Η κούπα κερδήθηκε το Μάρτιο!

Είθισται ο βαθμός δυσκολίας να μεγαλώνει όσο προχωρούν τα στάδια μίας διοργάνωσης. Η φετινή πορεία του Παναθηναϊκού προς το έκτο ήταν μάλλον ανάποδη. Τα εμπόδια από τα προημιτελικά μέχρι τα ημιτελικά και τέλος τον τελικό μάλλον χαμήλωναν παρά μεγάλωναν για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τους παίκτες του.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο μεγάλος άθλος του Παναθηναϊκού δεν ήρθε στο Final 4 της Βαρκελώνης. Ήρθε ενάμιση μήνα νωρίτερα, στην ίδια πόλη αρχικά κι εν συνεχεία στην Αθήνα, απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Και ήταν ακόμη μεγαλύτερος επειδή έγινε επί… τέσσερα, με δύο σπουδαίες εμφανίσεις επί καταλανικού εδάφους που μόνο η πρώτη επιβραβεύτηκε με νίκη κι άλλες δύο στο ΟΑΚΑ. Μία επιτυχία που αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία, αν αναλογιστεί κανείς πως ήρθε μετά από ολοκληρωτική μεταμόρφωση από ένα μη πειστικό έως προβληματικό πρόσωπο στο πρώτο μισό της σεζόν, σε μία ομάδα που αντλώντας έξτρα κίνητρο από την αμφισβήτηση ήξερε τι ήθελε και πώς μπορούσε να το πάρει.

Οι «πράσινοι» έβγαλαν από το δρόμο το μεγαλύτερο δυνατό εμπόδιο και η Σιένα τούς έκανε τη χάρη να πετάξει εκτός τον Ολυμπιακό. Οι «ερυθρόλευκοι», λόγω ποιότητας, εμπειρίας και… ιδιαιτερότητας που έχει πάντα ένας ελληνικός εμφύλιος σε Final 4, θα ήταν σίγουρα ένας ισχυρότερος αντίπαλος από τους Ιταλούς. Η μισή δουλειά, λοιπόν, έγινε το Μάρτιο.

Από εκεί κι έπειτα ο Παναθηναϊκός είχε απλώς να επιβεβαιώσει την υπεροχή του έναντι της Σιένα και της Μακάμπι Τελ Αβίβ. Δίχως να παίξει σπουδαίο μπάσκετ, χωρίς σε καμία περίπτωση να αγγίξει τα επίπεδα απόδοσης στους τέσσερις αγώνες της προημιτελικής φάσης, ο Παναθηναϊκός ήταν αρκούντως σοβαρός και αποτελεσματικός για να ολοκληρώσει την αποστολή του. Αντιπαρέταξε δύναμη στο ξύλο της Σιένα και ταχύτητα στη βιασύνη της Μακάμπι, επιβεβαίωσε στο παρκέ τη θεωρητική υπεροχή του σε ποιότητα, εμπειρία, χημεία και προπονητή και έβαλε τους φίλους του ξανά στα έξοδα για να αγοράσουν τη νέα φανέλα με τα έξι αστέρια.

Οι ύμνοι στη μαεστρία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, το πληθωρικό ταλέντο και την ηγετική φυσιογνωμία του Δημήτρη Διαμαντίδη, τα «καρύδια» του Μάικ Μπατίστ και τη γενναιοδωρία των αδερφών Γιαννακόπουλων περιττεύουν. Καθένας απλώς συμβάλει τα μέγιστα από το δικό του μετερίζι, προκειμένου μέσα σε 15 χρόνια ο Παναθηναϊκός να κατακτήσει επτά φορές την κορυφή της Ευρώπης. Δεν είναι υπόθεση ενός ανθρώπου, αλλά μία συνολική προσπάθεια. Με προγραμματισμό, καλά μελετημένες κινήσεις, πολλή δουλειά και λάθη που γίνονται διδάγματα.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com