Ελλάδα… στα δύσκολα

Καλές οι θεωρίες περί εύκολων, βατών, δύσκολων ή αδιάφορων κληρώσεων, αλλά για μία ομάδα με πραγματικά μεγάλες βλέψεις δεν έχουν πρακτικά καμία αξία. Ασφαλώς από τα… έγκατα της σλοβενικής γης τα νέα δεν ήταν τα καλύτερα δυνατά. Αν, ωστόσο, όπως τόνισε ο Νίκος Ζήσης «… θέλουμε επιτέλους να πετύχουμε κάτι καλό μετά από αρκετά χρόνια», τότε αργά ή γρήγορα στη διοργάνωση θα πρέπει να τα βγάλουμε πέρα στα δύσκολα.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ασφαλώς η πορεία μίας ομάδας είναι συνάρτηση της δικής της απόδοσης σε συνδυασμό με την αγωνιστική κατάσταση των αντιπάλων. Όμως επειδή ο δεύτερος παράγων είναι αστάθμητος, οφείλουμε να στηριχτούμε σε ό,τι περνά από τα δικά μας χέρια. Μία ηχηρή αποτυχία, σαν αυτή στη Βενεζουέλα τον Ιούλιο, μπορεί να ενεργοποιήσει την αντεπίθεση της Εθνικής. Η ευκαιρία για απαντήσεις σε δίκαιες και άδικες κρίσεις, αλλά κυρίως για την πιστοποίηση πως ό,τι συνέβη τον Ιούλιο στο Καράκας ήταν μία κακή παρένθεση έρχεται το Σεπτέμβρη. Είναι, δε, καιρός για κάτι… μεγάλο, καθώς μετά το χάλκινο στην Πολωνία το 2009 ακολούθησαν οι αποτυχίες του 2010 και του 2012, καθώς και η έκτη θέση του 2011 που δεδομένων των συνθηκών ήταν άθλος, αλλά ιστορικά δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στους θριάμβους αυτής της ομάδας.

Μία αποφασισμένη και πλήρης Εθνική δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Αν εκλείψουν οι δικαιολογημένες και μη απουσίες των προηγούμενων χρόνων το υλικό που θα έχει στα χέρια του ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός θα είναι πραγματικό χρυσάφι. Μετρήστε μαζί μας: Σπανούλης, Ζήσης, Καλάθης, Μάντζαρης, Σλούκας, Βασιλειάδης, Μπράμος, Παπανικολάου, Περπέρογλου, Καϊμακόγλου, Πρίντεζης, Φώτσης, Μπουρούσης, Βουγιούκας, Σχορτσανίτης, Κουφός, Μαυροειδής, Καββαδάς… και η λίστα συνεχίζεται. Αλήθεια, πόσες ομάδες στην Ευρώπη διαθέτουν τέτοιο ρόστερ σε ποιότητα και βάθος; Πέραν της Ισπανίας, μάλλον καμία. Μία καλή επιλογή προπονητή, πανστρατιά όλων των διεθνών και πολλή δουλειά μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει τη συνταγή ακόμη και για μετάλλιο.

Ίσως είναι καλό που η Εθνική θα μπει κατευθείαν στα βαθιά. Μην έχοντας-σε αντίθεση με τις προηγούμενες διοργανώσεις-την πρόκριση στη δεύτερη φάση δεδομένη, οι διεθνείς δεν θα αντιμετωπίσουν καμία ομάδα ως… Νιγηρία. Θα ριχτούν στη μάχη ψυχή τε και σώματι και δεν θα πιαστούν ξανά αδιάβαστοι, αλλά μπορούν να στείλουν πολλούς ως τέτοιους στα σπίτια τους.

Σε κανέναν από τους περιφανείς θριάμβους της η ελληνική ομάδα δεν έφτασε στον προορισμό της κόβοντας δρόμο και περνώντας πάνω από κουφάρια. Μόνη της κάθε φορά έπρεπε να ανοίξει το δρόμο κατατροπώνοντας μεγαθήρια και ξεπερνώντας τα εμπόδια που ορθώνονταν μπροστά της. Από τη μεγάλη Γιουγκοσλαβία και την πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση του 1987, μέχρι τους κάθε λογής Κιριλένκο, Πάρκερ και Νοβίτσκι του 2005 ή τη Dream Team του 2006, η Εθνική έπρεπε να παλέψει με θεούς και δαίμονες για να φτάσει στη γη της επαγγελίας. Τίποτα δεν της χαρίστηκε, αλλά το κέρδισε με το σπαθί της. Αυτό καλείται να κάνει και τώρα…

Follow @ChristosRobolis