Ε, όχι και «ρεζέρβες»

Δεν θα πούμε ότι το πρώτο δείγμα της Εθνικής ήταν θετικό ή αρνητικό. Άλλωστε δεν έχουν νόημα θριαμβολογίες όπως αυτές που ακολούθησαν τις περσινές εκπληκτικές εμφανίσεις στα φιλικά προετοιμασίας, τις οποίες όμως διαδέχτηκε ο πρόωρος αποκλεισμός στο Μουντομπάσκετ. Ούτε, βέβαια, η καταστροφολογία που ακολούθησε το μαζικό κύμα απουσιών και αποχωρήσεων από την ομάδα το φετινό καλοκαίρι. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε από τα αποκαλυπτήρια της «επίσημης αγαπημένης» είναι το... ξεψάρωμα των νέων.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Με εξαίρεση τον Πατ Καλάθη, τον οποίο μία κακή φάση σε επίθεση και άμυνα στα πρώτα του δευτερόλεπτα στο παρκέ φαίνεται να επηρέασαν ψυχολογικά, οι υπόλοιποι νέοι ήταν απροσδόκητα (και καλώς εννοούμενα) «θρασείς». Πρόκειται, ασφαλώς, για το αποτέλεσμα της έλλειψης άγχους, αφού οι πολλές απουσίες καθιστούν την πόρτα της δωδεκάδας ανοικτή-πλέον-για όλους. Οι «μικροί» μοιάζουν απελευθερωμένοι και όταν ρίχνονται στο παρκέ δεν χρειάζεται να λοξοκοιτάζουν στον πάγκο φοβούμενοι πως αργά ή γρήγορα θα καθίσει στην καρέκλα της γραμματείας για να τους αντικαταστήσει ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Παπαλουκάς, ο Τσαρτσαρής, ο Περπέρογλου ή ο Σχορτσανίτης. Αισθάνονται όλοι τους μέλη της ομάδας, όχι συμπληρωματικοί, αλλά «βασικοί». Και είναι τέτοιοι, αφού η ανάγκη τα έφερε έτσι. Μία ανάγκη, όμως, που μπορεί να εξελιχθεί σε ευλογία, όχι πιθανότατα στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας, αλλά στις επόμενες διοργανώσεις.

Ο Κώστας Παπανικολάου παρουσίασε το πληθωρικό ταλέντο που είχαμε όλοι θαυμάσει με τις «μικρές» εθνικές ομάδες. Μαζί με τον Μάικ Μπράμος, που μπήκε θαρρείς κι έχει χρόνια στην ομάδα, πρόσφεραν ενέργεια, καλή άμυνα κι ενίοτε επιθετικές λύσεις στην Εθνική. Ο Βασίλης Ξανθόπουλος εμφανίστηκε έτοιμος να διώξει από πάνω του την ταμπέλα του «βοηθητικού» στις προπονήσεις, του «καλού παιδιού», του «στρατιώτη» της Εθνικής, που παράτησε τις διακοπές του για το κάλεσμα της πατρίδας. Είναι (και θέλει να το πιστοποιήσει) κάτι παραπάνω. Δεν θα σκοράρει, δεν θα εντυπωσιάσει, αλλά θα πιέσει ασφυκτικά τα αντίπαλα γκαρντ και θα οργανώσει καλά το παιχνίδι της ομάδας. Φυσικά άγχος δεν περιμέναμε να έχει ο Κώστας Χαραλαμπίδης. Στα 35 του χρόνια έχει δει τόσα πολλά στα παρκέ, που πλέον τίποτα δεν τον φοβίζει. Γνωρίζει, δε, πως για εκείνον είναι «τώρα ή ποτέ». Σε αντίθεση με τον Κώστα Σλούκα, που λόγω νεαρού ηλικίας θα έχει κι άλλες ευκαιρίες στο μέλλον να βρεθεί σε μεγάλη διοργάνωση, αλλά δεν θέλει να αφήσει τη φετινή να πάει χαμένη.

Αφήνοντας στην άκρη τα πρόσωπα, οι συνεργασίες στην επίθεση και η αμυντική συμπεριφορά ήταν σε ικανοποιητικό επίπεδο τηρουμένων των αναλογιών: όπου «αναλογίες», το γεγονός ότι είναι μόλις το πρώτο από τα συνολικά δώδεκα φιλικά που θα δώσει η ομάδα, αλλά και τα πολλά νέα πρόσωπα, πολλά εκ των οποίων συνυπήρχαν για πρώτη φορά σε αγώνα. Ο δρόμος είναι μακρύς για την Εθνική και δεν υπάρχει χώρος ούτε για υπεραισιοδοξία, ούτε για απαισιοδοξία. Το βέβαιο είναι πως οι... λιγοστοί «παρόντες» του Ηλία Ζούρου αξίζουν την εμπιστοσύνη και την προσοχή μας.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com