η πιο συμπαθής ομάδα παγκοσμίως. Όχι για το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της, αλλά για την απαράμιλλη αφοσίωση των παικτών της στην εθνική ομάδα. Με Τζινόμπιλι, Νοτσιόνι, Σκόλα και Ντελφίνο μεγάλωσαν… γενιές. Για τους θαυμαστές αυτής της ομάδας, αλλά ίσως και για όλους τους φίλους μιας εθνικής, συχνά δεν μετρά τόσο ένα μετάλλιο, όσο η παρουσία. Και οι στρατιώτες της Αργεντινής δεν έλειψαν ποτέ.

-Πράγματι, η δική μας Εθνική δεν θα μπορούσε να είχε σοβαρές αξιώσεις σε αυτό το ολυμπιακό τουρνουά. Όχι με τις ελλείψεις και την άπειρη σύνθεση που κατέβασε εξ ανάγκης στο Προολυμπιακό Τουρνουά. Αν παρέτασσε, όμως, ό,τι καλύτερο διέθετε, μπορούσε να «χτυπήσει» ακόμη και βάθρο.

-Η συζήτηση περί «στρατιωτών» και «λιποτακτών» δεν ωφελεί και δεν βγάζει πουθενά. Όποιος παίκτης δεν ζήλεψε βλέποντας την παγκόσμια υπόκλιση σε Γκασόλ, Πάρκερ, Τζινόμπιλι, Καρμέλο και λοιπούς, δεν έχει θέση στην Εθνική. Μάλλον ούτε και στον αθλητισμό. Όσοι πρόσφεραν για πολλά χρόνια και αποσύρθηκαν, σεβαστή η επιλογή τους, έστω κι αν ξένα παραδείγματα σαν των παραπάνω πάντα θα μας κάνουν να διερωτόμαστε «γιατί όχι και οι δικοί μας;».

-Μετά από διαδοχικές αποτυχίες και μια υποχρεωτική ανανέωση, η άμεση επιστροφή της Εθνικής στα μεγαλεία φαντάζει σε πολύ κόσμο απίθανη. Όμως επειδή η πορεία μιας ομάδας είναι συνάρτηση ΚΑΙ του ανταγωνισμού, σε αντίστοιχα «βίαια» ανανέωση θα υποχρεωθούν και άλλοι, με πρώτη την Ισπανία που θα αρχίσει να αποχαιρετά το ένα μετά το άλλο τα μεγάλα της αστέρια. Ας μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι, λοιπόν…

-Το μπάσκετ αλλάζει. Πάμε σε μεγαλύτερες ταχύτητες, υψηλότερα σκορ, λιγότερη σκέψη, περισσότερα… πόδια και πιο πολύ ένας εναντίον ενός. Όποιοι δεν προσαρμοστούν στις συνθήκες και μείνουν προσκολλημένοι σε αγωνιστικές αρχές που κάποτε πρόσφεραν επιτυχίες αλλά πλέον φαντάζουν πεπαλαιωμένες, μοιραία η εποχή θα τους προσπεράσει, αν δεν τους… εξαλείψει όπως τους δεινόσαυρους.

Follow @ChristosRobolis