Ένας Παναθηναϊκός που μπορεί. Αν τον αφήσουν…

Το σκηνικό φάνταζε ιδανικό για «κηδεία». Η Ρεάλ και οι οπαδοί της έμοιαζαν απορροφημένοι στους… εορτασμούς για την επιστροφή του Σέρχιο Γιουλ βγάζοντας την αίσθηση πως από τη στιγμή που επέστρεψε στη Μαδρίτη θα κάνει το 3-1. Ο Παναθηναϊκός δίχως τυμπανοκρουσίες, αλλά με μεθοδικότητα έφερε το παιχνίδι στα μέτρα που ήθελε, έφτασε μια ανάσα από το πολυπόθητο break στο break, αλλά κάποια δικά του λάθη και αρκετά των διαιτητών δεν του το επέτρεψαν.

Ας αρχίσουμε με την αμιγώς μπασκετική κουβέντα. Ο Τσάβι Πασκουάλ αναθεώρησε το αγωνιστικό του πλάνο ως προς την επίθεση. Ήταν ξεκάθαρο ότι σε αντίθεση με το πρώτο ματς στο ΟΑΚΑ και με ό,τι επιχείρησε αλλά δεν του βρήκε (λόγω χαμένων ριμπάουντ) στο δεύτερο της Αθήνας, αυτή τη φορά πήγε σε ένα παιχνίδι λιγότερων κατοχών. Γνώριζε προφανώς ότι δύσκολα θα μπορούσε να κερδίσει τη Ρεάλ στη Μαδρίτη πηγαίνοντας να ανταγωνιστεί τη Ρεάλ σε σκορ 85-90+ πόντων και επιδίωξε ένα σκορ περισσότερο στα μέτρα της δικής του ομάδας. Το σχέδιο λειτούργησε πλήρως, οι 81 πόντοι των γηπεδούχων δεν ήταν καταδικαστικός αριθμός και με τέτοιο παθητικό ο Παναθηναϊκός μπορούσε να κερδίσει. Ακόμη κι αν η κλάση του Γιουλ ή του Κάρολ πρόσφεραν αρκετούς πόντους εκτός πλάνου στον αντίπαλο.

Ο Γκιστ επανεμφανίστηκε στις δύο πλευρές του παρκέ και με τη βοήθεια του Σίνγκλετον σταμάτησε η αιμορραγία των ριμπάουντ του δεύτερου αγώνα και αν τα καλά διαστήματα Καλάθη και Τζέιμς είχαν συγχρονιστεί και δεν είχαν από ένα ημίχρονο, αλλά και αν υπήρχε περισσότερη βοήθεια από το supporting cast κι αν είχαν αποφευχθεί κάποια εύκολα λάθη, το 1-2 θα ήταν γεγονός.

Πάμε τώρα στα της διαιτησίας… Ο Παναθηναϊκός έχει φωνάξει επανειλημμένα φέτος, άλλες φορές με αρκετές αφορμές κι άλλες όχι και τόσο, προσπαθώντας ίσως να κρύψει πίσω από εκεί κάποιες αγωνιστικές αδυναμίες. Αυτή τη φορά, ωστόσο, δικαιούται να διαμαρτύρεται για την αντιμετώπισή του από τους «γκρι». Διαφορετικά κριτήρια στις δύο πλευρές του παρκέ, εύκολα σφυρίγματα στο φινάλε υπέρ της Ρεάλ και άρνηση ακόμη και να συμβουλευτούν το instant replay σε φάσεις που αποδείχτηκε πως η αρχική τους απόφαση ήταν λανθασμένη. Σε ένα ματς που κρίθηκε στις λεπτομέρειες τέτοια λάθη είναι καθοριστικά, δίχως καμία αμφιβολία. Και τα όρια για το αν η διαιτησία είναι συνέπεια του πολέμου Γιαννακόπουλου-Μπερτομέου ή η αιτία του είναι δυσδιάκριτα…

Φυσικά αυτή η συζήτηση πρέπει να μείνει μακριά από την ομάδα αν θέλει να βρεθεί σε θέση διεκδίκησης του 2-2 την Παρασκευή. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι αναγκαίο. Αν οι παίκτες του Παναθηναϊκού κατέβουν στο γήπεδο με την αίσθηση πως πάνε σαν πρόβατα για σφαγή και αποκλεισμό, θα έχουν χάσει πριν το τζάμπολ. Αν το παλέψουν, καθαρίσουν το μυαλό τους από τον δικαιολογημένο εκνευρισμό και αφοσιωθούν μόνο σε όσα οι ίδιοι μπορούν να επηρεάσουν με την απόδοσή τους στο παρκέ, έχουν μια τελευταία ευκαιρία. Σε αυτή τη στιγμή είναι περισσότερο αναγκαίο να βρουν ενέργεια, λύσεις και πλάνο για την αντιμετώπιση της Ρεάλ παρά έτοιμες δικαιολογίες σε περίπτωση νέας αδικίας.

Follow @ChristosRobolis