Η δίκαια στέψη και η τροφή για σκέψη

Στο μπάσκετ σπανίως δεν νικά ο καλύτερος. Και η απονομή δικαιοσύνης είναι δεδομένη, όταν ένας τίτλος έρχεται με τρεις νίκες έναντι καμίας του αντιπάλου. Ο Ολυμπιακός πήρε αυτό που του άξιζε στη σεζόν, όχι μόνο στους τελικούς, αλλά σε όλη της τη διάρκεια. Μετέτρεψε το εφιαλτικό του ξεκίνημα και το βροντερό χαστούκι του αποκλεισμού στο Κύπελλο σε κινητήριο δύναμη, συνετίστηκε και δίχως να γκρεμιστεί και να ξαναχτιστεί παρουσίασε με τα ίδια πρόσωπα, αλλά περισσότερη σοβαρότητα κι απλώς με έναν προπονητή-αναμορφωτή ένα αναδομημένο σε όλα τα επίπεδα σύνολο, που έφτασε στο δεύτερο σκαλί της Ευρώπης και το πρώτο της Ελλάδας.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο Ολυμπιακός στον τρίτο τελικό δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από ό,τι όλη τη σεζόν. Τράφηκε από την άμυνά του, εφήρμοσε το σύνηθες επιθετικό του πλάνο κι εκμεταλλεύτηκε τις πολύ περισσότερες λύσεις που είχε από τον αποκαμωμένο σε λύσεις, ψυχολογία και σταδιακά σε ενέργεια αντίπαλό του. Πέρα και πάνω από τα αμιγώς αγωνιστικά, ωστόσο, φέτος ο Ολυμπιακός ήταν πολύ πιο σοβαρός και συγκεντρωμένος. Δεν «χάλασε» το μυαλό του με κουβέντες περί διαιτησίας, επεισοδίων, ντόπινγκ κοντρόλ ή οτιδήποτε άλλο τον παρέσυρε τα προηγούμενα χρόνια, έμεινε προσηλωμένος στο καθήκον και έφτασε στο στόχο. Έργο Σφαιρόπουλου, αλλά και της διοίκησής του, που απέφυγε την τακτική προηγούμενων ετών με ανακοινώσεις ή διαμαρτυρίες που ίσως αποπροσανατόλιζαν την ομάδα.

Την ίδια ώρα ο Παναθηναϊκός εις μάτην αναζητούσε συμπαραστάτες στο πλευρό των μετρημένων στα δάχτυλα λύσεών του, επιχειρούσε με πλάνα ενός μήνα, λύσεις και τρικ ανάγκης να αντισταθμίσει την ανωτερότητα του αντιπάλου του.

Ο Παναθηναϊκός έχει πολλά ελαφρυντικά για την εικόνα του στη σειρά των τελικών, καθώς έχασε έναν πολύτιμο στις δύο μεριές του παρκέ παίκτη (Γκιστ) σε διάστημα που ήταν δύσκολο να αντικαταστήσει επαρκώς κι εν συνεχεία δύο «κομβικούς» για την επίθεσή του πόλους (Παππά-Μπατίστα) σε χρονικό σημείο που δεν είχε καν τη δυνατότητα να καλύψει τα κενά τους. Οι «πράσινοι», ωστόσο, δεν έχουν επαρκείς δικαιολογίες για τα λάθη που έγιναν από την αρχή της περιόδου και στην εξέλιξη της σεζόν και θα είναι λάθος αν αποδώσουν σε εξωγενείς και λοιπούς αστάθμητους παράγοντες το γεγονός ότι απώλεσαν το πρωτάθλημα και είχαν μια μετριότατη σεζόν στην Ευρώπη. Πολύ απλά γιατί αν επιλέξουν αυτόν τον εύκολο δρόμο, η επόμενη σεζόν δύσκολα θα διαφέρει στο «ταμείο» από τη φετινή.

Οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού θα πρέπει να κάνουν μια σωστή αποτίμηση της χρονιάς προτού καταστρώσουν το πλάνο τους για την επόμενη. Αυτό θα πρέπει να είναι σαφές και συγκεκριμένο, όχι να εγκαταληφθεί ή έστω τροποποιηθεί στην πορεία, όπως συνέβη φέτος, όπου οι «πράσινοι» άρχισαν με σύνθημα την ανανέωση και την ελληνοποίηση, αλλά νωρίς η ανάγκη για αποτελέσματα και η έλλειψη υπομονής υπαγόρευσε μια μεταστροφή σε δοκιμασμένες λύσεις ή ξένους, με επιλογές που αποδείχτηκαν ως επί το πλείστον αποτυχημένες. Η αλλαγή Ιβάνοβιτς έγινε καθυστερημένα και ο διάδοχος Μανωλόπουλος βρέθηκε Μάιο μήνα με την αποστολή να αναμορφώσει μια δυσλειτουργική και με πολλά προβλήματα ομάδα σε ένα σύνολο που με καταπονημένους, σε στάδιο προσαρμογής, άπειρους ή απλώς ανεπαρκείς παίκτες καλείτο να τα βάλει με ένα σύνολο που ήταν ίδιο από την αρχή της σεζόν.

Follow @ChristosRobolis