Ενα κορίτσι με κόκκινο παλτό στους 451 Φαρενάιτ

Φαρενάιτ 451. Του Ρέι Μπράντμπερι. Εκδ. ΑΓΡΑ.

Αυτό το αγαπημένο βιβλίο του Μπράντμπερι, μαζί με το 1984 του Οργουελ και τον θαυμαστό Νέο Κόσμο του Χάξλευ, ήταν τα βιβλία που μου έδειξαν πλευρές ενός δυστοπικού μελλοντος, όπου θα οδηγηθούμε –ή μήπως ήδη παμε προς τα εκεί;- όταν τεχνολογία και εξουσία, γίνουν ανεξέλεγκτες. Οι 451 βαθμοί Φαρενάϊτ είναιβη θερμοκρασία που καίγεται το χαρτί.

Και στην ιστορία του Μπράντμπερι καίγονται βιβλία γιατί η κατοχή τους, στην Αμερική ενός μακρινού μελλοντος, θεωρείται έγκλημα. Ο ήρωας του βιβλίου, ο πυρονόμος Γκάυ Μόντανγκ και η ομάδα του δεν σβήνουν την φωτιά αλλά την...βάζουν σε όποιο σπίτι διαπιστωθεί ότι διαπράττεται το έγκλημα της κατοχής βιβλίων.

Η ανάγνωση έχει απαγορευθεί και οι άνθρωποι «διασκεδάζουν» με όλα όσα τους προσφέρουν οι οθόνες τοίχου, που βρίσκονται σε καθε σπίτι. Οταν μία γυναίκα επιλέξει να καεί μαζί με τα βιβλια της αντί να τα παραδώσει, ο Μόντανγκ σαν να πετιέται από ένα ληθαργο και αρχίζει να αναρωτιέται τι συμβαίνει με τα βιβλία. Ενα βιβλίο που πρόλαβε να του δώσει –και ο ίδιος ο έκρυψε- η γυναίκα που κάηκε με τα βιβλία της και ένα περίεργο κορίτσι της γειτονιάς του, είναι οι «πυροκροτητές» της συνείδησης του Μόντανγκ. Η ιστορία, αρχιζει να τρέχει για να φθάσει μεχρι τους αντάρτες του δάσους που σώζουν βιβλία με τόση αυτοθυσία, που...γίνονται οι ίδιοι βιβλία.

Ο Μπράντμπερι δεν παίρνει μία μεταφορά –αυτή με την φωτιά-για να στήσει μία ιστορία απλα για να μιλήσει για την σπουδαιότητα των βιβλίων. Τεχνολογική εξέλιξη, χειραγώγηση, μαζική κουλτούρα, politically correct συμπεριφορές και η ανθρώπινη απάθεια είναι τα στοιχεία που χρησιμοποιεί για να διηγηθεί μία εξαιρετική δυστοπία, που θα μπορούσε να είναι μάθημα κοινωνιολογίας στο Λύκειο, ας πούμε. Διαβάστε το βιβλίο πρώτα και μετά, αναζητείστε την ταινία σε σκηνοθεσία Φρανσουά Τρυφώ. Μάλιστα, το βιβλίο, λέγεται ότι γυρίζεται σε τηλεοπτική σειρά που θα προβληθεί φέτος.

Το κορίτσι με το κόκκινο παλτό. Της Κέιτ Χάμερ. Εκδ. Μεταίχμιο.

Τα τελευταία χρόνια που η αστυνομική λογοτεχνία έχει γίνει ένα είδος “μόδας” είναι δύσκολο να ανακαλύψεις πρωτότυπες ιστορίες. Ετσι, εκείνο που ξεχωρίζει τους συγγραφείς του είδους είναι κυρίως το στυλ της γραφής και κατα δεύτερον η κοινωνική πραγματικότητα μέσα στην οποία εξελίσσονται οι ιστορίες. Η επιτυχία των σκανδιναβών συγγραφέων του είδους στην Ελλάδα τουλάχιστον, οφείλεται και στην κοινωνική πραγματικότητα των χωρών του βορρά, που αποτελεί ένα νέο και άφθαρτο πλαίσιο δράσης των ηρώων, για τους αναγνώστες.

Η Χάμερ δεν είναι από την Σκανδιναβία, είναι από την Ουαλία και το θέμα της ιστορίας της, δεν είναι δα και κάποια εξαιρετική πρωτοτυπία. Μάλιστα, έχει περισσότερο στοιχεία θρίλερ από όσο αστυνομικής ιστορίας. Η Χάμερ ξεκινά την ιστορία της με έναν μεγάλο φόβο κάθε γονιού. Την απαγωγή ενός παιδιού.

Ομως, αυτό το συνηθισμένο θέμα, με την “βοήθεια” ενός παιδιού που είναι “διαφορετικό” η Χάμερ το οδηγεί σε διαφορετικά μονοπάτια και το απογειώνει. Ο δρόμος της μάνας που ψάχνει, εναλλάσσεται με εκείνον της κόρης που αναζητά και εκείνη κάτι το οποίο δεν γνωρίζει και στις σελίδες η προσμονή του κακού διαδέχεται την ελπίδα και τούμπαλιν. Εθιστικό, στο έπακρο.