Η ΑΕΚ σωστά δίνει ευκαιρίες σε ξένους. Ώρα να το κάνει και με τους Έλληνες

Όποιος περίμενε από την ΑΕΚ να διεκδικεί και να αποκτά ξένους παίκτες που πρωταγωνιστούν στην Ευρωλίγκα τύπου… Λάνγκφορντ ή Τίμα ήταν πολύ απλά εκτός τόπου και χρόνου. Η σκληρή-είναι η αλήθεια-πραγματικότητα είναι πως η «Ένωση» ακόμη και μετά τους δύο τίτλους που κατέκτησε την περασμένη σεζόν, δεν μπορεί να κάνει δικούς της τέτοιου τύπου παίκτες, για οικονομικούς και όχι μόνο λόγους. Το «όχι μόνο» αφορά στη συμμετοχή της στο ανερχόμενο μεν αλλά ακόμη πολύ μακριά από το στάτους της Ευρωλίγκας Basketball Champions League. Ο ωμός ρεαλισμός δεν επιτρέπει στην ΑΕΚ να λιγουρεύεται ούτε καν παίκτες που ήδη έχουν ξεχωρίσει σε μεγάλα πρωταθλήματα ή δευτερεύουσες διεθνείς διοργανώσεις σαν αυτή της FIBA ή το Eurocup, καθώς οι σύλλογοι της Ευρωλίγκας είναι οι πρώτες τους επιλογές και τα πολλά χρήματα από Ρωσία, Τουρκία ή Κίνα σε ανάλογη σειρά προτεραιότητας.

Με αυτά τα δεδομένα, η ΑΕΚ ορθώς έχει κινηθεί στη διεθνή αγορά όπως έχει κινηθεί μέχρι τώρα. Απέκτησε νεαρούς σε ηλικία Αμερικανούς, με μικρή εμπειρία στην Ευρώπη όπως οι Γκρίφιν και Χάντερ ή καθόλου τέτοια όπως οι Ρατάν-Μέις και Ρόμπερσον. Σίγουρα πολλοί φίλοι της ομάδας περίμεναν κάτι πιο «ηχηρό», αλλά αυτό ούτε εύκολο ούτε οικονομικά λογικό για μια ομάδα που πριν πέντε χρόνια έπαιζε στη Β' Εθνική λόγω χρεών θα ήταν. Καλώς ή κακώς η ΑΕΚ είναι αναγκασμένη να ψάξει για ευκαιρίες εκεί που δεν πέφτει πρώτα το «αδηφάγο» μάτι των ισχυρών της Ευρώπης ή τα χρήματα των Κινέζων, με όποιο ρίσκο συνεπάγεται κάτι τέτοιο, καθώς οι ξένοι της πλην του Χάντερ δεν έχουν δοκιμαστεί στο υψηλότερο επίπεδο. Ποντάρει, γι’ αυτό, στην εμπειρία και το μάτι του Λούκα Μπάνκι, ο οποίος στο παρελθόν έδειξε πως συνεργάζεται καλύτερα με φιλόδοξους ξένους παρά με φτασμένους που εκτός από κασέ έχουν και μεγαλύτερα «εγώ».

Άρα, λοιπόν, η μεταγραφική φιλοσοφία της ΑΕΚ δεν είναι λάθος. Ίσως το μόνο «πλην» είναι πως οι συγκεκριμένοι παίκτες έρχονται με μονοετή συμβόλαια. Κι αυτό γιατί στο πολύ καλό σενάριο που αποδειχτούν λαβράκια, είναι δεδομένο πως το επόμενο καλοκαίρι η παραμονή θα είναι πολύ χαμηλά στις επιλογές τους, όταν θα βαράνε τα τηλέφωνα από ομάδες της Ευρωλίγκας ή θα βουίζει το κεφάλι τους από τις μεγάλες προσφορές που θα έχουν από ομάδες με... ελεύθερη οικονομική πολιτική. Κι έτσι η ΑΕΚ θα μπαίνει κάθε καλοκαίρι σε μια διαδικασία απόκτησης ξένων με ημερομηνία λήξης. Δίχως να είναι πάντα εύκολο να πείσεις έναν ξένο παίκτη να δεσμευτεί μαζί σου για πάνω από έναν χρόνο, η ΑΕΚ θα μπορούσε να βγει κερδισμένη μελλοντικά από κάτι τέτοιο. Γιατί και ένας στους έξι να της έβγαινε λίρα εκατό, ακόμη και ένας στα δύο χρόνια, θα μπορούσε να φέρει προτάσεις από κλαμπ που δεν φείδονται χρημάτων. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, να είχε «δεμένους» η ΑΕΚ τους Χάρις και Πάντερ… Σημειωτέον, πως τα τελευταία χρόνια, δεν πέρασαν καθόλου κακοί ξένοι παίκτες από το ΟΑΚΑ. Έστω κι αν κάποιοι δεν αναγνωρίστηκαν όσο έπρεπε και έδειξαν την αξία τους αλλού, όπως οι Φιλ Σκραμπ, Νίκολα Ιβάνοβιτς, Τζος Όουενς και Μάικλ Έρικ.

