Η «ψεύτρα» βαθμολογία των αιωνίων και οι απαραίτητοι αρχηγοί

Η πρώτη θέση της κανονικής περιόδου κρίθηκε, τελικά, στη διαφορά πόντων των δύο «αιωνίων». Όμως κοιτάζοντας κανείς τη βαθμολογία της Basket League και βλέποντας πως Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός νικήθηκαν τελικά μόνο από τον μεγάλο τους αντίπαλο και κανέναν άλλο, μάλλον παραπλανάται.

Περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια, το 25-1 με το οποίο εκτός σοβαρού απροόπτου θα τελειώσουν τη regular season οι δύο εκπρόσωποι της Ελλάδας στην Ευρωλίγκα είναι πλασματικό.

Γιατί θα μπορούσαν αμφότεροι να έχουν από τουλάχιστον άλλες δύο ήττες. Οι μεν «ερυθρόλευκοι» νίκησαν δια πυρός και σιδήρου δύο φορές τον ΠΑΟΚ, μία φορά την ΑΕΚ και τον Άρη εκτός έδρας, όπως και την Κηφισιά στο Ζηρίνειο, ο δε Παναθηναϊκός ίδρωσε απέναντι στον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ, στον Άρη στο Παλέ, στην ΑΕΚ ως φιλοξενούμενος, ενώ ζορίστηκε αρκετά ως πολύ σε Πάτρα, Λαύριο, ακόμη και στην Καβάλα.

Βασική (αλλά όχι φυσικά μοναδική) αιτία που αυτές οι «γκέλες» απόφευχθηκαν είναι-ακόμη και προς τη δύση της καριέρας τους-οι ηγέτες των ομάδων αυτών: ο Σπανούλης που «καθάρισε» το ντέρμπι με την ΑΕΚ και κόντρα στον Άρη ήταν υπεύθυνος για τους μισούς και βάλε από τους 74 πόντους της ομάδας του από τη μια και από την άλλη ο Διαμαντίδης που ακόμη και κόντρα στην ουραγό Καβάλα ήταν ο άνθρωπος «κλειδί».

Η διαφορά των «αιωνίων» από τους υπόλοιπους είναι ακόμη μεγάλη, αλλά όχι τόσο όσο στο πρόσφατο παρελθόν. Το χάσμα, δε, μειώνεται όταν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έρχονται εξαντλημένοι και λαβωμένοι από τις αδιάκοπες υποχρεώσεις στην Ευρωλίγκα.

Άρης και ΑΕΚ κατά πρώτο λόγο και ο ΠΑΟΚ κατά δεύτερο λόγω οικονομικής στενότητας, δείχνουν έτοιμοι για να μικρύνουν κι άλλο την ψαλίδα. Δεν είναι καθόλου εύκολο, αφού ακόμη και τώρα ολόκληρο το μπάτζετ του Άρη ισοδυναμεί με το μισό και... βγάλε συμβόλαιο του Σπανούλη, ενώ η μετατροπή της Ευρωλίγκας σε κλειστό κλαμπ για 11+5 ομάδες είναι λογικό να αποθαρρύνει τον Νίκο Λάσκαρη, τον Μάκη Αγγελόπουλο και κάθε άλλον ωραίο «τρελό» να ρίξει ακόμη περισσότερα χρήματα.

ΥΓ1: Ο Ολυμπιακός για ένα ακόμη ματς έτρεξε και κέρδισε. Οι επιθετικές δυσλειτουργίες, που προκύπτουν από την προσαρμογή των αντίπαλων αμυνών στον Σπανούλη και την έλλειψη ποικιλίας επιλογών μετά και την απώλεια του Λοτζέσκι, μπορούν να καταπολεμηθούν με παιχνίδι πριν ο αντίπαλος οχυρωθεί. Έγινε κόντρα στη Ρεάλ, έγινε κόντρα στον Άρη, πρέπει να γίνει ΚΑΙ κόντρα στη Χίμκι.

ΥΓ2: Η πρωτοβουλία του Παναθηναϊκού να προσκαλέσει τον Ολυμπιακό σε φιλικά μεταξύ των ακαδημιών των δύο ομάδων είναι μια όμορφη πρωτοβουλία. Ας αφήσουμε τα παιδιά μακριά από αντιπαλότητες, καχυποψίες και άλλα συμφέροντα. Ποιος ξέρει, ίσως έτσι μελλοντικά εκείνα να απολαύσουν το μπάσκετ σαν αυτό που (πρέπει να) είναι: ένα παιχνίδι. Μην τα κάνουμε κι αυτά σαν τα μούτρα μας…

ΥΓ3: Ο κόσμος του Άρη αξίζει μια υπόκλιση. Ας μη μείνουμε στα υβριστικά συνθήματα, που μάλλον είναι αναπόφευκτα. Πέρα από τη σταθερή παρουσία του στο πλευρό της ομάδας δίχως έκτροπα (παρά τις διαμαρτυρίες για σφυρίγματα, δεν παρεκτράπηκε κανείς), έδειξε πως ακόμη και μέσα στην ψυχολογία του όχλου μπορεί να πρυτανεύσει η ανθρωπιά, όταν χειροκρότησε θερμά τον τραυματία Οθέλο Χάντερ.




Follow @ChristosRobolis