Δεν… έτυχε. Αυτός φταίει που απέτυχε!

Η πρόκριση για τον Ολυμπιακό δεν χάθηκε στη Μόσχα. Εκεί όμως χάθηκε και η τελευταία δικαιολογία για τον διαφαινόμενο αποκλεισμό του. Γιατί επιτρέπεται να χάσεις, αλλά όχι να παραδοθείς. Και η ομάδα που είχε ως κύριο χαρακτηριστικό της τα τελευταία χρόνια την άρνηση να πέσει αμαχητί, για πολλοστή φορά φέτος κατέθεσε νωρίς τα όπλα, παραδομένη στις αδυναμίες της, απόρροια ατυχιών αλλά και αστοχιών στη διάρκεια της περιόδου.

Το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα. Σπανίως ο καλύτερος δεν κερδίζει σε έναν αγώνα. Και ακόμη σπανιότερα δεν βγαίνει στον αφρό αυτός που υπερέχει σε ένα πρωτάθλημα 14 αγωνιστικών, όπως το Top 16. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Ολυμπιακός δεν παίρνει τίποτα περισσότερο από αυτό που άξιζε βάσει της εικόνας τους. Όχι της εντυπωσιακής που παρουσίασε περιστασιακά και σχεδόν αποκλειστικά στο ΣΕΦ (απέναντι σε Μπαρτσελόνα ή Ρεάλ για παράδειγμα), αλλά της προβληματικής που ήταν περίπου κανόνας μακριά από αυτό και εμφανιζόταν τακτικά ακόμη και στο «σπίτι» του.

Ο Ολυμπιακός μπορεί να τα βάζει με την τύχη του. Όταν χάνεις τον βασικό σου σέντερ το Νοέμβριο, τον καλύτερο σουτέρ σου για πάνω από τα μισά ματς της σεζόν, ακόμη κι όταν τερματίζεις πρώτος στην κανονική περίοδο και βρίσκεσαι σε έναν όμιλο θαρρείς και προκρίθηκες ως… τελευταίος, δικαιολογείσαι να μιλάς για κακοδαιμονία. Όμως άλλο το ελαφρυντικό και άλλο η επαρκής δικαιολογία. Και το λάθος των «ερυθρολεύκων» θα είναι να αποδώσουν ό,τι συνέβη από τη δεύτερη αγωνιστική του Top 16 και μετά σε… μεταφυσικά φαινόμενα. Αντιθέτως, πρέπει να σκύψουν πάνω από λάθη και παραλείψεις που έγιναν, από το καλοκαίρι μέχρι-κυρίως-στην πορεία της σεζόν. Ειδάλλως τα σφάλματα θα επαναληφθούν και ο πρόωρος φετινός αποκλεισμός θα είναι η αρχή.

Η μοναξιά των αρχηγών

Το βασικό λάθος του καλοκαιριού ήταν η μη πλαισίωση του Πρίντεζη στο «4» με μία ικανή ρεζέρβα. Το ρίσκο να δοθούν ευκαιρίες στον Αγραβάνη αποδείχτηκε λανθασμένο, αφού ο μικρός έχει προοπτικές, αλλά δεν είναι ακόμη (κυρίως πνευματικά) έτοιμος για να σταθεί σε αυτό το επίπεδο και να δώσει για 10-15 λεπτά ανάσες στον υπαρχηγό, όπως έκανε πέρσι ο Πέτγουεϊ που πολλοί κακολόγισαν, αλλά μάλλον νοστάλγησαν. Εξαιτίας του λάθους αυτού, που δεν έγινε καν απόπειρα να διορθωθεί στην πορεία της σεζόν, ο Ολυμπιακός ταλαιπώρησε τον Παπαπέτρου στη θέση «4», ενίοτε και τον Παπανικολάου.

Ως δεύτερη παράληψη του καλοκαιριού μπορεί να χαρακτηριστεί η… μοναξιά του Σπανούλη σε δημιουργικό ρόλο, καθώς το κενό του Σλούκα δεν καλύφθηκε ποτέ. Ο Χάκετ ήταν εξαιρετική, αλλά διαφορετικού είδους προσθήκη στην περιφέρεια και ο 33χρονος και καταπονημένος από Ευρωμπάσκετ Σπανούλης επωμίστηκε περισσότερη πίεση και ευθύνη στη δημιουργία από όση μπορούν πλέον να βαστήξουν τα πόδια του και να του επιτρέψουν οι πάντα επικεντρωμένες πάνω του αντίπαλες άμυνες.

