Η διδακτική ήττα του ΠΑΟ και ο ανεπίδεκτος μαθήσεως Ολυμπιακός

Εφιαλτική ήταν η εβδομάδα που ολοκληρώθηκε για τις ελληνικές ομάδες στην Ευρωλίγκα, αφού Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και Άρης γνώρισαν βαριές ήττες. Πολλοί θα πουν πως η κύρια αιτία για αυτές τις ήττες ήταν η κακή άμυνα, ωστόσο αυτή τη φορά η αχίλλειος πτέρνα ήταν η επίθεση.

Ας ξεκινήσουμε από τον Παναθηναϊκό. Η ομάδα του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς κέρδισε τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα φετινά παιχνίδια του στη διοργάνωση (μέχρι το τελευταίο) λόγω της επίθεσής του. Για του λόγου το αληθές οι 77,5 πόντοι ανά αγώνα που δέχεται σίγουρα δεν προδίδουν άμυνα από γρανίτη. Τα περί άμυνας που τσακίζει κόκκαλα αγγίζουν τα όρια της υπερβολής και η αλήθεια είναι πως ο Παναθηναϊκός έχει απλώς μία καλή αμυντική λειτουργία, που το βράδυ της Πέμπτης όμως είχε ρεπό και δεν έκανε ούτε τα στοιχειώδη. Το ίδιο όμως είχε συμβεί και στην πρώτη αγωνιστική απέναντι στη Ρόμα, και στο Βελιγράδι απέναντι στην Παρτιζάν (94-90) και απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης στο ΟΑΚΑ (92-85). Σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις όμως ο Παναθηναϊκός απλώς... έβαζε περισσότερα. Απέναντι στη Ρόμα προέκυψε βραχυκύκλωμα. Οι 19 μόλις πόντοι που πέτυχε μία ομάδα με το επιθετικό ταλέντο του Παναθηναϊκού στο δεύτερο ημίχρονο μοιάζουν και είναι απίστευτα χαμηλή επίδοση, όπως απίστευτα υψηλός αριθμός είναι και τα ισάριθμα λάθη. Προφανώς πρόκειται για τη λεγόμενη κακή ημέρα. Ουδείς παίκτης της ομάδας δεν στάθηκε στο ύψος του και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ο Παναθηναϊκός έδειχνε να πελαγοδρομεί στο παρκέ.

Ίσως πάντως τα κέρδη από αυτή την ήττα να είναι περισσότερα από ενδεχόμενη νίκη υπό αυτές τις συνθήκες. Ο Παναθηναϊκός είχε καλομάθει να κερδίζει σε όλα τα παιχνίδια ακόμη και όταν η απόδοσή του ήταν κατώτερη των προσδοκιών και των περιστάσεων. Το ίδιο σκηνικό είχε επαναληφθεί στους αγώνες με Ρόμα (στο ΟΑΚΑ), Μπάμπεργκ, Παρτιζάν και Ρεάλ Μαδρίτης, όπου οι «πράσινοι» κέρδισαν με την ψυχή στο στόμα, ίσως και χωρίς να το αξίζουν. Όταν οι νίκες όμως έρχονται, οι αδυναμίες καμουφλάρονται και ξεχνιούνται. Πού και πού χρειάζεται και κάποια ήττα για να αποκαλύπτει τις αδυναμίες, να προσγειώνει τις ομάδες και να τους θυμίζει πως ουδείς είναι ανίκητος.

Να περάσουμε στα του Ολυμπιακού. Ασφαλώς όλοι εντοπίζουν τη μεγαλύτερη αδυναμία της ομάδας στο αμυντικό κομμάτι, όπου δεσπόζει η... διακριτικότητα. Απέναντι στην Τάου φάνηκε ωστόσο πως ίσως μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η επίθεση. Το ρόστερ του Ολυμπιακού ξεχειλίζει από (επιθετικό) ταλέντο, ωστόσο αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Η έλλειψη επιθετικών συστημάτων είναι πασιφανής και ο Ολυμπιακός δείχνει να περιμένει τις εμπνεύσεις που θα έχουν τα βαριά όπλα της ομάδας. Όταν μάλιστα δύο από αυτά λείπουν (Γκριρ, Πρίντεζης) και οι λύσεις μειώνονται, το κακό δύσκολα αποφεύγεται. Σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό, η άμυνα του Ολυμπιακού δεν κρατά ούτε τα προσχήματα και συνεπώς όταν «μπλοκάρει» στην επίθεση, η ήττα έρχεται μοιραία. Ασφαλώς όταν κάτι τέτοιο έχει συμβεί τόσες πολλές φορές σε μία σεζόν παύει να είναι σύμπτωση. Η ήττα του Ολυμπιακού σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί-όπως και στην περίπτωση του Παναθηναϊκού-διδακτική. Πολύ απλά, γιατί για να διδαχτείς, πρέπει να υπάρχει και ένας καλός δάσκαλος...

*Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com