Δημήτρη, μην περιμένεις. Δεν σε ακολούθησαν στο Βερολίνο…

Το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα. Και μπορεί αμιγώς συναισθηματικά το φινάλε στο οποίο η Λαμποράλ Κούτσα υποχρέωσε τον Παναθηναϊκό να είναι το άδοξο και άδικο τέλος σε μια τεράστια ευρωπαϊκή διαδρομή, αυτή του Δημήτρη Διαμαντίδη, όμως αμιγώς μπασκετικά οι «πράσινοι» δεν πήραν τίποτα περισσότερο από αυτό που άξιζαν βάσει όλης της φετινής τους πορείας και ειδικότερα της πολύ φτωχής παρουσίας τους στα playoffs.

Αστέρια, κούπες και λοιπά παράσημα δεν παίζουν μπάσκετ. Ούτε και τα μπάτζετ. Ο Παναθηναϊκός πολύ απλά αποκλείστηκε σχεδόν αμαχητί από μια ανώτερη ομάδα. Ένα σύνολο που είχε από την αρχή της χρονιάς σαφή αγωνιστικό προσανατολισμό, ξεκάθαρη φιλοσοφία, που ανακάλυψε «διαμάντια» με μικρό κόστος αλλά τεράστια αξία, συμπαγές ρόστερ χωρίς προσθαφαιρέσεις στη διάρκεια της σεζόν, με αυτοματισμούς που τελειοποιήθηκαν και χαρακτήρα που σφυρηλατήθηκε στη διαδρομή και πιστοποίησε την αξία του πολλάκις βάζοντας τα γυαλιά σε πιο φημισμένους και πλουσιότερους αντιπάλους, εντός κι εκτός έδρας.

Την ίδια ώρα οι «πράσινοι» δεν έπεισαν παρά ελάχιστες φορές και σχεδόν αποκλειστικά στο ΟΑΚΑ πως είναι ικανοί να φτάσουν στο Βερολίνο. Βασίζονταν περισσότερο στο ένστικτο, την κλάση και το φιλότιμο ορισμένων παικτών παρά στην ομαδική λειτουργία, στελεχώθηκαν με κακοτεχνίες το καλοκαίρι, έκαναν καθυστερημένα (και με περιορισμένη γκάμα επιλογών λόγω της αγοράς) αλλαγές για να διορθώσουν τα πασιφανή λάθη του καλοκαιριού και στην πορεία αχρήστευσαν όπλα που θα μπορούσαν να προσφέρουν από σημαντικές λύσεις μέχρι απλές ποιοτικές ανάσες (από Γιάνκοβιτς και Παππά, μέχρι Χαραλαμπόπουλο και Παπαγιάννη). Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς φέρει, όπως είναι φυσικό, το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης…

Η ουσία είναι πως ο Παναθηναϊκός απέτυχε. Στη μετα-Ομπράντοβιτς εποχή αποκλείστηκε τα προηγούμενα χρόνια παλεύοντας στο μέτρο των δυνάμεων ενός ρόστερ με πολλές ελλείψεις κι αδυναμίες απέναντι σε ισχυρότερους και ακριβότερους αντιπάλους, την Μπαρτσελόνα και την ΤΣΣΚΑ. Φέτος με πολύ πιο ακριβό ρόστερ, τόσο από το καλοκαίρι όσο και με τις «ενέσεις» που έγιναν μεσούσης της περιόδου, αποκλείστηκε με «σκούπα» από μία ομάδα που δεν έχει ούτε το όνομα, ούτε το μπάτζετ των παλιών αντιπάλων του στα προημιτελικά, που έπαιζε χωρίς τρεις πολύτιμους παίκτες (Κοζέρ, Χάνγκα, Σενγκέλια) και που παραδόξως υποτιμήθηκε από κάποιους που πανηγύριζαν για το «σταύρωμα» αυτό.

Το πιο δυσοίωνο για τον Παναθηναϊκό είναι πως ο άνθρωπος που στάθηκε περισσότερο από κάθε άλλον στο ύψος του σε αυτή τη διαδρομή, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, δεν θα εμφανιστεί ξανά στην Ευρωλίγκα και σύντομα ούτε στο ελληνικό πρωτάθλημα. Δυστυχώς για τον αρχηγό του «τριφυλλιού», ο ίδιος είχε πάει στο Βερολίνο εδώ και καιρό. Κάποιοι όμως έδειξαν ανήμποροι να ακολουθήσουν και τον άφησαν να περιμένει μάταια. Κι απόψε η μεγαλύτερη αγωνία των φίλων του Παναθηναϊκού ίσως είναι όχι για έναν στόχο που χάθηκε, αλλά για το πώς θα πορευτεί η ομάδα δίχως τον επί δωδεκαετία ηγέτη της.