Φάρος για όλους οι… ξοφλημένοι

Ασφαλώς ένας τελικός ανάμεσα σε Παναθηναϊκό ή Άρη και ΠΑΟΚ θα είχε πολύ μεγαλύτερη αίγλη. Όμως το θαύμα του Φάρου δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο και τέτοια αποτελέσματα είναι αυτά που κάνουν τον αθλητισμό τόσο συγκλονιστικό. Αποτελεί, δε, παράδειγμα προς μίμηση για όσους δουλεύουν σκληρά πως τα όνειρα είναι δωρεάν και δεν απαγορεύονται. Ίσως μετά από τέτοιες βραδιές να… επιβάλλονται κιόλας.

Η νίκη επί του ΠΑΟΚ δεν συνιστά απλώς έναν θρίαμβο μιας ομάδας της Α2-έστω και κατ’ όνομα γιατί ο Φάρος είναι αήττητος στο πρωτάθλημα και είχε αποκλείσει ήδη τέσσερις (πέντε πλέον) ομάδες της μεγαλύτερης κατηγορίας-επί ενός μεγάλου αντιπάλου. Είναι παράλληλα και η απάντηση μιας γενιάς παικτών που «στιγματίστηκαν» από πολλούς για την επιλογή τους να παίξουν στο Κερατσίνι.

Πολλοί μίλησαν για ξοφλημένους που πήγαν στην Α2 για τα τελευταία ένσημα, για άπληστους βετεράνους που προτίμησαν ένα καλύτερο συμβόλαιο από την παραμονή τους στην Α1, για συνταξιούχους που δεν έχουν πλέον αθλητικό κίνητρο παρά μόνο τα χρήματα, ακόμη και για παίκτες που έχουν «μπαστακωθεί» στο χώρο, τρώνε τις θέσεις νεότερων συναδέλφων τους και αρνούνται πεισματικά να κάνουν τόπο στα νιάτα μετατρέποντας την Α2 σε νεκροταφείο ελεφάντων.

Η νίκη επί του ΠΑΟΚ ήρθε να καταρρίψει όλα τα παραπάνω. Ο Παπαμακάριος, ο Μπατής, ο Καράμπουλας, ο Αγγελόπουλος, ο Σκορδίλης, ο Λιακόπουλος, ο Κομποδιέτας και τα άλλα παιδιά του Ανδρέα Πολέμη απέδειξαν πως μπορεί όντως το πρώτο τους κίνητρο για να παίξουν στην Α2 να ήταν οικονομικό, αλλά αυτό δεν τους κάνει λιγότερο φιλόδοξους ή ικανούς από τους συναδέλφους τους. Και καταθέτοντας στο παρκέ αυταπάρνηση, ενέργεια, πάθος και δίψα που δεν συνάδουν με την ηλικία τους, αλλά ταυτόχρονα και ψυχραιμία, ωριμότητα, εξυπνάδα ή ενίοτε πονηριά που συνάδουν ακριβώς με αυτή κατάφεραν αυτό που έμοιαζε το ακατόρθωτο.

Ο αποκλεισμός για τον ΠΑΟΚ συνιστά ένα πλήγμα, κυρίως ψυχολογικό. Κακά τα ψέματα, σε έναν τελικό με τον Παναθηναϊκό σε ουδέτερη έδρα, οι πιθανότητές του δεν ήταν πολλές. Όμως χάνοντας έναν ημιτελικό Κυπέλλου από ομάδα μικρότερης κατηγορίας, έστω κι αν ο Φάρος δεν πρέπει να λογίζεται ακριβώς τέτοια, δέχτηκε γροθιά στο πρεστίζ του. Γιατί οι ήττες-αυτοκτονίες σε παιχνίδια που έμοιαζαν δικά του απέναντι στους «αιώνιους» όχι απλώς συγχωρούνται, αλλά έδειχναν και μια δυναμική της ομάδας. Ένας αποκλεισμός όμως σαν κι αυτόν μαρτυρά απλώς τις αδυναμίες της, ιδίως σε επίπεδο δυναμικού. Η εικόνα του εξαντλημένου Σχορτσανίτη να βαριανασαίνει μετά από υπερωρίες στο παρκέ επειδή δεν υπάρχει ικανός αντικαταστάτης αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Και μπορεί να υπάρχουν παράπονα από τη διαιτησία, αλλά το πρώτο που (πρέπει να) φταίει στον ΠΑΟΚ είναι τα δικά του λάθη (σαν το κουτό φάουλ του Τέπιτς και το χαμένο λέι απ του Χάτσερ) και οι δικές του ελλείψεις.

Follow @ChristosRobolis