Ένα ανώδυνο μάθημα για τον Παναθηναϊκό που «κερδίζει» παίκτες, αλλά… κάτι θέλει

Οκτώ μέρες μετά τη νίκη-οδηγό για την συνέχεια επί της Εφές, ο Παναθηναϊκός παρουσίασε τις αδυναμίες που τον ταλαιπώρησαν αρκετά τις προηγούμενες αγωνιστικές. Θαρρείς και ο αντίπαλος δεν… ενέπνευσε τους «πράσινους», εμφανίστηκαν πολύ πιο νωθροί σε άμυνα κι επίθεση δίνοντας θάρρος στον… χωριάτη που παραλίγο να τους ανέβει στο κρεβάτι.

Η νίκη ήρθε, αλλά ο Παναθηναϊκός έλαβε μία ακόμη υπενθύμιση, ανώδυνα αυτή την φορά, πως αν δεν είναι σκληρός στην άμυνα, όχι μόνο απέναντι σε ομάδες επιπέδου Εφές αλλά κόντρα σε ΟΛΟΥΣ, μπορεί να κινδυνεύει με ήττα κάθε βραδιά ακόμη κι από λιγότερο ποιοτικούς αντιπάλους. Ήταν ένα καλό μάθημα πως μπορεί το ταλέντο του φετινού ρόστερ να περισσεύει για να φτάσει τους 91 πόντους χαϊδεύοντας απλώς κι όχι σανιδώνοντας το γκάζι, αλλά δεν αρκεί αυτό και οι μπελάδες παραμονεύουν αν χαλαρώσεις σε αυτή την Ευρωλίγκα κόντρα σε οποιονδήποτε αντίπαλο. Οι 80 πόντοι παθητικό από μια ομάδα περιορισμένων δυνατοτήτων και λιγοστών πραγματικά ποιοτικών μονάδων σε έναν αγώνα χαμηλού ρυθμού κι όχι πολλών κατοχών είναι υψηλός αριθμός για τα «πρέπει» του Παναθηναϊκού.

Το θετικό, πέρα από το προφανές βαθμολογικό όφελος, είναι πως ο Παναθηναϊκός κερδίζει δύο παίκτες, ως συνέχεια των εμφανίσεων της περασμένης εβδομάδας. Ο Ταϊρίς Ράις αν κι όχι το ίδιο εντυπωσιακός με το ματς κόντρα στην Εφές ήταν ξανά ουσιαστικός και ουχί φυγόπονος στην άμυνα, ο δε Γουές Τζόνσον δείχνει να προσαρμόζεται στον ρόλο του βάζοντας παντού τις χερούκλες του στην άμυνα και παίρνοντας (επιτέλους) πρωτοβουλίες στην επίθεση. Δεν είναι τυχαίο που οι δύο Αμερικανοί είχαν το μεγαλύτερο +/- στην ομάδα, +13 ο πρώτος και +16 ο δεύτερος.

Αυτός που έκανε πισωγύρισμα ήταν ο Τζίμερ Φρεντέτ, όχι γιατί ήταν κακός αλλά γιατί επέτρεψε στον εκνευρισμό του να τον παρασύρει. Σε αντίθεση με το προηγούμενο παιχνίδι δεν προσπάθησε να βρει ρυθμό μέσα από το ομαδικό παιχνίδι αλλά ενεργώντας ατομικά και έγινε ξανά στόχος των αντιπάλων στην άμυνα. Ασφαλώς ο Αργύρης Πεδουλάκης δεν βοήθησε στο να «κρυφτεί» ο Αμερικανός σκόρερ στα μετόπισθεν βάζοντάς τον στην καταστροφική τρίτη περίοδο σε σχήματα με Βουγιούκα ή Παπαγιάννη (που υπέφεραν στις περιστροφές) και όχι προφυλάσσοντάς τον όπως στο πρώτο μέρος δίπλα σε Γουάιλι και Μπέντιλ.

Τροφή για σκέψη από την βραδιά της Παρασκευής στο ΟΑΚΑ προσφέρει και το εξής: Για ένα ακόμη παιχνίδι τεράστια ζημιά στον Παναθηναϊκό κάνει ένα αντίπαλο γκαρντ. Την περασμένη εβδομάδα ήταν ο Σβεντ και ο Λάρκιν, τώρα ο Λόιντ… Είναι προφανές πως ο Καλάθης είναι ανθρωπίνως αδύνατο να αναλαμβάνει οργάνωση και σκοράρισμα αγγίζοντας κάθε αγωνιστική το τριπλ νταμπλ, αλλά να επωμίζεται και τον περιορισμό του καλύτερου αντιπάλου περιφερειακού. Ίσως σε αυτό το κομμάτι ο Παναθηναϊκός να χρειαζόταν μια προσθήκη ενός καλού ρολίστα, που θα έδινε περισσότερη ισορροπία μεταξύ άμυνας κι επίθεσης στα γκαρντ. Ο Νίκος Παππάς μπορεί να προσφέρει λύσεις, αλλά χρειάζεται χρόνο για να επανέλθει πλήρως. Με τον Ράιον Μπράουν εκτός ροτέισον, αφού αποκτήθηκε για έναν ρόλο στον οποίο δεν μπορεί να ανταποκριθεί, ίσως να είναι η ώρα για μια προσθήκη…