Η απουσία του Ολυμπιακού που ΔΕΝ καλύπτεται και η ασυγχώρητη παραίτηση

Λένε πως δεν γνωρίζεις την αξία αυτού που έχεις πριν σου λείψει… Αν υπήρχε κάποιος που αμφέβαλε για την πολυτιμότητα του Κώστα Παπανικολάου σε αυτόν τον Ολυμπιακό το αντιλήφθηκε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο στη συντριβή από την Μπαρτσελόνα.

Αν και είναι λάθος να εστιάζει κανείς μια τόσο βαριά ήττα στην απουσία ενός ανθρώπου, είναι ξεκάθαρο πως έλειψε πολύ ο άνθρωπος που δίνει τον τόνο με την ένταση που βγάζει στις δύο πλευρές του παρκέ, που αποτελεί τον αόρατο κρίκο της άμυνας, που παίζει καλύτερα από τον καθέναν σε αυτό το ρόστερ μακριά από την μπάλα παρά με αυτή στα χέρια και που-κακά τα ψέματα-αποτελεί τον μοναδικό παίκτη από το «1» ως το «3» που μπορεί να πιέσει όπως πρέπει στην άμυνα.

Πείτε το από υπερβολή μέχρι και ιεροσυλία, αλλά ο φετινός Ολυμπιακός μοιάζει ικανός να καλύψει, αν όχι σε διάρκεια τουλάχιστον σε έναν περιορισμένο αριθμό αγώνων, κάθε απουσία, ακόμη και αυτή του Σπανούλη ή του Πρίντεζη. Όχι όμως του «Παπ», που ούτως ή άλλως είναι πολύτιμος σε κάθε ομάδα, αλλά ειδικά στο υπάρχον ρόστερ έχει χαρακτηριστικά που στερούνται οι υπόλοιποι. Έχοντας μία περιφέρεια με ικανούς δημιουργούς και σκόρερ, αλλά που άπαντες υστερούν στην άμυνα, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος κατέφευγε συχνά στη λύση ανάγκης να τοποθετεί τον Παπανικολάου στα αντίπαλα γκαρντ, αλλά αυτή τη φορά δεν υπήρχε ούτε αυτό το έσχατο μέσο ανάσχεσης των αντιπάλων.

Ο Ολυμπιακός του παθητικού των 72,9 πόντων ανά αγώνα δέχτηκε 90! Όλα ξεκίνησαν από εκεί, αφού οι ερυθρόλευκοι είναι ίσως η ομάδα που περισσότερο από κάθε άλλη στην Ευρωλίγκα «θρέφει» την επίθεσή της από την άμυνά της. Επίσης τα 6/30 τρίποντα είναι η εύκολη δικαιολογία για την ήττα, ωστόσο η «Μπάρτσα» είχε το όχι πολύ καλύτερο 7/27. Άλλα πράγματα έλειψαν και τα περισσότερα εξ αυτών αρχίζουν από τη λειτουργία στα μετόπισθεν.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, το ανησυχητικό για τον Ολυμπιακό είναι ότι για πολλοστή φορά φέτος όχι απλώς δεν αντιδρά σε παιχνίδι που «στραβώνει», αλλά διασύρεται. Η ομάδα που δεν κατέθετε ποτέ τα όπλα, παραδίνεται αμαχητί. Το αυτό συνέβη στη Βαρκελώνη, στη Βιτόρια, στη Μόσχα και τώρα στο ΣΕΦ. Ο χαρακτήρας «αρνούμαι να χάσω ή έστω να πέσω αμαχητί» δείχνει να έχει αλλοιωθεί κι αυτό πρέπει να προβληματίσει…

Ακόμη κι αυτή η ήττα μοιάζει αδύνατο να στερήσει στον Ολυμπιακό όχι το πλεονέκτημα, αλλά και την τρίτη θέση. Όμως θα πρέπει τα παθήματα από αυτή τη συντριβή να γίνουν διδάγματα γιατί στα play offs ο Ολυμπιακός ακόμη και με πλεονέκτημα έδρας θα κληθεί να διεκδικήσει την πρόκριση στο Final Four απέναντι σε σίγουρα καλύτερες ομάδες από την «Μπάρτσα».

ΥΓ: Κακώς το ΣΕΦ δεν ήταν γεμάτο για έναν Ολυμπιακό που είναι δεύτερος (τουλάχιστον μέχρι την Παρασκευή) στην Ευρωλίγκα. Όμως είναι προτιμότερο να είναι παρόντες όσοι στηρίζουν την ομάδα και στα δύσκολα κι όχι εκείνοι που παρίστανται μόνο όταν οσμίζονται θριάμβους και στην πρώτη στραβή είναι έτοιμοι να αποδοκιμάσουν και να ζητήσουν κεφάλια. Το χειροκρότημα και η αποθέωση του Γιάννη Σφαιρόπουλου ίσως ήταν το μοναδικό κέρδος από μία κάκιστη βραδιά.

Follow @ChristosRobolis