Πάμε όμως και στο άλλο, πιο σημαντικό, ζητούμενο του κειμένου. Με βάση όλα τα παραπάνω, η ΑΕΚ και οποιαδήποτε άλλη ομάδα που βρίσκει ερμητικά κλειστές τις πόρτες της Ευρωλίγκας, είναι αδύνατο να δημιουργήσει έναν καλό κορμό ξένων. Η δημιουργία βάσεις γηγενών αποτελεί, επομένως, μονόδρομο για μια σταθερά ανοδική πορεία κι όχι γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή κάθε καλοκαίρι. Το παιδομάζωμα της ΑΕΚ συνεχίστηκε και φέτος, αλλά η προσπάθεια που έχει αρχίσει εδώ και περίπου 3-4 χρόνια έχει μέχρι στιγμής μηδαμινά αποτελέσματα σε επίπεδο πρώτης ομάδας. Κανένα από τα νεαρά παιδιά που αποκτήθηκαν δεν βρήκε όχι ρόλο, αλλά καλά-καλά ούτε θέση στη δωδεκάδα. Από τον Σκουλίδα και τον Τσαλμπούρη, μέχρι τον Μωραΐτη και τον Ρογκαβόπουλο. Ακόμη και ο Βόσνιος Άτιτς, που ήρθε το 2015 ως ένα από τα σπουδαιότερα πρότζεκτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, έφυγε… νύχτα. Μοναδική εξαίρεση ο (πάντως όχι έφηβος αλλά 23χρονος όταν αποκτήθηκε) Λαρεντζάκης, που ήδη τρέμει η ψυχή των ανθρώπων της ΑΕΚ πως αργά ή γρήγορα θα «πετάξει» για κάποια ομάδα της Ευρωλίγκας.

Ασφαλώς δεν τίθεται θέμα έλλειψης προσόντων ή προοπτικής αυτών των παιδιών. Είδαμε και βλέπουμε κι αυτό το καλοκαίρι τις δυνατότητες που έχουν ο Μωραΐτης και ο Ρογκαβόπουλος. Ο πρώτος ήρθε στα 16,5 ως το μεγαλύτερο ταλέντο της ηλικίας του με πρωτοφανές για… ανήλικο συμβόλαιο και τρία χρόνια μετά κάθε καλοκαίρι, με όσα κάνει με τις ομάδες U16, U18 και πλέον U20, όλοι αναρωτιούνται πώς δεν μπορεί να χωρέσει έστω και σαν τρίτος πλέι μέικερ στο ρόστερ της ΑΕΚ, έστω να παίζει αρκετά στα «εύκολα» παιχνίδια του ΟΑΚΑ. Ο δεύτερος οργιάζει με 30άρες στις διοργανώσεις των «μικρών» εθνικών ομάδων και δεν εμφανίστηκε την περασμένη σεζόν πουθενά. Στα 17 του ίσως είναι από τα top prospects πανευρωπαϊκά, με κορμί που μοιάζει έτοιμο να τα βάλει με τους Άνδρες. Κι όμως, δεν φαίνεται να υπάρχει πλάνο άμεσης αξιοποίησής του. Αν ολόκληρη Ρεάλ πήρε το ρίσκο με τον Ντόντσιτς, γιατί να μην το κάνει και η ΑΕΚ;

Ο Λούκα Μπάνκι και κάθε προπονητής κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι αναγκαίο να δει εκείνος, η διοίκηση, ο κόσμος και τα ΜΜΕ τη μεγαλύτερη εικόνα. Η ΑΕΚ οφείλει να αξιοποιήσει τα πολλά ταλέντα που έχει αποκτήσει με πολύ ψάξιμο και αρκετά χρήματα τα τελευταία χρόνια. Αν όχι στη δική της ομάδα, ας τους δώσει δανεικούς κάπου που όχι απλώς δεν θα χωράνε, αλλά θα περισσεύουν. Όλοι οι προπονητές συμφωνούν πως σε αυτή την ηλικία μόνο έτσι θα εξελιχθεί ένα ταλέντο: παίζοντας. Όσο δυνατές και εποικοδομητικές είναι οι προπονήσεις (που με διπλά ματς ανά εβδομάδα δεν μπορεί να είναι δυνατές όλη τη σεζόν), δεν συγκρίνονται με τους αγώνες. Τα παραδείγματα των Πρίντεζη και Σλούκα, που έδειχναν να μαραζώνουν στον Ολυμπιακό μέχρι να φύγουν δανεικοί και να επιστρέψουν… άλλοι παίκτες, είναι τα πλέον χαρακτηριστικά. Πρόκειται για την πιο σοβαρή και συνάμα δύσκολη απόφαση που πρέπει να πάρουν προπονητής και διοίκηση στην ΑΕΚ. Και την οποία ο κόσμος δείχνει έτοιμος να αποδεχτεί ακόμη και «θυσιάζοντας» κάποιες νίκες. Ειδάλλως η κιτρινόμαυρη συλλογή ταλέντων θα καταντήσει να μοιάζει με αυτές γραμματοσήμων που αραχνιάζουν σε κάποιο πατάρι του σπιτιού.

ΥΓ: Η αποχώρηση του Βασιλόπουλου και πιθανώς του Μαυροειδή είναι πλήγματα για την ΑΕΚ. Πέρα από τη δεδομένη αξία τους, ήταν προσωπικότητες με έντονη παρουσία στα αποδυτήρια και φωτεινά παραδείγματα για τους συμπαίκτες τους.

Follow @ChristosRobolis