Η μοναξιά του Λουκά και η διαφορά μεταξύ γραφικού και κανονικού προέδρου

Γίνεται από μια ήττα να κερδίσεις «φίλους»; Καμιά φορά γίνεται… Για την ΑΕΚ η ήττα στην πρεμιέρα του Eurocup από την Κράσνι είναι κάκιστο αποτέλεσμα, ενδεχομένως και καταστροφικό για τις πιθανότητες πρόκρισης στην επόμενη φάση της διοργάνωσης και σε έναν όμιλο με πολύ ισχυρό ανταγωνισμό (Γαλατάσαραϊ, Νίζνι, Χάποελ Ιερουσαλήμ και Νεπτούνας). Όμως υπάρχει η αίσθηση πως ό,τι απώλεσε η «Ένωση» βαθμολογικά από το συγκεκριμένο παιχνίδι, το κέρδισε σε ψυχολογία και σε στήριξη από τον κόσμο της.

Η ΑΕΚ δεν ήταν αγωνιστικά καλή. Με εξαίρεση το εξαιρετικό της εξάλεπτο στο ξεκίνημα και κάποιες εξάρσεις στο υπόλοιπο της αναμέτρησης, παρουσίασε πολλές αρρυθμίες. Αδυναμία στην αντιμετώπιση της δημιουργίας του Κούπερ και τα παιχνίδια απομόνωσης του Μίτσελ στην άμυνα, αλλά και έλλειψη ιδεών στην επίθεση, όπου η τροφοδότηση του Μαυροκεφαλίδη φάνταζε ώρες-ώρες μοναδική ιδέα στο παιχνίδι της. Με τον Χέρστον ντεφορμέ, τους Σάκοτα και Κάρτερ να ψάχνουν ρυθμό μετά τους τραυματισμούς τους, τον Γουόρεν να ανακατώνει περισσότερο παρά να βάζει τάξη στο παιχνίδι, τον Σκραμπ να πασχίζει να προσαρμοστεί και τον Ανοσίκε να στερείται επιθετικού ταλέντου, τα κουκιά ήταν μετρημένα στο σκοράρισμα, αφού το πάθος των Μιλόσεβιτς, Παπαντωνίου και Καλαμπόκη δεν αρκούσε.

Παρ’ όλα αυτά η ομάδα του Ντράγκαν Σάκοτα κρατήθηκε στο παιχνίδι για δύο λόγους. Ο πρώτος είχε ονοματεπώνυμο, καθώς ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης ξεδίπλωσε στο παρκέ το ανεξάντλητο επιθετικό ρεπερτόριό του σκοράροντας με κάθε πιθανό τρόπο και εξουδετερώνοντας κάθε πλάνο αντιμετώπισής του οδηγώντας σε… αποβολή όποιον κλήθηκε να τον περιορίσει. Απλώς σαν άλλος Λούκι Λουκ, έμοιαζε μοναδικός καουμπόι, χωρίς την ανάλογη συμπαράσταση. Ο δεύτερος ήταν το πάθος των παικτών της, που αρνήθηκαν να παραδοθούν πολλές φορές, αλλά δεν κατόρθωσαν να ολοκληρώσουν την αντεπίθεση χάνοντας από ένα ανύπαρκτο φάουλ στο φινάλε. Τα δύο αυτά στοιχεία, σε συνδυασμό με την προσδοκία να προσφέρουν περισσότερα οι παίκτες που πραγματικά μπορούν, «ψήνουν» τον κόσμο της ΑΕΚ πως κάτι καλό δημιουργείται. Περισσότερο ακόμη και από ό,τι θα τους «έψηνε» μια νίκη.

Ασφαλώς αυτό δεν σημαίνει πως υπάρχουν αδυναμίες, που πρέπει να αντιμετωπιστούν και προβλήματα που δεν λύνονται μόνο με σκληρή δουλειά στις προπονήσεις. Το μεγαλύτερο κενό που μοιάζει να έχει η ΑΕΚ είναι στη δημιουργία. Ο Γουόρεν κοιτάζει περισσότερο το καλάθι παρά τον συμπαίκτη (φαντάζει ιδανικός για μικρομεσαία ομάδα, αλλά η νέα ΑΕΚ δεν θέλει να είναι τέτοια), ο Σκραμπ είναι κλασικό «δυάρι» και παρά την ικανότητα που έχουν Χέρστον και Μαυροκεφαλίδης στο κομμάτι αυτό, η «Ένωση» μοιάζει να χρειάζεται τέτοιες λύσεις από τους περιφερειακούς της. Βλέποντας τον Ντι Τζέι Κούπερ να σερβίρει άκοπα 14 ασίστ για την Κράσνι, δεν μπορεί κάποιος παρά να κάνει αβίαστα τις συγκρίσεις στο μυαλό του και να φανταστεί πόσο καλύτερη θα ήταν η ΑΕΚ με έναν «κανονικό» πλέι μέικερ, που θα είναι ακριβώς αυτό που ορίζει το όνομα της θέσης του.

