Ένα Κύπελλο σπουδαιότερο από του 2018 και το «παράσημο» του Παπαθεοδώρου

Λένε πως το ζητούμενο δεν είναι να φτάσεις ψηλά, αλλά να παραμείνεις εκεί. Υπό αυτή την έννοια το Κύπελλο που κατέκτησε η ΑΕΚ στο Ηράκλειο ίσως τελικά να είναι σπουδαιότερο κι από εκείνο του 2018. Γιατί μπορεί μεν ο πρώτος τίτλος της νέας εποχής να ήρθε με νίκες επί Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, ωστόσο ο φετινός πιστοποίησε πως η ΑΕΚ δεν είναι ένας «κομήτης», αλλά ένας ισχυρός διεκδικητής που έχει βαλθεί κόντρα στις αντιξοότητες και τη… λογική να μπει «σφήνα» σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό.

Πέρα όμως από την καταξίωση που φέρνει η εδραίωση στο υψηλό επίπεδο και η συνέπεια στους τίτλους, το Κύπελλο του 2020 μοιάζει σπουδαίο και για έναν επιπλέον λόγο: γιατί η αναπόφευκτη φυγή του Σαντ-Ρος και οι τραυματισμοί των Λάνγκφορντ και Γκίκα υποχρέωσαν μια ομάδα που ρόλαρε εξαιρετικά να «χτίσει» σχεδόν από την αρχή το παιχνίδι της, με νέα περιφερειακή γραμμή και αρκετές διαφορές στην φιλοσοφία της. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο παράσημο του Ηλία Παπαθεοδώρου και των συνεργατών του. Όχι γιατί δημιούργησε μια εξαιρετική ομάδα, αλλά το έκανε… δύο φορές μέσα σε λίγους μήνες. Ο ανεπιθύμητος για πολλούς (για μη μπασκετικούς λόγους) το καλοκαίρι και ανεπαρκής για άλλους στον πρώτο δύσκολο μήνα της σεζόν, έδωσε απαντήσεις. Όχι στα λόγια, αλλά με την δουλειά του και πλέον με ένα… ασημικό στην τροπαιοθήκη του συλλόγου.

Κόντρα στα γραφόμενα και στα «ονόματα», η ΑΕΚ δεν ήταν σε καμία περίπτωση-από αγωνιστικής πλευράς-φαβορί απέναντι στον Προμηθέα. Η ομάδα της Πάτρας έφτασε σε καλύτερο μομέντουμ στον τελικό, με μεγάλες νίκες στο Eurocup και στον ημιτελικό απέναντι στο Περιστέρι, αλλά και χωρίς απουσίες. Όμως την διαφορά απέναντι στην εξαιρετική ομάδα του Μάκη Γιατρά έκαναν οι προσωπικότητες και το αγωνιστικό πλάνο του τεχνικού τιμ της ΑΕΚ. Η εκπληκτική άμυνα που σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε σχεδόν στην εντέλεια κράτησε τον Προμηθέα στις 12 ασίστ με 11 λάθη και 19/59 σουτ και η «Ένωση» είχε τον πλήρη έλεγχο για τουλάχιστον 30 λεπτά στον αγώνα.

Πολλοί μίλησαν για… νεκροταφείο ελεφάντων βλέποντας την ομάδα να στηρίζεται σε βετεράνους παίκτες. Μάλλον δεν σκέφτονται όμως πως μια ομάδα που δεν παίζει στην Ευρωλίγκα και δεν μπορεί να ανταγωνιστεί οικονομικά κάποιες άλλες, είναι αδύνατο να κρατήσει κάποιους νεότερους και με φιλοδοξίες παίκτες στις τάξεις της, αλλά μπορεί να βασίσει πολλά σε ορισμένους που έχουν πρωταγωνιστήσει στο υψηλότερο επίπεδο τα προηγούμενα χρόνια και πλέον κρίνονται «γέροι» για τους Ευρωλιγκάτους. Ε, αν σε αυτούς δεν χωρούν, στην ΑΕΚ παίκτες όπως οι Ζήσης, Ματσιούλις, Σλότερ, Λάνγκφορντ και Μαυροειδής περισσεύουν. Όχι λόγω του ονόματος και του βιογραφικού τους, αλλά γιατί παρότι έχουν κατακτήσει τόσα πολλά, εξακολουθούν στην δύση της καριέρας του να δίνουν και την ψυχή τους αλλά και να αποτελούν το καλύτερο παράδειγμα για τους υπόλοιπους. Όπως τον Ρογκαβόπουλο, που αρπάζει τις ευκαιρίες που κερδίζει με το σπαθί του και δεν χαρίζονται.

Φυσικά, όμως, όλα ξεκινούν από την κεφαλή. Κανένας από όλους αυτούς τους τίτλους δεν θα ήταν εφικτός χωρίς τον Μάκη Αγγελόπουλο. Το δικό του μεράκι, τα χρήματα και ο χρόνος που επενδύει είναι που έχουν οδηγήσει την ΑΕΚ σε μια κανονικότητα που αγνοείτο για πολλά χρόνια. Οι προσπάθειές του ανταμείβονται με κούπες και αξίζουν μεγαλύτερης στήριξης από τον κόσμο. Όχι (μόνο) επειδή επί των ημερών του έχουν φορέσει τη φανέλα της ομάδας ξανά σπουδαίοι παίκτες, ούτε επειδή μπορεί να φέρνει στη μέση της σεζόν ολόκληρο Ζήση ή να ικανοποιεί όλες τις εισηγήσεις του τεχνικού τιμ. Αλλά κυρίως γιατί δημιούργησε ξανά μια ομάδα την οποία καμαρώνουν οι φίλοι της, γιατί αφότου τίμησε το παρελθόν της με πολλούς τρόπους (τιμές σε Αμερικάνο, Τρόντζο, «1968» κλπ.) αφήνει το δικό του ιστορικό αποτύπωμα με ήδη τέσσερις κούπες και προετοιμάζει το μέλλον με την είσοδο στο νέο γήπεδο τους επόμενους μήνες.

ΥΓ: Ο Προμηθέας αξίζει τον σεβασμό όλων. Φυσικά για την παρουσία του ως τον τελικό, που νομοτελειακά θα ερχόταν βάσει των αλμάτων που κάνει τα τελευταία χρόνια. Αλλά ακόμη περισσότερο για έναν οργανισμό που ξεκίνησε κυριολεκτικά από το μηδέν και έχει καταφέρει ήδη τόσα πολλά με κυριότερο τις εξαιρετικές του ακαδημίες. Η πικρία των ανθρώπων της ομάδας είναι κατανοητή, καθώς θεωρούν πως έχασαν μια ιστορική ευκαιρία. Κάνουν όμως λάθος. Γιατί αν ο Προμηθέας συνεχίσει στο ίδιο μονοπάτι, θα ακολουθήσουν αρκετές τέτοιες στο μέλλον και τότε νομοτελειακά θα έρθει η στιγμή που δεν θα είναι ο μεγάλος χαμένος αλλά ο μεγάλος νικητής σε έναν τελικό.

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis