Η non stop Εθνική, ο Ολυμπιακός που προοδεύει και ο Παναθηναϊκός που… δεν

Με τον διχασμό στο μπάσκετ καλά (αλλά κακώς) να κρατεί, θα πρέπει να κατοικείς σε πολυκατάστημα για να μη χάνεις λεπτό από την παράλληλη αγωνιστική δράση στις συχνές πλέον συμπτώσεις «παραθύρων» και Ευρωλίγκας. Συμπαθάτε μας, αλλά όταν παίζει η Εθνική, προτεραιότητα πρέπει να είναι πάντα αυτή. Κι ας έχει εξασφαλίσει την πρόκριση στο Παγκόσμιο πρώτη σε όλη την Ευρώπη. Όχι μόνο επειδή (πρέπει να) είναι η επίσημη αγαπημένη, εκείνη που τους περισσότερους εξ ημών και υμών έκανε να λατρέψουμε το σπορ, αλλά και επειδή η συγκεκριμένη βερσιόν της αξίζει μόνο την αγάπη, την εκτίμηση και το σεβασμό όλων. Και φυσικά την προσοχή μας, ακόμη και σε αδιάφορα παιχνίδια…

Μετά την ταχύτερη πρόκριση στα τελικά της Κίνας, η Εθνική μπορεί να κομπάζει και γιατί παραμένει μαζί με Νιγηρία και Τυνησία η μόνη αήττητη ομάδα παγκοσμίως στα προκριματικά. Κι όλα αυτά με σύνθεση όχι πλήρη μεν, αλλά υπερ-αρκετή για να υπενθυμίζει σε όσους αμφέβαλαν πως η Ελλάδα παραμένει-παρά την έλλειψη μεταλλίου από το 2009-στην κορυφογραμμή. Κάποιες φορές αυτό δεν πιστοποιείται μόνο από χρυσό, ασήμι ή χαλκό στο στήθος, αλλά από τη δυνατότητα να βγάζεις λαγούς από το καπέλο και να αποδεικνύεις το αμέτρητο βάθος της «δεξαμενής» σου, την ώρα που μεγαθήρια όπως η Ισπανία ή η Σερβία ακόμη ταλαιπωρούνται για να προκριθούν, ή που η πρωταθλήτρια Ευρώπης Σλοβενία θα μείνει οριστικά εκτός.

Η επιτυχία δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε αυτονόητη, λοιπόν… Και γι’ αυτό αξίζει ένα respect στον Θανάση Σκουρτόπουλο και τους συνεργάτες του που ως master chefs δημιουργούν σε περιορισμένο χρόνο απολαυστικές συνταγές με διαφορετικά ανά παράθυρο υλικά και χορταίνει το μάτι μας. Αλλά και στους διεθνείς φυσικά. Από τον Μπουρούση που στα 35 του ταξιδεύει από την Κίνα για ένα ματς δίχως ενδιαφέρον δίνοντας όχι απλώς όλο του το «είναι» για την Εθνική, αλλά και το παράδειγμα στους νεότερους, μέχρι τον Βασιλόπουλο και τον Μαυροειδή που συνεχίζουν να αψηφούν λογική και… ιατρική. Κι από τον Λαρεντζάκη που στη διαδικασία των «παραθύρων» έχει… ανθίσει σε πρωταγωνιστικό ρόλο, μέχρι τους Αθηναίου, Μποχωρίδη, Γκίκα, Σαλούστρο, Χρυσικόπουλο, Τσαϊρέλη και Γιαννόπουλο, που πήραν ετεροχρονισμένα την ευκαιρία αλλά αποδείχτηκαν αντάξιοι της τιμής και έτοιμοι να πάρουν την ευθύνη. Και φυσικά στους «μικρούς» Κόνιαρη, Λούντζη και Μουράτο, που μπολιάζονται μέσα σε μια νικήτρια ομάδα μέχρι να έρθει η ώρα να πάρουν τη σκυτάλη.