Σε κάθε περίπτωση, λάθη και «αστοχίες» θα γίνουν. Γίνονται ακόμη και σε ομάδες με μεγαλύτερο μπάτζετ, περισσότερες δυνατότητες επιλογής, λιγότερες ανάγκες και πιο συμπαγή κορμό. Πόσω μάλλον σε μια ομάδα που είναι υπό κατασκευή, έκανε μαζεμένες αλλαγές και-όπως και να’ χει-δείχνει διάθεση να χτίσει κάτι καλό, όπως η ΑΕΚ. Η λέξη-κλειδί είναι «υπομονή».

Τέτοια που ΔΕΝ έδειξαν οι οπαδοί της ΑΕΚ απέναντι στον κύριο Ντμίτρι Γερασιμένκο. Σύμφωνοι, ο πρόεδρος-παίκτης κι ενίοτε προπονητής της Κράσνι έσπασε το γραφικόμετρο, με τις οδηγίες του σε παίκτες και προπονητή, τις διαρκείς διαμαρτυρίες του στους διαιτητές και τις προκλήσεις στον κόσμο. Πρόκειται ξεκάθαρα για περίπτωση νεόπλουτου, που επειδή έπιασε την καλή θεωρεί πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και να έχει υποτακτικούς. Όμως όσοι δεν συγκρατήθηκαν και τον «έραναν» με μπουκάλια, αντί να τον αφήσουν να γίνεται περίγελος με τις πράξεις του και να επιληφθεί η διοργανώτρια για να τον συνετίσει, το μόνο που θα καταφέρουν τελικά είναι να τιμωρηθεί η ίδια τους η ομάδα.

Η ΑΕΚ πιθανώς να μην έχει τόσο πλούσιο πρόεδρο όσο η Κράσνι. Όμως σε αντίθεση με τον ανεκδιήγητο «συνάδελφό» του, ο Μάκης Αγγελόπουλος έχει σοβαρότητα (αφού δεν δείχνει καμιά πρόθεση να καθίσει στον πάγκο και να παριστάνει τον αθλητή ή τον προπονητή), διάθεση και πλάνο για να φέρει την ομάδα του εκεί που ονειρεύεται. Όχι σε μια νύχτα, αλλά με αργά και σταθερά βήματα. Γι’ αυτό και μόνο, κι επειδή οι σοβαρών προθέσεων και δεδομένης αγάπης για την ομάδα και επιβεβαιωμένης οικονομικής δυνατότητας άνθρωποι δεν περισσεύουν στην οικογένεια της ΑΕΚ, ο κόσμος της δεν πρέπει να επιτρέψει να «ξενερώσει» ο ισχυρός άνδρας της ΚΑΕ, αλλά να νιώσει πως δεν πορεύεται μόνος του.

ΥΓ: Ο Άρης συνεχίζει να παρέχει αποδείξεις πως είναι πολύ καλύτερη και πλήρης ομάδα από πέρσι. Κι ας έχασε από Παναθηναϊκό και Τραμπζονσπόρ. Αντίθετα ο ΠΑΟΚ μοιάζει να έχει κάνει ένα βήμα προς τα πίσω, απόρροια της οικονομικής ένδειας που «δένει» τα χέρια του Σούλη Μαρκόπουλου και κάνει ασφυκτικά μικρό το πορτοφόλι του. Και γι’ αυτό ο μόνος που δεν φταίει είναι ο νοικοκύρης Μπάνε Πρέλεβιτς, που παλεύει χωρίς πόρους, συχνά και χωρίς τη δέουσα στήριξη από τον κόσμο, να κρατήσει την ομάδα σε υψηλό επίπεδο.

Follow @ChristosRobolis