Προσθήκες που δεν βοήθησαν

Ο τραυματισμός του Γιανγκ ήταν ένα μεγάλο πλήγμα, αλλά η διαχείριση της κρίσης αποδείχτηκε κάκιστη. Ο Τζέιμς αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων, ο Γουόρικ αποκτήθηκε πολύ καθυστερημένα καλούμενος από τη μια μέρα στην άλλη να κάνει ταχύρρυθμα μαθήματα για να παίξει για πρώτη φορά στην καριέρα του «5άρι» και οι Χάντερ και Πρίντεζης καταπονήθηκαν σε βαθμό εξάντλησης. Η προσθήκη του Τζόνσον-Όντομ, δε, προκάλεσε περισσότερα προβλήματα από όσα έλυσε αλλοιώνοντας την περιφερειακή χημεία και φέρνοντας συμφόρηση στα γκαρντ. Εξαιρείται στις μεταγραφές μεσούσης της περιόδου η απόλυτα δικαιολογημένη του Κώστα Παπανικολάου, καθώς ένας παίκτης σε αυτή την ηλικία, με αυτές τις αρετές, τη χημεία με την ομάδα και τον κόσμο, αλλά και με αυτά τα χρήματα, ήταν μια ευκαιρία που δεν έπρεπε να χαθεί.

Πέταξε πολλές ευκαιρίες

Ο Ολυμπιακός εκτροχιάστηκε στις ήττες από Μπάμπεργκ και Ζαλγκίρις, ωστόσο δεν χάθηκε εκεί η πρόκριση. Του παρουσιάστηκε, ακόμη και μια αγωνιστική πριν το τέλος του Top 16, η ευκαιρία να προκριθεί στηριζόμενος αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις. Σε όλους όμως τους «τελικούς», πλην εκείνων στο ΣΕΦ, δεν ήταν απλά ηττημένος αλλά και απογοητευτικός. Έχασε με κάτω τα χέρια από Ρεάλ, Μπαρτσελόνα και Χίμκι στη Μόσχα και «αυτοκτόνησε» απέναντι στην Μπάμπεργκ, σε παιχνίδια που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη μοίρα του.

Η επόμενη μέρα

Ο Ολυμπιακός βαδίζει σε κρίσιμο μονοπάτι. Ο μηδενισμός και η πλήρης απαξίωση είναι σύνηθες φαινόμενο στην Ελλάδα. Ασφαλώς και ο κόσμος της ομάδας δικαιούται να έχει απαιτήσεις και να ζητά εξηγήσεις. Όμως από το σημείο της κριτικής, έστω και σκληρής αλλά πάντα χρήσιμης και εποικοδομητικής, μέχρι τα λαϊκά δικαστήρια για εκείνους που λιγότερο πριν ένα χρόνο έφταναν στον τελικό της Ευρωλίγκας, η απόσταση είναι μεγάλη αλλά δυστυχώς όχι πάντα διακριτή. Ευθύνες φυσικά και υπάρχουν, για άλλους μεγαλύτερες και για άλλους μικρότερες, αλλά πρέπει να απονεμηθούν όταν πρέπει. Δεν χρειάζεται κανείς να είναι μάντης για να προβλέψει πως πολλά και πολλοί-με πρώτο ίσως τον Γιάννη Σφαιρόπουλο-θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό, ίσως και απόλυτα, από το αποτέλεσμα στη μάχη του πρωταθλήματος. Σε διαφορετική περίπτωση, ακόμη κι αν η διοίκηση έχει διάθεση να στηρίξει τον προπονητή, ίσως επικρατήσει ο «νόμος» του κόσμου, όπως (κακώς, κάκιστα!) συνέβη πέρσι τον Οκτώβριο του 2014 με τον Γιώργο Μπαρτζώκα.

Ο Ολυμπιακός κέρδισε μέσω της παρουσίας του τα τελευταία χρόνια στην Ευρωλίγκα το σεβασμό των αντιπάλων και την εμπιστοσύνη του κόσμου του. Η τελευταία σίγουρα κλονίστηκε, αλλά θα είναι μέγα λάθος και άδικο να χαθεί. Και τώρα χρειάζεται περισσότερο ίσως από ποτέ...

Follow @ChristosRobolis