Η απάντηση του Παππά στον… εαυτό του και η θυσία Πασκουάλ και Σπανούλη

Το απίθανο φινάλε του αγώνα Παναθηναϊκού απέναντι στη Φενέρμπαχτσε συνόψισε σε μία φάση όλη την καριέρα του Νίκου Παππά. Ενός παίκτης που όταν αφήνει στην άκρη τον περίγυρο και οτιδήποτε δικαίως ή αδίκως μπορεί να τον αποπροσανατολίσει είναι ικανότατος να διαπρέψει, σε άμυνα κι επίθεση, ακόμη και να κρίνει ένα ματς απέναντι στους πρωταθλητές Ευρώπης. Αλλά κι ενός ανθρώπου που ακόμη και στη στιγμή του προσωπικού του θριάμβου αντί να πανηγυρίσει με τους συμπαίκτες του μια τεράστια νίκη και να απολαύσει την καθολική αναγνώριση, προτίμησε να τα βάλει με πραγματικούς και αόρατους εχθρούς βρίζοντας προς την πλευρά των δημοσιογράφων και δείχνοντας πως το… χούι δύσκολα αποβάλλεται.

Θαρρείς και ξανακύλησε στο ίδιο τριπάκι που μοιάζει να αναχαιτίζει την καριέρα του από τότε που ήταν έφηβος μέχρι και σήμερα. Δεν διαφωνούμε πως υπήρξαν προπονητές που τον αδίκησαν και δημοσιογράφοι που διέδωσαν ψέματα για τον ίδιο, αλλά πρέπει να αντιληφθεί πως η ζωή δεν είναι ένας εναντίον όλων όπως συχνά πηγαίνει στο παρκέ απέναντι στις αντίπαλες άμυνες. Και είναι κρίμα ένας τόσο ταλαντούχος, έξυπνος, κοινωνικά ευαίσθητος και πολιτικοποιημένος νέος να αναλώνεται σε πράγματα που στο τέλος της ημέρας μόνο κακό στον ίδιο μπορούν να κάνουν. Και κατ’ επέκταση στον Παναθηναϊκό ή και την Εθνική.

Ας αφήσουμε όμως στην άκρη το θέμα αυτό, γιατί ελλοχεύει κι εδώ ο κίνδυνος του αποπροσανατολισμού. Ο Παναθηναϊκός βγήκε κερδισμένος σε ουσία, αλλά και διδάγματα από τη νίκη απέναντι στη Φενέρ. Διαπίστωσε πως ο δρόμος για τη νίκη περνά από την άμυνα με λέξεις «κλειδιά» την υπομονή, την πίστη και τη θέληση, κράτησε στους 24 πόντους τον μεγάλο του αντίπαλο στο δεύτερο ημίχρονο και πήρε σκορ στο ανοιχτό γήπεδο αποφεύγοντας το σετ παιχνίδι στο οποίο έχει εμφανές πρόβλημα. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, προβληματίζεται επειδή στηρίχτηκε σε λίγους παίκτες, βασικά τον περσινό κορμό με την προσθήκη του Αντετοκούνμπο, καθώς εξακολουθεί να μην παίρνει πράγματα από συγκεκριμένους παίκτες. Ο Τσάβι Πασκουάλ φαίνεται πως αργά ή γρήγορα (καλύτερα γρήγορα, παρά αργά πάντως) θα βρεθεί αναγκασμένος να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Δεν δύναται μία ομάδα με τις φιλοδοξίες του Παναθηναϊκού να παίρνει από ελάχιστα ως τίποτα από ξένους παίκτες. Γιατί ο μεν Ντένμον μοιάζει έξω από τα νερά του στην Ευρωλίγκα και ίσως δεν υπάρχει η πολυτέλεια για να τον περιμένει η ομάδα να κολυμπήσει, ο δε Γκέιμπριελ είναι χρήσιμος σε ειδικές συνθήκες και για περιορισμένο ρόλο, που όμως μπορεί να τον παίξει-όπως αποδείχτηκε-εξαιρετικά ο Θανάσης. Προσωπική άποψη: ένα πενταροτεσσάρι με παιχνίδι στο ποστ και δημιουργία από εκεί, αλλά κι ένα διαφορετικού τύπου ασσόδυο θα ήταν περισσότερα χρήσιμα. Ειδάλλως ελλοχεύει ο κίνδυνος να «καούν» ο Γκιστ και ο Σίνγκλετον αφενός και αφετέρου ο Καλάθης που επωμίζονται πολύ μεγαλύτερα βάρη από όσα μπορούν να αντέξουν σε μια εξοντωτική σεζόν που μόλις άρχισε.

