Ελλάδα να’ σαι και μη (τους) φοβάσαι

Σαφείς εκτιμήσεις ουδείς μπορεί να κάνει. Θα ήταν όχι απλώς πρώιμο, αλλά και ανόητο, από τη στιγμή που ουδείς γνωρίζει πώς θα παρουσιαστεί όχι μόνο η Εθνική, αλλά και ο ανταγωνισμός στο Προολυμπιακό Τουρνουά του Τορίνο (5-10 Ιουλίου).

Σε μια πρώτη ανάγνωση, το έργο της Εθνικής είναι δύσκολο, αλλά ουχί ακατόρθωτο. Εφόσον κάνει απλώς το καθήκον της απέναντι σε Μεξικό και Ιράν, δύο ομάδες απλώς… επικίνδυνες επειδή είναι ιδιόμορφες και άγνωστες (κι έχοντας κατά νου το προ τετραετίας «κάζο» από τη Νιγηρία), η ελληνική ομάδα θα κληθεί να δώσει δύο τελικούς αντιμετωπίζοντας-εκτός σοβαρότατου απροόπτου-την Κροατία και την Ιταλία με αυτή ή την αντίστροφη σειρά σε ημιτελικό και τελικό.

Πιθανότατα, μάλιστα, σε αμφότερα τα παιχνίδια θα είναι ουσιαστικά… φιλοξενούμενη, αφού πέρα από τους οικοδεσπότες Ιταλούς είναι δεδομένο πως οι ενθουσιώδεις Κροάτες θα σπεύσουν στο πλησιέστερο σε αυτούς Τορίνο για να στηρίξουν την ομάδα τους.

Η Ιταλία έχει μεν την έδρα και πλούσιο ταλέντο (μιας και όλοι οι ΝΒΑερ δηλώνουν πως θα είναι παρόντες), αλλά κουβαλά τη ρετσινιά της ομάδας που περνά κάτω από τον πήχη των προσδοκιών τα τελευταία χρόνια. Η έδρα, δε, δίνει μεν ώθηση, αλλά φορτώνει ταυτόχρονα και με πίεση τις πλάτες ενός συγκροτήματος που έχει ξεχάσει τι θα πει επιτυχία εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η πρόσληψη του Έτορε Μεσίνα είναι πολύ σπουδαία κίνηση, αλλά το δεξί χέρι του Πόποβιτς στους Σπερς θα έχει ελάχιστο χρόνο διαθέσιμο για να κάνει τους «ατζούρι» δική του ομάδα. Η Κροατία είναι αντίστοιχα ποιοτική ομάδα με τους Ιταλούς, αλλά παραδοσιακά ακόμη πιο underachiever, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την αποκαρδιωτική εικόνα της στο Ευρωμπάσκετ, ακόμη και στους αγώνες που έγιναν στο Ζάγκρεμπ.

Η αίσθηση που υπάρχει είναι πως μία καλή Εθνική δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν. Απεναντίας, οι άλλοι πρέπει να τη φοβούνται. Στο προσκλητήριο του Φώτη Κατσικάρη δεν περισσεύει κανένας. Η αποχώρηση του Σπανούλη είναι μια τεράστια απώλεια και μακάρι να μην συνοδευτεί από αυτές των Ζήση και Μπουρούση, που διαθέτουν την προσωπικότητα, την εμπειρία και την κλάση για να δείξουν το δρόμο στους νεότερους για ένα ακόμη (τελευταία) καλοκαίρι. Πλούσιο ταλέντο υπάρχει και η προοπτική συμμετοχής στη μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, συνεπώς όλοι πρέπει να είναι εκεί.

Και, σύμφωνοι, η αποστολή «πρόκριση στο Ρίο» δεν είναι εύκολη. Αν έρθει, όμως, μέσα από δυσκολίες θα είναι ακόμη πιο γλυκιά.

ΥΓ: Όσοι, τυχόν, γκρίνιαξαν για την παραμονή του Φώτη Κατσικάρη ας έχουν κατά νου το εξής: Φέτος η προετοιμασία για το Προολυμπιακό Τουρνουά θα είναι πιο σύντομη από ποτέ. Οι περισσότεροι παίκτες (π.χ. όσοι ανήκουν σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό), θα κληθούν να συμμετάσχουν σε αυτή αμέσως μετά την ολοκλήρωση των υποχρεώσεών τους με τις ομάδες τους, χωρίς περιθώρια για διακοπές. Η διατήρηση του προπονητή (και της φιλοσοφίας) της περασμένης διετίας, συνεπώς, εξυπηρετεί στην ταχύτερη παρουσίαση μιας συμπαγούς ομάδας.

Follow @ChristosRobolis