«Επίσημη αγαπημένη»… στα επίσημα

Η Ελλάδα είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου το καλοκαίρι, αλλά οι Έλληνες οι χειρότεροι φίλαθλοι στο διάστημα αυτό, ίσως και όχι μόνο. Γιατί τέτοια πρεμούρα για νίκες και στα φιλικά, δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Δώστε στον Έλληνα νίκη, έστω κι αν είναι στο προπονητικό διπλό, και παρ’ του την ψυχή. Η εφήμερη χαρά, άλλωστε, είναι αγαπημένη συνήθεια και συχνά πολλοί αποδεικνύονται αρκετά κοντόφθαλμοι. Θα πρέπει-επιτέλους-να βάλουμε στην άκρη το «δος ημίν σήμερον» και να αντιμετωπίσουμε τα φιλικά σαν αυτό που πραγματικά είναι: εξετάσεις για να αποκαλυφθούν οι αδυναμίες και να διορθωθούν εγκαίρως.

Κάνοντας, λοιπόν, ταμείο στο τουρνουά του Πο, ελάχιστη σημασία έχουν τα αποτελέσματα. Ο Φώτης Κατσικάρης και οι διεθνείς-αν και ουδείς απαρνείται τη νίκη και σε… μονό-έχουν την εμπειρία και την εξυπνάδα να το γνωρίζουν καλά αυτό. Και πλέον πρέπει να γίνει κτήμα και των Ελλήνων φιλάθλων. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τι συνέβη τα τελευταία καλοκαίρια, που η Εθνική ήταν… σαν έτοιμη από καιρό υπερηχητική στα φιλικά και προσγειώθηκε ανώμαλα κι απότομα στα επίσημα.

Ας δούμε, λοιπόν, ψύχραιμα τις αρετές και αδυναμίες που παρουσίασε αυτή η Εθνική…

Ξύλο, ψυχή και διάθεση για τρέξιμο

Στο πρώτο σκέλος ανήκει κάτι που δεν αναλύεται τεχνικά, αλλά είναι πλέον απαραίτητο και το μάθαμε… the hard way στη Σλοβενία. Η Εθνική αυτή δεν διστάζει να γίνει «κακιά», να βαρέσει τον αντίπαλο, να τον σταματήσει με φάουλ, έστω και σκληρό. Δεν είναι δαντελένια, αλλά αρκετά σκληρή, παρότι τέτοια χαρακτηριστικά δεν είναι στον… χαρακτήρα πολλών παικτών της. Πέραν αυτού, διατηρεί το refuse to lose που έχει «χτίσει» τα προηγούμενα χρόνια και δεν της επιτρέπουν να παραδοθεί, ακόμη και στις κακές της βραδιές, καθώς λίγο έλειψε να σκαρώσει πάλι μεγάλες ανατροπές στο φινάλε απέναντι σε Γαλλία και Κροατία. Σε αμιγώς αγωνιστικά ζητήματα, πιέζει περισσότερο στην μπάλα, εξ ου και τα πολλά κλεψίματα στο Πο, ενώ προσπαθεί να τρέξει. Και λέμε «προσπαθεί», γιατί δεν τα καταφέρνει ακόμη όπως πρέπει. Συχνά παίζει βιαστικά κι όχι γρήγορα, αλλά αυτό μπορεί κάλλιστα να διορθωθεί με την προσθήκη του Καλάθη, που είναι ο καλύτερος εκ των διεθνών γκαρντ σε αυτό το κομμάτι. Παράλληλα βγάζει αρκετές συνεργασίες στην επίθεση, κυκλοφορεί ικανοποιητικά την μπάλα και διαθέτει παίκτες με δυνατότητα προσφοράς σε παραπάνω από μία θέσεις.

Προβλήματα αέρος και… εδάφους

Στο δεύτερο σκέλος, αυτό των αδυναμιών, η μεγαλύτερη αφορά την έλλειψη στήριξης στον Μπουρούση. Ο Βουγιούκας δείχνει ανέτοιμος και βαρύς, ομοίως και ο Γλυνιαδάκης, ενώ ο Μπόγρης είναι αγχωμένος. Η Εθνική είναι ευάλωτη στην προστασία της ρακέτας της, με ψηλούς που έχουν αργά πόδια, με αποτέλεσμα να είναι αδύναμη στα ριμπάουντ και αργή στην αντιμετώπιση του πικ εν ρολ. Το πρόβλημα αυτό είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορεί να καταπολεμηθεί «ριζικά» με το υπάρχον ρόστερ, γι’ αυτό και ίσως πληθύνουν στην πορεία οι ενστάσεις για την απουσία του Φώτση, που εδώ και χρόνια λειτουργεί ιδανικά ως συμπλήρωμα σέντερ που έχουν τέτοια προβλήματα. Ίσως ο Φώτης Κατσικάρης να το σκεφτόταν διαφορετικά, αν γνώριζε εξ αρχής πως ο Κουφός θα τον/μας άφηνε στα κρύα του λουτρού, παραμονές της έναρξης της προετοιμασίας. Με τον ομογενή σέντερ το πρόβλημα δεν θα υπήρχε, αλλά από τη στιγμή που εκείνος δεν θέλει μία, η Εθνική δεν πρέπει να θέλει… δέκα. Ο κόουτς προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα συλλογικά και χρησιμοποιώντας τον Αντετοκούνμπο περιφερειακά για να βοηθά και σε αυτό το κομμάτι.

Παράλληλα, το κομμάτι της γρήγορης δημιουργίας κι εκτέλεσης με συχνότερη «παρουσία» στην αντίπαλη ρακέτα, όπου εμφανίστηκαν επίσης δυσλειτουργίες, σίγουρα θα παρουσιαστεί καλύτερο με την ένταξη των Καλάθη και Πρίντεζη, που θα δώσουν περισσότερη ποικιλία, σβελτάδα, κινητικότητα και… μη προβεψιμότητα στο επιθετικό κομμάτι. Κάποιοι θα μιλήσουν για απουσία του παίκτη που θα πάρει την μπάλα όταν αυτή θα «καίει», ελλείψει Σπανούλη, αλλά-είπαμε-το φρόνιμο είναι να αναζητάς λύσεις από τους διαθέσιμους πόρους κι όχι από έξω.

Σε κάθε περίπτωση, ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς. Πέντε δυνατά φιλικά και πολλές προπονήσεις έχει μπροστά της η Εθνική για να παρουσιαστεί όπως πρέπει, εκεί που πρέπει κι όταν πρέπει. Να είναι, δηλαδή, πραγματικά «επίσημη αγαπημένη» όχι στα φιλικά, αλλά στα επίσημα…

ΥΓ: Όσοι γκρινιάζουν για τη wild card, ας δουν τι… τραβάνε αυτές τις μέρες παραδοσιακές δυνάμεις που συμμετέχουν στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ. Με κουτσουρεμένα ρόστερ, αφού οι περισσότεροι αστέρες δεν έκαναν τον κόπο να λάβουν μέρος, κάνουν την αγγαρεία να ταξιδεύουν στις άγονες γραμμές της μπασκετικής Ευρώπης για παιχνίδια που δεν ενδιαφέρουν σχεδόν κανέναν, με υποχρέωση να νικήσουν και με το χλευασμό δεδομένο αν χάσουν, όπως συνέβη από τη Ρωσία που ηττήθηκε από την «μπασκετομάνα» Ελβετία.

Ναι, η Εθνική δεν κέρδισε τη συμμετοχή της στο Μουντομπάσκετ μέσα στο γήπεδο, αλλά δεν έκανε κάτι παράνομο, έπαιξε με τους κανόνες της FIBA (όπως έχουν κάνει πολλάκις μάλιστα άλλες χώρες) και συμμετέχοντας στη διοργάνωση της Ισπανίας εξασφάλισε άνευ ταλαιπωρίας για τους παίκτες της το εισιτήριο για το επόμενο Ευρωμπάσκετ, ενώ παράλληλα κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον των φιλάθλων και ψηλά το brand name της «επίσημης αγαπημένης». Έτσι θα γίνει απόσβεση του κόστους της wild card, αγωνιστικά και σε κάποιο βαθμό οικονομικά.

Follow @ChristosRobolis