Το θετικό για τον Παναθηναϊκό είναι πως το ρεκόρ 2-2 δεν απέχει σχεδόν καθόλου από αυτό που υπολόγιζε στο «σακούλι» πριν αρχίσει η σεζόν μετά τις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές βάσει προγράμματος. Αν, δε, περάσει νικηφόρα από τη Βιτόρια απέναντι στην Μπασκόνια την Πέμπτη, τότε ακόμη και οι μεγάλες διαφορές σε Βαρκελώνη και Μόσχα δεν θα έχουν ουσία. Γιατί αυτή η Μπαρτσελόνα μοιάζει δύσκολο να ισοβαθμήσει ακόμη και με αυτόν τον σε αναζήτηση χημείας Παναθηναϊκό, η δε ΤΣΣΚΑ αναμένεται να τερματίσει ψηλότερα από τους «πράσινους».

Ο αήττητος και σε μεγάλη φόρμα Ολυμπιακός έχει τον δικό του «πονοκέφαλο». Κι αν μέχρι πρότινος προβληματιζόταν για τους παίκτες που έχανε με τραυματισμούς, τώρα συμβαίνει το ίδιο λόγω μιας επικείμενης επιστροφής. Ο Βασίλης Σπανούλης μετρά αντίστροφα για την επάνοδό του σε μία περίοδο που η ομάδα του ρολάρει καλύτερα από ποτέ εν τη απουσία του. Προς αποφυγή παρεξηγήσεως, θα ήταν ιεροσυλία να ειπωθεί πως ο άνθρωπος που άλλαξε την μπασκετική ιστορία του Ολυμπιακού είναι… περιττός. Όμως ακόμη και η προσθήκη ενός σπουδαίου παίκτη σε ένα σύνολο που έχει βρει ρόλους, χημεία και ρυθμό μπορεί να φέρει τουλάχιστον στην αρχή περισσότερα αρνητικά παρά θετικά. Πόσω μάλλον για τον Kill Bill που είναι παίκτης που θέλει και αξίζει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Στα 35 του πρέπει να επιδείξει την ωριμότητα να προσαρμοστεί σε μία κατάσταση διαφορετική από ό,τι είχε συνηθίσει. Να γίνει ίσως περισσότερο οργανωτής παρά εκτελεστής, να συνυπάρξει με γκαρντ με κάποιες κοινές αρετές στην επίθεση αλλά και ανάλογες αδυναμίες στην άμυνα όπως ο Ρόμπερτς ή ο Στρέλνιεκς και να ενταχθεί σε σχήματα που θα είναι ο μοναδικός γκαρντ με τρία φόργουορντ και έναν σέντερ, τα οποία αποδίδουν εξαιρετικά μέχρι τώρα. Η «μετάβαση» δεν είναι εύκολη για έναν γεννημένο ηγέτη και πρωταγωνιστή, αλλά ο Σπανούλης πρέπει να’ ναι σίγουρος πως στα δύσκολα εκείνος θα είναι πάντα στο παρκέ και η μπάλα θα πηγαίνει στα δικά του χέρια.

Follow @ChristosRobolis