Τη στιγμή που η Εθνική παρουσιάζει αξιοθαύμαστα σταθερή πορεία με πολύ ψηλές πτήσεις στα προκριματικά, το διάγραμμα των «αιωνίων» έχει διαφορετική καμπή. Ανοδική για τον Ολυμπιακό και πτωτική για τον Παναθηναϊκό. Η νίκη επί της Μπουντούτσνοστ δεν είναι δα κανένας θρίαμβος, αλλά είναι πασιφανές πως οι ερυθρόλευκοι χρησιμοποίησαν τις σφαλιάρες στα ντέρμπι εποικοδομητικά. Ξέχωρα από το άνετο της νίκης στο ΣΕΦ, είναι πασιφανές πως αν και ο Ντέιβιντ Μπλατ δεν έχει λύσει όλα τα προβλήματα της ομάδας (παραμένει αναγκαία μια προσθήκη στα γκαρντ, αλλά ίσως περισσότερο στη front line), το υπάρχον υλικό κάνει βήματα μπροστά σε επίπεδο χημείας, αλλά και αυτοπεποίθησης των νεόκοπων σε αυτό το επίπεδο παικτών. Κι ασφαλώς την ώρα που ο ανταγωνισμός πετά δεξιά κι αριστερά βαθμούς, ο Ολυμπιακός μπορεί να καυχιέται πως έχει μόνο μια εκτός προγράμματος ήττα, αυτήν από την Αρμάνι, η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως ήδη διαγεγραμμένη από νίκες όπως αυτές επί Χίμκι, Μπασκόνια ή Ρεάλ.

Ο Παναθηναϊκός είναι σε εντελώς διαφορετική κατάσταση. Οι νίκες επί του αιωνίου αντιπάλου δεν λειτούργησαν ως βατήρας εκτόξευσης, αλλά για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια ως παυσίπονο του οποίου η επίδραση ήταν παροδική. Οι πληγές παραμένουν εμφανείς και οι «πράσινοι» που δεν πείθουν καλά-καλά ούτε στο ΟΑΚΑ μοιάζουν ομάδα της σειράς μακριά από αυτό. Ο Καλάθης έχει εμφανές πρόβλημα αυτοπεποίθησης, που αποτυπώνεται σταθερά στα εκτελεστικά του καθήκοντα και πλέον επηρεάζουν και τα οργανωτικά ή αμυντικά. Ο Λεκαβίτσιους αδυνατεί σταθερά να καλύψει το κενό, ο Λάνγκφορντ διαπρέπει μόνο όταν η ομάδα δυσλειτουργεί, ο Λάσμε παραμένει (με εξαίρεση το ματς με την Μπαρτσελόνα) αγνώριστος σε σχέση με την πρώτη θητεία του και τίποτα δεν δείχνει να λειτουργεί σωστά. Ο Τσάβι Πασκουάλ έχει τις ευθύνες του, είτε είχε όλα τα υλικά που ζήτησε το καλοκαίρι (όπως δήλωσε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος), είτε συμβιβάστηκε με κάτι λιγότερο ή έστω διαφορετικό. Όπως και γιατί είναι αδιανόητο σε ματς που ο Παπαπέτρου είναι εκτός, να αναγράφεται DNP δίπλα σε Αντετοκούνμπο και Μήτογλου, τη στιγμή που οι αντ’ αυτών δεν… έλαμψαν κιόλας. Σε μια κατάσταση τέλματος το ηλεκτροσόκ είναι αναγκαίο για την ανάνηψη, ειδάλλως το «τέλος» είναι αναπόφευκτο. Ο Παναθηναϊκός «φωνάζει» για αποφάσεις, είτε σε επίπεδο τεχνικής ηγεσίας είτε προσθήκη/ες. Φαίνεται πως το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί εκ των έσω, αφού η διάθεση δεν λείπει (12 επιθετικά, 10 κλεψίματα και 4 τάπες μόνο έλλειψη πάθους δεν δείχνουν). Άρα προφανώς ο Παναθηναϊκός θέλει, αλλά δεν μπορεί. Κι άμα δεν μπορείς, κάτι πρέπει να αλλάξεις, πριν να είναι πολύ αργά…

*Κάθε Κυριακή τα λέμε σταθερά στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis