Ένας τόσο καλός και τόσο κακός (ταυτόχρονα) Παναθηναϊκός

Το μεγαλύτερο (από τα πολλά) προβλήματα του Παναθηναϊκού μοιάζει να είναι αυτό της συνέπειας. Γιατί κανείς πραγματικά δεν γνωρίζει τι πρέπει να περιμένει από τη συγκεκριμένη ομάδα. Μια ομάδα που στα καλά της διαστήματα δείχνει ικανή να φτάσει ακόμη και με μειονέκτημα έδρας στο Final Four, αλλά στα άσχημά της μπορεί να γκρεμίσει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όσα έχτιζε.

Ο αγώνας στο Κουμπάν δεν ήταν εξαίρεση. Ο Παναθηναϊκός ήταν εφιαλτικά κακός (12-0), ονειρεμένος (24-36) και ξανά τραγικός (38-39), μέσα στο ίδιο εικοσάλεπτο. Η μεγάλη ευκαιρία των «πράσινων» χάθηκε μάλλον εκεί. Στη συνέχεια η Λοκομοτίβ είχε μέσω της άμυνάς της τον έλεγχο στο παιχνίδι και η ομάδα του Τζόρτζεβιτς έδειχνε να μην έχει άλλες ιδέες πέραν της τροφοδότησης του Ραντούλιτσα (πήρε υπολογισμένο ρίσκο ο Μπαρτζώκας να μη στείλει δεύτερο παίκτη πάνω του και εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε) και της εμμονής με τα τρίποντα που σε διάρκεια δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν, πλην των… Γουόριορς. Η Λοκομοτίβ, χωρίς σημείο αναφοράς στο καλάθι, «σκότωσε» τον Παναθηναϊκό με τον μοναδικό τρόπο που θα μπορούσε, εκθέτοντας την περιφερειακή άμυνα και τις περιστροφές του. Και για ένα ακόμη παιχνίδι η παραγωγή της ομάδας ήταν «φτωχή».

Το ρόστερ αποδείχτηκε και πάλι… «κοντό». Ο Παύλοβιτς μπορεί αλλά δείχνει ανεξήγητα να παίζει χωρίς κίνητρο, ο Κούζμιτς θέλει αλλά βάσει ταλέντου και σωματοδομής δεν μπορεί, ενώ ο Ραντούλιτσα ήθελε, αλλά μπορούσε μόνο στη μια πλευρά του παρκέ. Ο Καλάθης εξαντλήθηκε κυνηγώντας τον δαιμόνιο Ντιλέινι, ο Διαμαντίδης έπαιξε ξανά στα 35 του περισσότερο από όσο αντέχει το σώμα του και τα… κουκιά δεν βγήκαν, με τον Παναθηναϊκό να μοιάζει να στερεύει από ενέργεια και (συνεπώς) καθαρό μυαλό όσο περνούσε η ώρα. Οι εκ κατασκευής αδυναμίες και οι ελλείψεις του Παναθηναϊκού (σε γκαρντ, φόργουορντ και ψηλούς) είναι πασιφανείς, αλλά παραμένουν αδιόρθωτες (έχει καθυστερήσει ήδη πολύ η ενίσχυση ή η διόρθωση κάποιων αποδεδειγμένα λάθος επιλογών) κι ως τέτοιες θέτουν σε κίνδυνο ακόμη κι αυτόν τον μίνιμουμ στόχο της πρόκρισης στα play offs.

Επί της ουσίας, ο Παναθηναϊκός έχασε την ευκαιρία για μία νίκη που θα κάλυπτε σε μεγάλο βαθμό την «γκέλα» από τον Ερυθρό Αστέρα και θα καθιστούσε απόλυτα εφικτό το στόχο του πλασαρίσματος στην πρώτη δυάδα του ομίλου. Ο τρόπος, δε, που μια απλή ήττα μετατράπηκε λόγω πλήρους αποσυντονισμού στο φινάλε σε μια διαφορά εννέα πόντων (που μπορεί να παίξει ρόλο στην πορεία), αποτελεί επιπλέον τροφή για σκέψη.

Μην ψάχνετε προβλέψεις για το τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός φέτος στην Ευρωλίγκα. Η καλή του βερσιόν δείχνει ικανή για μεγάλα πράγματα, αλλά η κακή του, που μέχρι τώρα υπερισχύει, αποτελεί προάγγελο αποτυχίας. Λένε πως η αλήθεια βρίσκεται συνήθως κάπου στη μέση, αλλά οι «πράσινοι» φέτος είναι ομάδα των άκρων, όχι από αγώνα σε αγώνα, αλλά από λεπτό σε λεπτό. Η έκβαση της προσπάθειάς του μοιάζει με αποτέλεσμα… ζαριάς.

Follow @ChristosRobolis