Επιστροφή Πεδουλάκη: Ξαναζεσταμένο φαγητό. Ε, και;

Στο άκουσμα της είδησης της πρόσληψης του Αργύρη Πεδουλάκη οι αντιδράσεις των φιλάθλων του Παναθηναϊκού (αν μπορούν να αποτελέσουν ασφαλές δείγμα τα σχόλια τα συχνά παραπλανητικά social media) ήταν ποικίλες. Άλλοι πανηγύριζαν για την επάνοδο ενός προπονητής που είχε το απόλυτο εντός των τειχών και άλλοι μιλούσαν για βήμα προς τα πίσω.

Η ατάκα «ξαναζεσταμένο φαγητό» έδωσε και πήρε. Μάλλον όμως δεν έχει σημασία αν αυτό έρχεται από το ψυγείο ή απευθείας από την κατσαρόλα ή το φούρνο. Ένα εύγεστο φαγητό, που σε χορταίνει από όλες τις απόψεις, θα μείνει έτσι και την επόμενη μέρα, όπως και κάποιο που σου κάθεται στο στομάχι εξ αρχής δεν θα αλλάξει γεύση αν το ξαναδοκιμάσεις αργότερα.

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι τουλάχιστον στην παρούσα φάση η απόλυση του Τζόρτζεβιτς ήταν επιβεβλημένη και η πρόσληψη του Πεδουλάκη μάλλον η καλύτερη διαθέσιμη λύση. Ο «Άρτζι» γνωρίζει άριστα την ομάδα, πρόσωπα, πράγματα και τις… κακοτοπιές. Και κόντρα σε εγωισμούς που θα επέβαλαν σε άλλους να αρνηθούν την επιστροφή σε μια ομάδα που τον απέλυσε, αποδέχτηκε την πρόκληση, χωρίς να φοβηθεί να πάει στον πόλεμο με παίκτες που ως επί το πλείστον δεν γνωρίζει από την προηγούμενη θητεία του και που κάποιοι εξ αυτών δεν θα φορούσαν ποτέ τα πράσινα (λόγω φιλοσοφίας) με εκείνον προπονητή. Εδώ δεν φοβήθηκε να διαδεχτεί τον Ομπράντοβιτς και να παραλάβει μια ομάδα με μόνους εναπομείναντες τους Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή, τώρα θα κώλωνε;

Για τον Πεδουλάκη το στοίχημα είναι «διπλό». Πέρα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, θέλει να κερδίσει και αυτούς που τον θεώρησαν καλό αλλά λίγο για να ηγηθεί της ομάδας σε αντίστοιχα με το παρελθόν μεγαλεία, αλλά και για να αποδώσει η ομάδα του πιο ελκυστικό μπάσκετ. Ανάμεσά τους και τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.

Με τα όποια λάθη του στην πρώτη του θητεία, ο 52χρονος προπονητής μάλλον ήταν ο πιο πετυχημένος υπό το νέο καθεστώς (παρουσιάζοντας πολύ καλύτερα αποτελέσματα από Ιβάνοβιτς και Τζόρτζεβιτς), αν και είχε στη διάθεσή του πολύ λιγότερα μέσα από τους διαδόχους του. Στην πρώτη του σεζόν ξεπέρασε κάθε προσδοκία με νταμπλ (χωρίς ήττα σε καθοριστικό ματς από τον Ολυμπιακό) και φτάνοντας μια ανάσα από το Final Four, ενώ στη δεύτερη χρονιά του πήρε και το Κύπελλο, προτού απολυθεί μετά από μια ήττα από τη… Λαμποράλ Κούτσα στο ΟΑΚΑ για το Top 16. Συν τοις άλλοις πιστώνεται εξαιρετικές επιλογές παικτών με χαμηλό κόστος, όπως Λάσμε, Γκιστ, Μπράμος και Ματσιούλις, αλλά-για να τα λέμε όλα-χρεώθηκε και ότι δεν αξιοποίησε καταλλήλως Μαυροκεφαλίδη, Παππά και Γιάνκοβιτς, που θυσιάστηκαν στο βωμό του αμυντικού πλάνου.

Στη δεύτερη θητεία του στον Παναθηναϊκό ο Πεδουλάκης παραλαμβάνει μεν μια ομάδα που δεν επέλεξε στην πλειοψηφία της ο ίδιος, πολύ αργά μέσα στη σεζόν και χωρίς δυνατότητα δραστικών παρεμβάσεων, αλλά που σίγουρα έχει πολύ υψηλότερη ποιοτική στάθμη από τα προηγούμενα ρόστερ που είχε στη διάθεσή του. Στο χέρι του είναι να πείσει πως μπορεί να παρουσιάσει ένα σύνολο που θα κατακτήσει το πρωτάθλημα και θα πείσει-μετά από καιρό-πως είναι ομάδα, με ξεκάθαρη φιλοσοφία, σαφείς αρχές, αυτοματισμούς και πειθαρχία. Και εφόσον τα καταφέρει να πείσει ταυτόχρονα και τον πλέον δύσπιστο πως αξίζει να μείνει μετά το καλοκαίρι.

Όσο για τη διοίκηση της ΚΑΕ; Η συμφωνία που έκανε είναι του πλέον περιορισμένου ρίσκου. Επέλεξε έναν προπονητή που γνωρίζει καλά, του προσφέρει μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά ταυτόχρονα δεν δεσμεύεται μαζί του, ακόμη κι αν κατακτήσει το πρωτάθλημα, πως θα τον κρατήσει μετά το καλοκαίρι. Αν πειστεί πως είναι ο κατάλληλος, θα τον διατηρήσει στον πάγκο, πιθανότατα παρέχοντάς του περισσότερα μέσα (μεγαλύτερο μπάτζετ) από την προηγούμενη θητεία του στον πάγκο. Αν όχι, θα στραφεί σε άλλη λύση για την επόμενη μέρα και θα συνεχιστεί η δύσκολη ως και μάταιη αναζήτηση του ανθρώπου που θα μπορέσει να σταθεί επάξια στη σύγκριση με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, το φάντασμα του οποίου-πιθανώς παρέα με αυτό του παλαίμαχου Διαμαντίδη από την ερχόμενη σεζόν-θα συνεχίσει να πλανάται στο ΟΑΚΑ.