Έγινε ταπεινός για να γίνει βασιλιάς

Η στέψη του Λεμπρόν Τζέιμς δεν αποτελεί απλώς τη δικαίωση των κόπων του κορυφαίου σύγχρονου παίκτη του ΝΒΑ. Συνιστά, παράλληλα, κι ένα μάθημα προς όλους όσους θέλουν να φτάσουν σε ένα στόχο. Κανείς-όσο ευλογημένος με ταλέντο και ικανότητες κι αν είναι-δεν μπορεί να πετύχει τίποτα με τα λόγια και χωρίς τη βοήθεια των άλλων.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Όσο καιρό ο Λεμπρόν είχε αυτοανακηρυχθεί «βασιλιάς», έκανε τατουάζ τη λέξη «εκλεκτός» στην πλάτη του, έλεγε μεγάλα λόγια και είχε ένα «εγώ» πολύ μεγαλύτερο ακόμη και από την δεδομένα τεράστια κλάση του, δεν κατάφερε τίποτα. Δέχτηκε σκληρή κριτική, ακόμη και το χλευασμό, μετά το περσινό στραπάτσο από τον ταπεινό σταρ Ντιρκ Νοβίτσκι και την «ομάδα-μοντέλο» που λεγόταν Μάβερικς. Και κάπου εκεί αποφάσισε να αλλάξει. Το χαστούκι δεν τον γκρέμισε, αλλά τον συνέτισε. Σταμάτησε να έχει γλώσσα μεγαλύτερη από το μπόι του, έκλεισε τα αυτιά του σε όσους τον χαρακτήριζαν από under-achiever μέχρι loser, αφοσιώθηκε μόνο στο παιχνίδι του, υποβάθμισε το «εγώ» του κάτω από το «εμείς» και δικαιώθηκε.

Ο φετινός Λεμπρόν ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Φειδωλός στις δηλώσεις, αλλά αποστομωτικός στο παρκέ. Τα τρεμάμενα χέρια και πόδια του στις κρίσιμες στιγμές των αγώνων των παρελθόντων ετών έγιναν μία κακή ανάμνηση. Αντικαταστάθηκαν από στιβαρά μπράτσα, ικανά να σηκώσουν την μπάλα όταν ζύγιζε τόνους και να τη βάλουν στο πλεκτό, αλλά και με ένα βλέμμα που απέπνεε σιγουριά και αποφασιστικότητα. Όποιος αμφέβαλε, πείστηκε στο έκτο ματς των τελικών της Ανατολής με τους Σέλτικς, όταν με 45 πόντους και πιθανώς την καλύτερη παράσταση της καριέρας του έβγαλε το Μαϊάμι από τα σχοινιά του 2-3.

Η νέα, βελτιωμένη αγωνιστικά αλλά περισσότερο ψυχολογικά, εκδοχή του Λεμπρόν εμφανίστηκε και στους τελικούς. Δεν ανήγαγε τους αγώνες σε έναν προσωπικό διαγωνισμό πόντων με τον Κέβιν Ντουράντ ή ένα… εσωτερικό διπλό με τον Ντουέιν Ουέιντ, όπως θα έκανε μέχρι πέρυσι. Έπαιξε πρωτίστως για την ομάδα, δίχως να φοβηθεί να αναλάβει την ευθύνη στα δύσκολα. Θυμηθείτε το σουτ με ταμπλό που ουσιαστικά σφράγισε τη νίκη στον δεύτερο τελικό κάνοντας το μπρέικ στην Οκλαχόμα, αλλά και το τρίποντο που πέτυχε κουτσαίνοντας στο τέταρτο ματς της σειράς.

Το μεγαλείο του φάνηκε περισσότερο στον τελευταίο τελικό. Όχι, δεν έβαλε 50 πόντους, ούτε μετέτρεψε την αναμέτρηση σε ένα προσωπικό του show. Ο ώριμος, συνετός και αλτρουιστής-πλέον-Λεμπρόν διέγνωσε εγκαίρως τη θωράκιση της αντίπαλης ρακέτας στις διεισδύσεις του και αξιοποίησε τους συμπαίκτες του, που δεν τον πρόδωσαν. Αυτοί, που μέχρι πέρυσι αντιμετωπίζονταν από τον ίδιο ως αναγκαίο κακό, φέτος αναδείχθηκαν πολύτιμοι αρωγοί για την κατάκτηση του τίτλου, με τη βοήθεια και του ίδιου.

Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα. Ακόμη και ο κορυφαίος όλων δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του. Ο Λεμπρόν Τζέιμς το αντιλήφθηκε εγκαίρως και μάλλον το πρώτο του δαχτυλίδι είναι μόνο η αρχή…

* Το μέλλον ανήκει στη Θάντερ. Εφόσον συνεχίσει να επενδύει στην τεράστια κλάση του Κέβιν Ντουράντ, βάλει χαλινάρι στον ασυγκράτητο (με την καλή και κακή έννοια ταυτόχρονα) Γουέστμπρουκ και βελτιώσει το ήδη αξιόλογο supporting cast, το πρωτάθλημα δεν απέχει και πολύ από την Οκλαχόμα.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com.