Φοβεροί δεν χρειάζεται, σοβαροί πρέπει

Το δις εξαμαρτείν είναι λάθος. Το τρις θα είναι αυτοχειρία. Μετά τα «χαστούκια» από Νιγηρία το 2012 και Φινλανδία το 2013, που μας «μαύρισαν» τις ψυχές, η Εθνική πρέπει να αποδείξει πως δεν έπαθε μόνο, αλλά έμαθε.

Η Σενεγάλη δεν έχει όνομα, αλλά διαθέτει περισσότερη χάρη από ό,τι νομίζουν οι περισσότεροι. Διαθέτει πανύψηλους και αθλητικούς παίκτες (με πρώτο τον Γκόργκι Ντιένγκ, περιγραφή δηλαδή που θα άρμοζε στον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο για να «χτυπήσει» την ελληνική ομάδα στο σημείο που πονά περισσότερο, το ριμπάουντ και τη σβελτάδα στο «ζωγραφιστό». Και σε πρώτη ευκαιρία δείχνουν έτοιμοι να τρέξουν το παρκέ σαν σε διαδρομή του Ράλι Ντακάρ.

Ασφαλώς η Εθνική υπερέχει σε ποιότητα, εμπειρία, λύσεις και σχέδιο. Και δεν απαιτείται να είναι φοβερή και τρομερή για να πιστοποιήσει πως είναι το φαβορί. Αρκεί να είναι σοβαρή, πειθαρχημένη και μετρημένη, αρετές που αυτό το καλοκαίρι δείχνει να διαθέτει περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά τα προηγούμενα χρόνια.

Το πρόγραμμα της Εθνικής είναι αλήθεια πως δυσκολεύει προοδευτικά (ίσως με εξαίρεση τα δύο πρώτα παιχνίδια, καθώς οι Φιλιππίνες μοιάζουν ασθενέστερες από τη Σενεγάλη). Ιδανικό, θα πει κανείς, για να περπατήσει, να τρέξει και να «πετάξει» όταν θα φτάσουν τα πραγματικά πολύ δύσκολα κι όχι οι απλές «παγίδες», όπως αυτή της πρεμιέρας. Ιδανικό, θα πούμε εμείς, μόνο αν στρώσει η ίδια το δρόμο της βγάζοντας από τη μέση τα παιχνίδια που έχει υποχρέωση να κερδίσει. Γιατί αν χάσει, θα πληγεί η ψυχολογία και ξάφνου ο αεροδιάδρομος για να απογειωθεί θα στενέψει επικίνδυνα.

Η αρχή δεν είναι το ήμισυ του παντός στην προκειμένη περίπτωση. Όμως είναι πολύ σημαντική για μία ομάδα που πρέπει να πιστέψει πως μπορεί να καταφέρει κάτι καλό και να πείσει τον πλέον δύσπιστο γι’ αυτό.

Follow @ChristosRobolis